Jedenaście

Jedenaście.

Strach

Izadora czuła strach.

To było stwierdzenie, bo sama nie wiedziała skąd bierze się to uczucie, ale mimo tego tak właśnie było. Bała się i chociaż w żaden sposób nie potrafiła tego wytłumaczyć, wiedziała, że powinna. Musiała się postarać i skupić, żeby wszystko stało się jasne, ale chociaż była tego świadoma, to odkrycie ją irytowało. Dlaczego właśnie teraz doświadczała czegoś tak dziwnego, zamiast po prostu wiedzieć, jak to zawsze bywało, kiedy w grę wchodziły jej przeczucia?

Niestety, coś zmieniło się w momencie, kiedy Isabel zaszła w ciążę i dziewczyna była tego boleśnie świadoma. Nie miała żadnych przeczuć, które dotyczyłyby dziecka, które wkrótce miało przyjść na świat i to sprawiało, że powoli zaczynała odchodzić od zmysłów. Jej przeczucia – te niezwykłe myśli, które przychodziły do niej same, odkąd tylko sięgała pamięcią – były dla niej niczym szósty zmysł. W którymś momencie dar stał się dla niej tak istotny, że nie była w stanie się bez niego obejść, dlatego teraz czuła się trochę tak, jakby była ślepa.

A najbardziej irytujące było to, że chodziło wyłącznie o Isabel i jej dziecko. To oni od jakiegoś czasu byli dla niej tajemnicą, co uprzytomniała sobie coraz bardziej z każdym kolejnym dniem. Jeśli chodziło o innych, przeczucia nadal się pojawiały, równie precyzyjne jak do tej pory, przez co była nawet zdolna do tego, żeby prawie nie myśleć o tej nagłej zmianie. Przecież nie wiedziała nawet, że Bella jest w ciąży i dowiedziała się o tym dopiero w momencie, kiedy wiedziona instynktem, wróciła do domu. Czuła wtedy, że po prostu jest siostrze potrzebna i że jak najszybciej musi znaleźć się przy Isabel, poza tym jednak nie było żadnej sensownej myśli, która w normalnym wypadku przyniosłaby jej odpowiedź na pytanie o to, co właściwie się dzieje.

Teraz było tak samo.

A na domiar złego czuła strach.

- Dora, co jest? – Głos Olivera wyrwał ją z zamyślenia i uświadomiła sobie, że stoi na środku lasu, pustym wzrokiem wpatrując się w przestrzeń. Meli polować, ale nie była w stanie się skupić, poza tym już i tak zgubiła trop jelenia, który pierwotnie miał posłużyć jej za posiłek. – Przerażasz mnie, kiedy przestajesz kontaktować – przyznał i chyba z założenia miało to zabrzmieć jak dowcip, ale w jego głosie wyraźnie pobrzmiewał niepokój.

- Nie mam pojęcia – przyznała takim tonem, jakby właśnie zrobiła coś złego i teraz musiała mu o tym powiedzieć. Nie lubiła, kiedy cokolwiek było dla niej tajemnicą, a teraz na dodatek coraz bardziej udzielał jej się odczuwany strach. – Nie mam… A niech to szlag, Ollie, właśnie sęk w tym, że nie wiem, co się dzieje, ale mam złe przeczucia! – wybuchła, na moment tracąc kontrolę nad słowami i tonem własnego głosu.

Odwróciła się w stronę Olivera i popatrzyła na niego rozszerzonymi do granic możliwości oczyma. Jego własne tęczówki wciąż pozostawały czerwone, chociaż miejscami do głosu zaczynało dochodzić już złoto i oczywiste było, iż całkowita zmiana jest jedynie kwestia czasu. Teraz jednak wampir wciąż odczuwał pragnienie, a i niepokój sprawił, że jego tęczówki pociemniały, nadając mu nieco groźnego wyglądu. Czerń mocno kontrastowała z jego bladą skórą i jasnymi włosami, ale Izadora nie czuła strachu, nawet jeśli zdawała sobie sprawę z tego, że jako nowonarodzony, Oliver może być nieprzewidywalny.

- Zaklęłaś. – Z wrażenia uniósł brwi i zrobił krok w jej stronę. Wzdrygnęła się, kiedy ujął ją za ręce, ale nie próbowała ich wyrwać, czekając aż przywyknie do zmiany temperatury. – To coś nowego… Ech, Izadoro, sądzisz, że…

- Ja nic nie sądzę! – przerwała mu ostrzej niż powinna. Poczuła wyrzuty sumienia, bo nie chciała się na nim wyładować, ale nie miała teraz na przeprosiny i rozważanie tego, co było słuszne, a co już  niekoniecznie. – Powiedz mi, że zwariowałam, ale się boję. Cholernie się boję i mam wrażenie, że…

Urwała, żeby złapać oddech, ale nie miała okazji do tego, żeby chociaż spróbować się uspokoić albo ponownie odezwać. Strach nasilił się, a do tego wszystkiego doszła dodatkowo niemal bolesna potrzeba tego, żeby jak najszybciej ruszyć się z miejsca. Ignorowanie tego uczucia było niemożliwe i Izadora bez zastanowienia puściła się biegiem, zostawiając oszołomionego Olivera w miejscu, w którym stał. Usłyszała, że woła za nią i że raz za razem wypowiada jej imię, ale była zbyt oszołomiona i skoncentrowana na przeczuciach, żeby przystanąć chociaż na moment i wyjaśnić mu, co właściwie się dzieje. Czuła, że musi biec i to jak najszybciej, bo w innym wypadku stanie się coś, czego nigdy sobie nie wybaczy.

Nie miała pojęcia, czy Oliver biegnie za nią, to zresztą nie miało najmniejszego znaczenia. Liczyło się wyłącznie to, że musiała biec i do dając z siebie wszystko, a może nawet więcej niż zwykle. Drzewa i kolejne przeszkody wymijała automatycznie, zabójczo precyzyjna i szybka. Raz nawet zahaczyła o wystający korzeń, co w innym wypadku byłoby nawet nie do pomyślenia, ale nawet kiedy poleciała na twarz i zdarła sobie skórę z dłoni, starając się zamortyzować upadek, nie zatrzymała się. W następnej sekundzie już na powrót była na nogach i biegła, czując, że jej dłonie pulsują ciepłem, kiedy zadrapania same z siebie zaczęły się zasklepiać.

Biegła do domu. Zrozumiała to w pewnym momencie i to odkrycie omal kolejny raz nie ścięło jej z nóg. Nie mogła mieć pewności, że tak jest w istocie, ale przeczucia i strach, który odczuwała, mógł oznaczać tylko jedno…

Isabel miała kłopoty.

To stało się oczywiste, zupełnie jakby o samego początku wiedziała, że tak jest, ale nie dopuszczała tej wiedzy do podświadomości. W pośpiechu pokonała ostatnie metry i wypadła na trawnik przed domem, wbijając wzrok w budynek. Światła były pogaszone, a dookoła panowała cisza, która dosłownie przyprawiała ją o dreszcze. Chociaż to kosztowało ją wiele wysiłku, Izadora zatrzymała się gwałtownie i po prostu patrzyła na zarys domu, który w tamtym momencie wydał jej się opuszczony. Serce zabiło jej szybciej, bo nie wyobrażała sobie, żeby wszyscy i zostawili Bellę samą, ale z drugiej strony, kiedy zastanowiła się nad uporem siostry…

Pokręciła głową i w pośpiechu wbiegła po schodach. Drzwi wejściowe jak zwykle były otwarte, bo ludzie podświadomie unikali obecności wampirów, więc raczej nikomu nie przyszłoby na myśl, żeby próbować ich okraść, z kolei tych, których naprawdę mogliby się obawiać, nie miały zatrzymać żadne, nawet najlepsze zamki. Jeszcze w przedpokoju Izadorę oszołomiło coś, jakiś paraliżujący zapach, który momentalnie wypełnił jej płuca słodyczą, ale Dora była zbyt oszołomiona i przejęta, żeby od razu go zidentyfikować.

- Isabel? – zawołała, w pośpiechu miotając się na wszystkie strony. Zapachy domowników mieszały się z tą dziwną, wyjątkową słodyczą, co w połączeniu z oszołomieniem, ostatecznie Izadorę zdekoncentrowało. – Isabel, gdzie jesteś?! – zawołała głośniej, teraz już absolutnie pewna, że w domu nikogo nie ma.

Prawie nikogo, ale to stało się jasne, kiedy odpowiedział jej pełen bólu krzyk. Ciarki przeszły ją po plecach, kiedy rozpoznała głos Isabel, zaraz jednak wzięła się w garść i w pośpiechu wpadła do salonu, kierując się dźwiękiem. Drżącymi palcami odnalazła włącznik światła, ale nawet kiedy lampa rozbłysła i zrobiło się jaśniej, Izadora przez dłuższą chwilę tępo patrzyła się przed siebie, nie pojmując tego, co widziała.

Isabel dyszała ciężko, zwinięta na podłodze. Plecami opierała się o kanapę, ale najwyraźniej zabrakło jej siły, żeby móc na nią wejść. Znów krzyknęła i ciaśniej objęła ramionami zaokrąglony brzuch; oczy miała zamknięte, a jej blada skóra błyszczała się od potu, tak wiele wysiłku kosztowało jej znoszenie bólu i zachowanie świadomości. Poród właśnie się zaczął i to było dla Izadory oczywiste, jednak to nie szok związany z tym odkryciem powstrzymał ją od podjęcia jakiejkolwiek decyzji.

Teraz nareszcie zrozumiała, czym była obezwładniająca słodycz, którą wyczuła już od progu. Kiedy raz jeszcze spojrzała na splecione na brzuchu siostry ręce, dostrzegła szybko powiększającą się plamę czerwieni na koszulce, którą miała na sobie. Zmroziło ją, kiedy uświadomiła sobie, że to krew i kiedy przypomniała sobie treści wszystkich tych podań, które głosiły, że istoty takie jak ta, którą pod sercem nosiła Isabel, przychodząc na świat, wygryzając sobie drogę przez macicę i ścianę brzucha matki. Oczywiście zdawali sobie sprawę z tego, że tak będzie i właśnie dlatego Carlisle odpowiednio wcześnie miał wykonać cesarskie cięcie, żeby zapewnić matce i dziecku bezpieczeństwu, ale żadne z nich nie przypuszczało, że…

Krew. Tyle krwi…

Isabel uniosła powieki i spojrzenia jej oraz Izadory się spotkały. Wzrok Belli był niemal błagalny, ale Dora dostrzegła w nim coś na kształt ulgi. Jej siostra cieszyła się, że nie jest sama, poza tym liczyła na pomoc, ale Dora mimo starań nie była w stanie zrobić nic, żeby ruszyć się z miejsca. Przed oczami wciąż miała powiększającą się palmę krwi oraz ten obezwładniający zapach, który już nie tyle ją kusił, ale przyprawiał o mdłości. Izadora uświadomiła sobie, że cała się trzęsie i że sama również zlała się zimnym potem; czuła, że jej żołądek jest bliski tego, żeby się zbuntować, przed oczami zaś zaczęły jej tańczyć czarne plamy. Cofnęła się o krok i oparła o framugę, starając się zrobić wszystko, żeby tylko nie stracić przytomności.

Krew. Krew zdawała się być wszędzie i ta myśl była przerażająca. Izadora dosłownie wciskała się w ścianę, próbując zrobić wszystko, byleby nie uciec. Musiała pomóc Isabel, jeśli nie chciała doprowadzić do tragedii, ale nawet mimo tego, iż wiedziała, że wzięcie spraw we własne ręce jest jedynym rozwiązaniem, nie była w stanie zmusić się do działania. To Carlisle był lekarzem, a nie ona, poza tym przecież wszyscy doskonale wiedzieli, że brzydziła się krwi. Była cholerną, pieprzniętą nieśmiertelną, która była w stanie polować i znosiła smak jedynej osoki, która utrzymywała ją przy życiu, a jednak paradoksalnie mdlała na sam widok krwi albo kiedy czuła ją na rękach…

Dobry Boże, jak ona nienawidziła, kiedy to świństwo było na jej rękach…!

- Izadora! – Nagły huk, a potem odgłos raptownie wciąganego powietrza, kiedy ktoś dołączył do niej i Belli w salonie. Oliver nareszcie dotarł, a teraz zamarł w bezruchu, rozszerzonymi oczami wpatrując się w przyjaciółkę.

Oczami, które już nie były po prostu czarne, ale pałały niebezpiecznie, przypominając dwa rozżarzone węgliki.

W jednej chwili potoczyły się błyskawicznie, kiedy Oliver stracił nad sobą kontrolę. Jego ciało napięło się, a potem bez zastanowienia rzucił się do przodu, zupełnie nad sobą nie panując. Isabel krzyknęła ponownie, po czym zasłoniła obiema dłońmi brzuch, nawet w tej sytuacji instynktownie chroniąc dziecko. Izadora niczym w zwolnionym tempie widziała, jak jej siostra zamyka oczy, próbując wykorzystać którykolwiek ze swoich darów, żeby w porę obronić się przed rozszalałym nowonarodzonym, po wyrazie jej twarzy jednak oczywiste było, że nie da rady.

Izadora zareagowała momentalnie, nareszcie będąc w stanie ruszyć się z miejsca. Telekineza zawsze była jej mocną stroną, teraz zaś strach i nadmiar emocji dodawał jej siły. Bez wahania uwolniła moc, pozwalając, żeby ta uderzyła Olivera. Wampir syknął wściekle, kiedy został odrzucony na kilka dobrych metrów. Z rozpędu wpadł na szklaną gablotę w kącie pokoju, gdzie Esme ustawiła ozdobną porcelanę i naczynia, których przecież nigdy nie mieli używać. Rozległ się huk, a potem na podłogę posypała się cała kaskada odłamków drewna i szkła, i chociaż Izadora wiedziała, że Oliverowi nic nie może się stać, wyrwał jej się cichy jęk.

Nie miała czasu na to, żeby sprawdzać, czy uderzenie zdołało otrzeźwić Olivera. Kolejny pełen bólu okrzyk, który wyrwał się Isabel, skutecznie przypomniał jej o tym, gdzie się znajdowała i co w tym momencie konieczne było do zrobienia. Wciąż wirowało jej w głowie, a krew przyprawiała ją o atak paniki, za wszelką cenę jednak starała się zapanować nad tymi uczuciami. Przecież chodziło o jej siostrę i po prostu musiała coś zrobić, zanim będzie za późno!

Nie pozwalając sobie na chwilę wahania, dopadła do Isabel i upadła przy niej na kolana. Ręce trzęsły jej się, kiedy spróbowała odciągnąć ramiona siostry od zakrwawionego brzucha, zdołała jednak zwrócić na siebie uwagę Belli. Czekoladowe oczy dziewczyny były pełne bólu i przerażenia, ale pół-wampirzyca jakimś cudem zdołała wysilić się na blady pełen ulgi uśmiech, który bez wątpienia wywołała obecność Izadory.

Coś poruszyło się na drugim końcu pokoju, ale Dora nie miała czasu, żeby sprawdzać, czy Oliver po raz kolejny może być zagrożeniem. Szybkim ruchem podwinęła koszulkę Isabel, po czym sama krzyknęła, kiedy spod ubrania wypłynęło jeszcze więcej krwi. W zasadzie nie widziała nic, a jedynie sączącą się krew – gęstą, lepką ciecz, która za żadne skarby nie pozwalała jej dostrzec czegokolwiek, nawet rany z której się sączyła. Izadora poczuła, że osoka spływa jej po palcach i że oblepia jej dłonie, i w tamtym momencie dotarło do niej, że najzwyczajniej w świecie nie będzie w stanie zrobić nic, żeby jakkolwiek Belli pomóc.

Nie potrafiła… Nie była w stanie… Nie, kiedy wszędzie było tak wiele krwi – kiedy czuła jej zapach, a lepki płyn oblepiał jej palce, był wszędzie…

Nie potrafiła…

- Izadoro! Doro, spójrz na mnie! – Nie zauważyła, kiedy Oliver znalazł się obok niej i Belli. Jego ręce nagle zacisnęły się na jej ramionach, kiedy szarpnięciem zmusił ją, żeby odwróciła głowę w jego stronę. Wbiła wzrok w jego idealną twarz, chociaż prawie jej nie widziała, gdyż obrazy rozmazywały się jej przed oczami. – Izadoro, na Boga, przecież musimy coś zrobić! Wiem, że sobie poradzisz, dlatego musimy…

Oliver mówił coś jeszcze, ale prawie nie była tego świadoma. Jej umysł miał problemy z łączeniem faktów, to zaś, co dochodziło do jej świadomości, plątało się i sprawiało, że nie była w stanie nawet złapać tchu. Miała wrażenie, że zaraz zemdleje i praktycznie przelewała się Oliverowi w rękach, utrzymując pion tylko dlatego, że wampir zaciskał obie dłonie na jej ramionach.

Czuła się zła i upokorzona, tym bardziej wiedząc, że zarówno Oliver, jak i Bella na nią liczą. Co więcej, wampir jakimś cudem zdołał się opanować i teraz ryzykował przebywanie przy Isabel, jedynie dlatego, że ona – Izadora – kolejny raz okazała się zbyt słaba, żeby się na cokolwiek przydać. Kolejny raz zawodziła, podczas gdy nawet nowonarodzony zdołał nad sobą zapanować, robiąc wszystko, byleby przeciwstawić się swojej naturze. Powstrzymywał pragnienie, ale to nie znaczyło, że będzie w stanie jakkolwiek pomóc Belli – nie mogła tego wymagać od Olivera, tym bardziej, że to ona posiadała jedyny dar, który był w stanie uratować życie jej siostrze.

Ona była uzdrowicielką.

Nie chciała przyznać tego przed samą sobą, ale już od samego początku wiedziała, że jedynie dzięki niej Bella naprawdę ma szansę wyjść z tego bez szwanku. Od samego początku czuła, że to ona, a nie Carlisle, będzie zmuszona odebrać powód i uratować życie Isabel. Jedynie ona, dysponując swoim niezwykłym darem, bo… bo…

Jedynie ona…

Zacisnęła dłonie w pięści, po czym uniosła głowę. Wciąż wirowało jej w głowie, ale kiedy zaczęła oddychać przez usta, głęboko nabierając powietrza, poczuła się trochę lepiej. Oliver patrzył na nią rozszerzonymi do granic możliwości oczami; widziała jego głód i to, że cierpi, chociaż wyraźnie nie chciał dać tego po sobie poznać.

- Będziesz musiał mi pomóc, Ollie – wyszeptała i samą siebie zaskoczyła tym, jak bardzo spokojnie zabrzmiał jej głos.

Oliver skinął głową i puścił ją. Wyprostował się w pośpiechu, zrywając na równe nogi i dla pewności zwiększając dystans między sobą a Isabel. Dziewczyna już nie krzyczała, a kiedy Dora spojrzała na jej twarz, przekonała się, że Bella straciła przytomność. Jedynie unosząca się i opadająca w nierównym rytmie klatka piersiowa oraz nikłe bicie serca świadczyło o tym, że Isabel wciąż żyje, Izadora jednak zmusiła się do tego, żeby zbytnio się nad tym nie zastanawiać. Teraz ważniejsze było, żeby pomóc dziecku wydostać się na świat, a reszta równie dobrze mogli się zacząć martwić, kiedy będzie już po wszystkim.

Czuła, że Oliver obserwował ją, kiedy w pośpiechu podniosła się i nachyliwszy nad Bellą, spróbowała ułożyć ją na plecach. Ręce jej się trzęsły, kiedy jeszcze wyżej podwinęła koszulkę siostry, ale zmusiła się do tego, żeby dalej robić to, co było konieczne. Brzuch Isabel wyglądał niemal przerażająco, cały zalany krwią, a miejscami pokryty fioletowymi, czy niemal wręcz czarnymi siniakami; coś poruszał się pod warstwą skóry, dziwnie falując i sprawiając, że ta część ciała przypominała nienaturalną obrzydliwą narośl, zupełnie nie pasującą do reszty idealnego ciała Isabel.

To nic, pomyślała nerwowo Izadora. Będę potrafiła to naprawić. Będę potrafiła, ale na to dopiero przyjdzie czas…

Analityczne myślenie pomagało, bo przynajmniej pozwalało jej skupić się na czymkolwiek innym, a nie tylko krwi Isabel. W pośpiechu oceniła sytuację, po czym – nie patrząc przy tym na Olivera – odważyła się odezwać:

- Wiem, że Carlisle i chłopaki zadbali o to, żeby przygotować salę na piętrze. Mógłbyś może… - Nie dokończyła, ale to wydało się oczywiste.

- Jasne. – Głos Olivera brzmiał pewnie, chociaż wyraz jego twarzy niekoniecznie świadczył o tym, że sobie ufa. Cały spięty nachylił się nad przyjaciółką i w pośpiechu wziął ją na ręce; trzymał ją mocno, ale chociaż przygarnął ją do piersi, zupełnie jakby była małym dzieckiem, Izadora wiedziała, że najchętniej niósłby ją na długości wyciągniętych rąk, jeśli nie dalej. – A ty…? – dodał, bo nie skierowała się w stronę schodów, tylko w kierunku zupełnie przeciwnym.

- Muszę coś przygotować. Czekaj tam na mnie.

Nie pozwoliła sobie na wątpliwości, nie zamierzała też czekać na jakąkolwiek odpowiedź ze strony Olivera. Obejrzała się przez ramię jedynie na chwilę, żeby przekonać się, że chłopak jednak usłuchał i zniknął z nieprzytomną Isabel na schodach. Odetchnęła, chociaż jednocześnie w napięciu nasłuchiwała, chcąc ewentualnie wychwycić moment, w którym Oliver mógłby ponownie stracić nad sobą kontrolę, na piętrze jednak wciąż panowała idealna cisza.

Zdenerwowana i na wpół przytomna, skierowała się do kuchni. Znalazła miskę i ustawiwszy ją w zlewie, odkręciła kurek, żeby napełnić naczynie ciepłą wodą. Przez kilka sekund obserwowała płynący strumień, marząc o tym, żeby zanurzyć w nim ręce i pozbyć się broczącej jej dłonie krwi, powstrzymała się jednak, dobrze zdając sobie sprawę z tego, że to nie ma najmniejszego sensu. Prawdziwe wyzwanie dopiero ją czekało, a wtedy krwi miało pojawić się jeszcze więcej niż w tym momencie – wiedziała o tym doskonale, chociaż zdecydowanie bardziej wolała wyjątkowo pozostać w nieświadomości.

Niechętnie odwróciła wzrok od napełniającej się miski i w oczekiwaniu na moment, kiedy będzie mogła zakręcić wodę, rozejrzała się dookoła. Czasami korzystała z kuchni, dlatego bez wahania sięgnęła do najbliższej szuflady, żeby drżącymi rękami wyciągnąć z niej duży ostry nóż do krojenia mięsa. Światło zatańczyło na metalowej powierzchni ostrza, czyniąc przedmiot jeszcze bardziej przerażającym, Izadora jednak zdawała sobie sprawę z tego, że nie ma wyboru. Musiała działać – wahanie albo zwłoka miały kosztować zbyt wiele, żeby odważyła się na nie zdecydować.

Opuściła nóż i więcej na niego nie patrząc, podeszła do zlewu, żeby zakręcić wodę i wziąć pełną do połowy miskę. Zaraz po tym pewnym krokiem wyszła i skierowała się w stronę schodów.

Wiedziała jedno: brzydząca się krwi wampirzyca i niewprawiony w samokontroli nowonarodzony wampir…

No cóż, ten poród zdecydowanie nie miał należeć do normalnych, ale czego innego tak naprawdę mogła oczekiwać od swojego pokręconego życia?