Osiem

Osiem.

Prawie jak obcy

Bez zastanowienia poderwałam się na równe nogi. To był błąd, bo w pierwszym momencie zawirowało mi w głowie, zaraz jednak ponownie odzyskałam równowagę. Edward drgnął, robiąc taki ruch, jakby chciał mnie pochwycić albo przytrzymać, ale powstrzymał się w ostatniej chwili. Nie wiedziałam czy miało to związek z obawą przed moją reakcją, czy samym faktem tego, że byłam w ciąży, ale postanowiłam tego nie roztrząsać, chyba woląc nie poznać odpowiedzi na to pytanie.

- Spokojnie, Bello - uspokoił mnie cicho. Głos miał opanowany, ale wiedziałam, że to tylko pozory i próba zamaskowania zdenerwowania. Znałam go zdecydowanie zbyt dobrze, żeby był w stanie mnie oszukać, poza tym kolejny raz odezwał się mój instynkt. Czułam, że ta rozmowa nie będzie należała do najprzyjemniejszych w moim życiu. - To tylko ja. Powiedziałem, że chcę porozmawiać - powtórzył, chociaż doskonale go usłyszałam.

- Tak... Widzę. - Nie miałam pojęcia, co powinnam innego w tej sytuacji powiedzieć. Nie spodziewałam się nawet, że będziemy zmuszeni do rozmowy tak szybko. - Po prostu mnie zaskoczyłeś - usprawiedliwiłam się i chciałam dodać coś więcej, ale nie miałam okazji.

Ostry ból w podbrzuszu dosłownie mnie oszołomił. Zgięłam się wpół, mocno oplatając zaokrąglony brzuch ramionami i zaciskając zęby. Wyrwał mi się cichy jęk, zaraz też nabrałam gwałtownie powietrza do płuc, starając się oddychać miarowo i jakoś nad sobą zapanować. Wiedziałam, że to moja wina albo raczej zdenerwowanie, dlatego nie byłam zaniepokojona, chociaż nie mogłam powiedzieć, żeby skurcze były przyjemne.

Edward tym razem zareagował, bo poczułam jego lodowate dłonie na moich ramionach. Pokręciłam głową, żeby dać mu do zrozumienia, że nic mi nie jest i zaraz skorzystałam z jego pomocy, kiedy podprowadził mnie do łóżka i pomógł mi usiąść. Opadłam na nie ciężko i zaraz położyłam się na plecach, dłonią czule głaskając brzuch i powoli dochodząc do siebie. Ból zdążył już ustąpić i teraz byłam przede wszystkim zmęczona oraz zaniepokojona stanem dziecka.

- No już, już, kochanie - wymruczałam cicho. Mówienie do siebie (albo raczej do nienarodzonej istotki) w jakimś stopniu mi pomagało. - Maleńka po prostu się zdenerwowała, to wszystko - dodałam, tym razem zwracając się do Edwarda.

Mój mąż obserwował mnie w milczeniu, a w odpowiedzi na moje słowa, jedynie się skrzywił. Zabolało mnie to w jakimś stopniu, chociaż spodziewałam się, że taka może być jego reakcja. No cóż, w ten sposób zdecydowanie nie miałam przekonać go, że ciąża naprawdę mi nie zagraża, ale z drugiej strony, czy zwyczajne kobiety nie doświadczały czegoś podobnego? Przecież nie bez powodu powiedziane było, że ciężarne nie powinny się denerwować.

- Maleńka? - powtórzył z rezerwą. Wiedziałam, że nie chodzi mu raczej o to, skąd mogę wiedzieć jakiej płci będzie dziecko. - Jak możesz w tak czuły sposób wyrażać się o czymś, co cię krzywdzi? - zapytał i w tym momencie równie dobrze mógłby dać mi w twarz, bo i tak nie dostrzegłabym żadnej różnicy.

- Po to przyszedłeś? - zapytałam gniewnie, bezskutecznie starając się panować nad tonem głosu. Zamilkłam na moment i zamknęłam oczy, przez dłuższą chwilę skupiając się przede wszystkim na oddychaniu i na tym, żeby kolejny raz nie doprowadzić dziecka do ostateczności. Nie chodziło mi nawet o to, żeby nie dawać Edwardowi kolejnych argumentów, ale właśnie o mnie i istotę, którą nosiłam pod sercem, bo nerwy żadnemu z nas nie były wskazane. - Mówić mi, że powinnam pozbyć się naszego dziecka? Czy może po prostu od razu mnie dobijesz?

- O czym ty mówisz, Bello? - zapytał, spoglądając na mnie z niedowierzaniem. Odwróciłam wzrok, ledwo powstrzymując się od tego, żeby go nie odepchnąć, kiedy się nade mną nachylić. - Chcę dla ciebie wszystkiego, co najlepsze. Dlaczego nie potrafisz tego zrozumieć?

Nie odpowiedziałam, przynajmniej nie do momentu, kiedy nie miałam pewności, że jestem spokojna. Odliczyłam w pamięci od dziesięciu do jednego i dopiero wtedy odważyłam się spojrzeć wprost w zwykle topazowe oczy mojego męża. Tym razem były zdecydowanie ciemniejsze, prawdopodobnie od nadmiaru emocji, udało mi się jednak dopatrzeć w nich czułości. To znajome uczucie sprawiło, że poczułam się trochę lepiej, ale i tak miałam wrażenie, że mam do czynienia z kimś, kogo tak naprawdę nie znałam.

- Dlaczego musisz mi to robić? - odezwałam się cicho, chcąc usłyszeć odpowiedź. Próbowałam jego zachowanie zrozumieć, ale nawet jeśli część jego argumentów wydawała się uzasadniona, mnie to nie wystarczało. Logiczne czy nie, ja potrzebowałam wsparcia, a nie kłótni w kimś, kogo kochałam nade wszystko. - Posłuchaj, Carlisle dopiero co zrobił mi USG. Widziałam ją, widziałam jak bije jej serduszko i po prostu nie wyobrażam sobie... Doktor zresztą mówi, że to inny przypadek. Mała rozwija się szybko, ale to nie tak, że...

- Słyszałem, co ci powiedział. Dokładnie analizował wszystkie jego myśli, ale to przecież niczego nie zmienia - przerwał mi, najwyraźniej nie będąc w stanie moich przekonywać słuchać. Nie miałam pojęcia czy powinnam być z tego powodu urażona, czy może cieszyć się, skoro istniała nadzieja, że bał się, iż przypadkiem go przekonam. - Powiedział, że ryzyko istnieje. Sama najlepiej wiesz, że tak to wygląda - przypomniał mi, starannie dobierając kolejne słowa.

- Ryzyko jest zawsze, nawet przy zwykłym porodzie - zaoponowałam, rozdrażniona tą rozmową. Rzuciłam mu błagalne spojrzenie, jednocześnie obracając się na bok i podpierając głowę na ręce, żeby lepiej go widzieć. - Nie zapominaj, że decyzja tak czy inaczej należy do mnie. A ja jestem gotowa zrobić wszystko, byleby nasze dziecko było bezpieczne.

Oczy Edwarda jeszcze bardziej pociemniały, chociaż to wydawało się już niemożliwe. Serce zabiło mi szybciej, kiedy zobaczyłam jego przypominające rozżarzony węgiel tęczówki, zaraz jednak wzięłam się w garść, zamierzając nie dać niczego po sobie poznać. Mój mąż zresztą prawie natychmiast poderwał się z miejsca i odsunął, żeby przypadkiem nie poddać się emocjom i nie zrobić czegoś, czego później oboje mogliśmy żałować. Byłam mu za to wdzięczna, nawet jeśli wiedziałam, że nie zrobił tego przez wzgląd na moją ciążę, ale właśnie moje bezpieczeństwo.

- Powiedz mi, jak ty to sobie wyobrażasz? - zapytał mnie, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. Najwyraźniej nie mógł znieść spoglądania na mnie, co - nie ukrywajmy - było dość przykrym odkryciem. Miałam przez to rozumieć, że się mnie brzydzi? - Mówisz, że decyzja należy do ciebie... Nie da się ukryć, ale wydawało mi się, że jesteśmy małżeństwem. Jesteś ty i jestem ja. Już nie ma tylko ciebie, Isabel - przypomniał mi cicho. Musiałam przyznać, że w tej kwestii miał rację, chociaż to bynajmniej nie znaczyło, że zgadzałam się ze wszystkim. Istniały pewne granice, a decyzja o urodzeniu dziecka zdecydowanie do nich należała. - Jak możesz wyobrażać sobie, że będę ze spokojem obserwował jak ryzykujesz życie dla istoty, która należy do gatunku urodzonych morderców? Nie rozumiesz, że hybrydy niejednokrotnie zabijały swoje matki? Wyniszczały je od środka? Nie przeczę, że jesteś silniejsza, ale wciąż częściowo pozostajesz człowiekiem. Wciąż mogę cię stracić...

- To chyba mała strata, skoro sama jestem... Jak to określiłeś? Ach, urodzonym mordercą - powiedziałam z naciskiem, patrząc na niego z nieukrywanym żalem.

Pobladł i zamilkł, chociaż nie sądziłam, że będzie w stanie jakkolwiek zareagować na moje słowa. Widziałam ból w jego złocistych tęczówkach, nie byłam jednak w stanie sprawić, żeby jakkolwiek mu ulżyć. Cena jego spokoju była zbyt wysoka, a ja nie potrafiłam sobie wyobrazić tego, że mogłabym się na nią zgodzić. Mimo całej miłości, musiałam odmówić.

- Wiesz dobrze, że nie to miałem na myśli - przypomniał mi łagodnie. Jednak odważył się na mnie spojrzeć, chociaż to niewiele mi pomogło, bo wyjątkowo dobrze panował nad emocjami. - Z tobą i z Izadorą było zupełnie inaczej. Mary to ewenement, skoro jako wampirzyca mogła zajść w ciążę. A ty i Dora byłyście równie normalne, co każde ludzkie dziecko.

- Twoja córka również jest inna - zaoponowałam stanowczo. - Dlaczego wciąż się upierasz, skoro słyszałeś, co mówił Carlisle? Dlaczego uparcie chcesz mnie skrzywdzić, pragnąć śmierci kogoś, kogo kocham równie mocno co ciebie?

Powoli usiadłam, znajdując w sobie dość siły, żeby tego dokonać. Musiałam poznać odpowiedź na to pytanie, żeby jakkolwiek zrozumieć jego postępowanie. Nie rozumiałam, jak najważniejsza osoba w moim życiu, mogła być jako jedyna przeciwko mnie? Mogłam pojąć jego obawy i to, że bał się mnie stracić, ale bolało mnie to, że Edward nawet nie próbował zrozumieć mnie. Co takiego w takim razie miałam zrobić, żeby nareszcie wszystko było dobrze?

- Dobrze. - Edward zamknął oczy, żeby powstrzymać się od komentarza. Wiedziałam, że nie potrafił zaakceptować tego w jaki sposób mówiłam o dziecku, ale przynajmniej nie denerwował mnie próbą zniechęcenia i przedstawienia płodu jako  potwora. - Dobrze, ufam Carlisle'owi. I wiem, że ty jesteś silna - silniejsza niż mogę sobie wyobrazić... Ale czy zastanawiałaś się co będzie, jeśli jednak spełni się najgorszy scenariusz? Przecież wiesz jak w przypadku pół-wampirów przebiega poród!

- Wiem o tym. Nie ma chwili, żebym się nie zastanawiała nad tym, co może się stać – powiedziałam, nie mogąc uwierzyć, że mógł widzieć w tym problem. – Wiem też, że coś może pójść nie tak. Nie jestem głupia. Nawet jeśli ufam Carlisle’owi, pamiętam, że ryzyko zawsze istnieje. Ale to nie ma znaczenia. Nie rozumiesz? Najważniejsze jest to, żeby jej się nic nie stało – dodałam stanowczo, starając się nie zwracać uwagi na ból i gniew w jego złocistych tęczówkach. Okazało się to niemożliwe, ale miałam nadzieję, że nie dałam po sobie poznać, że mnie to również rani. – Wciąż mamy jad. Gdyby była taka potrzeba, jestem gotowa nawet zostać wampirzycą. Zresztą, może tak byłoby prościej, bo wtedy bylibyśmy dokładnie tacy samy. Nie boję się bycia w pełni nieśmiertelną, a jedynie tego, że coś się skomplikuje, jeśli chodzi o dziecko… I jeszcze tego, że wtedy mógłbyś już mnie nie zechcieć – dodałam po chwili zastanowienia, uświadamiając sobie, że tak jest w istocie. – Edwardzie… - szepnęłam, starannie wypowiadając jego imię.

Potrzebowałam go, zwłaszcza teraz, a dystans który powstał między nami, zaczynał być niemal bolesny. To nie tak powinno wyglądać. Oczywiście, rozumiałam obawy i sama się bałam, ale próbowałam znaleźć jakieś rozwiązanie. Powinniśmy teraz być razem, wspierać się wzajemnie i starać się optymistycznie patrzeć w przyszłość, szukając najlepszych możliwych rozwiązań, które miały pomóc nam i naszemu nienarodzonemu dziecku. Chciałam, żeby teraz mnie przytulił i zapewnić, że niezależnie od wszystkiego, będziemy razem. W zasadzie chyba moje pragnienia w żadnym stopniu nie odbiegały od tego, czego mogłaby chcieć zwyczajna kobieta, zwłaszcza taka, która krótko po ślubie, spodziewała się przyjścia na świat pierwszego dziecka.

Z tym, że to nie miało być mi dane – a przynajmniej nie w tej chwili. Zrozumiałam to, kiedy milczenie zaczęło się przeciągać, a Edward po prostu patrzył na mnie, wyglądając tak, jakby nie marzył o niczym innym, prócz odwrócenia się na pięcie i wyjścia z pokoju, żeby móc ochłonąć. To nie było rozwiązanie, ale nie powiedziałam mu tego, żeby go nie sprowokować, byłam zresztą zbyt oszołomiona jego zachowaniem, żeby zdobić się na jakiekolwiek jeszcze słowa. Wszystko szło nie tak i jedynie nadzieja na to, że kiedyś doczekam się jeszcze stabilizacji i spokoju, pozwalała mi zachować zdrowe zmysły.

- To cię martwi? – zapytał mnie nagle. W pierwszej chwili pomyślałam, że moja tarcza kolejny raz zawiodła i odpowiadał na moje myśli, zaraz jednak zorientowałam się, że dopiero teraz zdecydował się zareagować na moje wcześniejsze słowa. – To, że nie będę cię chciał, jeśli staniesz się w pełni wampirem?

- A czy powinnam przejmować się czymś innym? – zapytałam w ramach odpowiedzi, spoglądając na niego pytająco. – Co mi po życiu, jeśli nie będę miała ciebie i naszego dziecka?

- Przestań w końcu mówić o tym… Ach, już nie ważne – przerwał sam sobie, potrząsając energicznie głową. Nie byłam pewna czy robił to z obawy przed tym, że mnie zrani, czy może nie chciał ciągnąć naszej kłótni o dziecko. – Bello, ja nie potrafiłbym cię nie kochać. I właśnie dlatego tak bardzo boli mnie to, co decydujesz się zrobić – wyznał, spoglądając na mnie błagalnie. – Nie pomyślałaś o tym, co się stanie, jeśli jad na ciebie nie zadziała? Wasza krew jest w stanie stworzyć nieśmiertelnego! Nie uważasz, że mogłaby zneutralizować jad, nie dopuścić do przemiany…

Miałam już przygotowaną odpowiedź.

- Jest Izadora – przypomniałam mu stanowczo.

Parsknął wymuszonym śmiechem. Nie spodobał mi się wyraz jego twarzy, zwłaszcza, że teraz temat zszedł na moją siostrę.

- Izadora brzydzi się krwi. Sama zresztą przyznała, że nie uleczyła niczego bardziej skomplikowanego od złamanej kości. Uważasz, że zdoła cię uratować, kiedy już dziecko – powiedział z naciskiem – wygryzie tobie dziurę w brzuchu? Nie rozumiesz, że niezależnie od wszystkiego – od tego jak to przejdziesz – nie będę w stanie zaakceptować tego płodu, póki jakkolwiek ci zagraża? Obojętnie czy z tego wyjdziesz, czy nie, ja nie jestem w stanie patrzeć, jak to powoli wysysa z ciebie życie. To ponad moje siły. Już nawet teraz, samo to kopnięcie, kiedy się zdenerwowałaś, jest dla mnie czymś nie do zniesienia. A będzie gorzej. Proszę, po prostu nie każ mi tego oglądać.

Popatrzyłam na niego tępo. Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby dokładnie przeanalizować jego słowa i zrozumieć, że to nie ma żadnego sensu. Odpychał mnie – odpychał nasze dziecko – by jakkolwiek mi zagrażało. To była miłość, co do tego nie miałam wątpliwości, ale nawet rozumiejąc to i będąc mu za tak ogromne uczucie wdzięczna, nie byłam w stanie podjąć tej istotnej decyzji, która miała go usatysfakcjonować. W tym momencie pierwszy raz musiałam wybierać między dwiema istotami, które kochałam nade wszystko i to ze szkodą dla jednej z nich.

Powoli wstałam, chyba go tym zaskakując, bo drgnął i spojrzał na mnie mało przytomnie. W jego złocistych tęczówkach na moment zabłysło coś, co mogłabym określić mianem nadziei, blask ten jednak prawie natychmiast zgasł, kiedy Edward dostrzegł wyraz mojej twarzy. Mogłam tylko zgadywać, jak w tym momencie wyglądam, ale czułam, że w tym momencie nie wyrażam żadnych emocji, całkowicie obojętna i pozbawiona uczuć. Nie miałam pojęcia, czy to w ogóle możliwe, bo emocje dosłownie rozsadzały mnie od środka, z drugiej jednak strony, zdążyłam już przywyknąć do myśli o tym, że na świecie chyba już nie ma rzeczy niemożliwych. Ja byłam najlepszym tego przykładem, nie wspominając o moich bliskich i przyjaciołach.

Bardzo powoli podeszłam do Edwarda, nie odrywając od niego wzroku. Nasze spojrzenia się spotkały i w tamtym momencie pękło mi serce, tak bardzo nie chciałam robić tego do czego mnie zmuszał.

- W takim razie ja nie zamierzam cię prosić o to, żebyś oglądał moją śmierć – powiedziałam cicho, starannie wymawiając każde kolejne słowo.

Drgnął i chyba chciał coś powiedzieć, powstrzymałam go jednak ruchem głosy. Uniosłam lewą dłoń, po czym metodycznym ruchem zsunęłam z palca obrączkę; ścisnęłam ją mocno, ważąc krążek w dłoni i napawając się jego ciepłem (nagrzał się do mojego rozpalonego ciała), w końcu jednak wyciągnęłam rękę w stronę mojego męża. Edward spojrzał na mnie w taki sposób, jakbym postradała zmysły i sądził, że zaraz wybuchnę śmiechem, oznajmiając mu, że oboje jesteśmy w ukrytej kamerze, machinalnie jednak przyjął pierścionek, kiedy mu go oddałam.

- Isabel… - Spojrzał na mnie, szukając jakichkolwiek uczuć, ja jednak nie mogłam sobie pozwolić w tym momencie na słabość. Nie, kiedy on był w pobliżu.

Nie odpowiedziałam, więc zamilkł. Obserwował mnie, kiedy wróciłam do łóżka i usiadłam na nim, wbijając wzrok w przestrzeń. Zapadła długa, przeciągająca się cisza, przerywana jedynie moim nierównym oddechem i biciem serca. Przez cały czas przyglądał mi się w milczeniu, jakby chcąc siłą samego spojrzenia sprawić, żeby cokolwiek się zmieniło – żebym to ja zmieniła zdanie – to jednak nie miało żadnego sensu. Jak mogłabym zgodzić się na coś takiego, kiedy tak bardzo kochałam?

A on nawet nie dał nam szansy – ani mi, ani naszemu dziecku… Naszej córce, bo wszystko we mnie krzyczało, że to naprawdę będzie dziewczynka. Nie zapytał mnie nawet, skąd mogę to wiedzieć i jak się czuję. Nie interesowało go to, czy dobrze się czuję i czego tak naprawdę potrzebuję, chociaż może gdyby to zrobił, byłby w stanie nareszcie mnie zrozumieć – przynajmniej częściowo. Bo ja potrzebowała wsparcia; poczucia bezpieczeństwa, świadomości, że wszystko będzie dobrze… A to, jakby nie patrzeć, sprowadzało się właśnie do niego. Wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko był przy mnie i pomagał mi przetrwać to, co nas czekało. Jedynie to wystarczyło, żebym poczuła się zdecydowanie lepiej. Odrobina wiary we mnie i zrozumienie. Ja jednak tego nie miałam, nawet jeśli nie mogłam wątpić w to, że Edward mnie kocha.

Wierzyłam, że będzie w stanie pokochać również nasze dziecko, nawet jeśli w tym momencie poczułam, że to marzenie niekoniecznie musi się spełnić. Zawsze mogło się okazać, że się mylę albo że jednak spełni się ten najczarniejszy scenariusz Edwarda i jednak nie przeżyję porodu, ale o tym nie chciałam nawet myśleć. Być może był to wytwór mojej wyobraźni albo zbyt wzięłam sobie do serca słowa Carlisle’a o tym, że mój dar miał dopiero się ustabilizować, ale chciałam wierzyć w to, że moje przekonanie, co do podejścia wampira, jednak okaże się słuszne. Że wszystko naprawdę się ułoży, dokładnie tak, jak wierzyłam w to od samego początku. Niekoniecznie teraz, ale prędzej czy później wszystko miało być dobrze.

Musiało tak być. Może jeśli powtórzę to jeszcze kilkaset razy, ostatecznie sprawię, że moje słowa staną się prawdą. Chciałam, żeby tak było, nawet gdybym musiała zapłacić olbrzymią cenę za chociaż odrobinkę szczęścia. Chciałam przynajmniej wierzyć w to, że nasze dziecko będzie miało przynajmniej kochającego ojca, jeśli jednak miałoby mnie kiedyś przy nim zabraknąć.

Chciałam, chciałam…

Ale marzenia nie zawsze się spełniają, o czym zdążyłam przekonać się niejednokrotnie. Czasami było dobrze i zaczynałam wierzyć w to, że wszystko się ułoży i że tak pozostanie, ale potem zawsze działo się coś, czego nie przewidziałam, a co skutecznie burzyło nasze szczęście. Do tej pory zawsze dawaliśmy sobie radę, tym razem jednak sytuacja była zupełnie inna, bo dzielił nas ktoś, kogo jedno z nas kochało, a drugie wydawało się nienawidzić. Nie miałam pojęcia, co może jeszcze się wydarzyć, ale mimo wszystko sytuacja wydawała mi się beznadziejna.

Ja jednak nie zamierzałam się poddać albo płakać. Musiałam być silna, nie tyle dla siebie, co dla istoty, którą wkrótce miałam wydać na świat. Jeśli to było ponad siły Edwarda – obserwowanie tego, co mogła zrobić ze mną ciąża – zamierzałam mu dać wolną rękę. Kochałam go, więc pozwoliłam mu się uwolnić od tego, co przysparzało mu cierpienia, nawet jeśli tym samym sprawiałam ból sobie. To było błędne koło, ale inaczej się nie dało i byłam tego świadoma.

Zamknęłam oczy, czując jak powoli uchodzi ze mnie wszelaka energia, którą do tej pory dysponowałam. Kiedy ponownie je otworzyłam i uniosłam głowę, przekonałam się, że znów jestem w pokoju sama.