Prolog

Prolog.

Pamiętam, jak jeszcze jako zwyczajna nastolatka, składałam na ustach Jamesa niewinny pocałunek i pozwalałam, żeby odpowiadał mi momentami dość odważnymi pieszczotami. Teraz go nie było – zniknął, zabierając wszelakie wspomnienia i wszystko to, co łączyło mnie z moim ludzkim życiem – a ja miałam Edwarda. To było dobre, nawet bardzo, chociaż w najistotniejszych kwestiach potrafiliśmy obrać dwa całkowicie sprzeczne kierunki.

Ale gdzieś tam, w mojej niezawodnej pamięci, wciąż zachowało się echo dawnej miłości. Tęskniłam – to oczywiste – i kochałam bata mojej byłej najlepszej przyjaciółki, chociaż bycie z nim nie wchodziło w grę już na krótko po tym, jak opuściłam Phoenix. Uczucia i wspomnienia jednak pozostają – ludzie odchodzą, umierają, ale to nie znaczy, że na zawsze o nich zapominamy. Gdyby tak było, świat stałby się naprawdę okrutny.

Więc pamiętałam.

Pamiętałam wszystko, każdy pocałunek… Ale najbardziej w pamięci wyryło mi się nasze wspólne motto – coś tylko mojego i jego – prawie zapomniane po tym, jak wypowiadaliśmy je po raz ostatni. Słowa te zdawały się przewijać przez całe moje życie, jeszcze na długo po tym, jak stałam się nieśmiertelna.

Cztery proste zasady – niegdyś nasze, teraz tylko moje.

„Mów szczerością, gardź podłością, cierp wytrwale, kochaj stale”.

Do tej pory to wystarczyło, to było dobre. Ale zawsze przychodzi moment, kiedy okazuje się, że to jednak zbyt mało. Również i w moim przypadku ta chwila nadeszła, a ja zadałam sobie jedno, istotne pytanie.

A co z poświęceniem? Jak wiele byłabyś w stanie poświęcić?

Myślę o tym jedynie przez moment, po czym z czułością kładę dłoń na brzuchu. Odpowiedź jest przecież oczywista.

Wszystko.