Trzydzieści cztery

Trzydzieści cztery.

Siła umysłu

Santiego bez słowa wyjaśnienia wyprowadził mnie przed dom. W powietrzu wciąż unosił się odległy, drażniący zapach dymu, częściowo jedynie rozproszony przez deszcz. Zadrżałam mimowolnie, dopiero teraz w pełni zwracając uwagę na przenikliwy chłód, nie taki znów dziwny na Alasce. Jako w połowie wampirzyca nie przejmowałam się jakoś szczególnie zimnem, jednak w tamtym momencie zadrżałam mimowolnie, nagle żałując, że jednak nie przyjęłam propozycji Edwarda i nie zaszyłam się we względnie bezpiecznej sypialni. W końcu pojawiło się zmęczenie, a moje ciało dość gwałtownie zareagowało na wywołane zanikiem adrenaliny wyczerpanie, sprawiając, że poczułam się wyczerpana i pozbawiona chęci na cokolwiek.

Zatrzymałam się na werandzie i oparłszy o drewnianą balustradę, w milczeniu spojrzałam na stojącego do mnie plecami wampira. Nadal miałam swoiste trudności z przyjęciem do wiadomości tego, że był moim ojcem, nie wspominając o tym, bym tak po prostu mogła przejść z tym faktem do porządku dziennego. Do diabła, sama nie byłam pewna dlaczego o tym myślałam, ale rozżalona i zła na cały świat, nie byłam w stanie powstrzymać wypełniającej mnie goryczy. Sama sobie szukałam powodów do zmartwień, woląc odnosić się chłodno do męża albo koncentrować się na dawnych żalach niż mierzyć się z aktualnymi problemami.

– Nic jej nie będzie. Kajusz to szuja, tak, ale nie wyobrażam sobie, by mógł skrzywdzić dziecko dla przyjemności – odezwał się Santiego, natychmiast orientując się, że zwolniłam kroku i zastygłam w miejscu.

– Chciałeś mnie w ten sposób pocieszyć? – zapytałam chłodno, nawet nie próbując się wysilać.

Obejrzał się, by móc rzucić mi nieodgadnione spojrzenie. Coś w spojrzeniu tych rubinowych tęczówek przyprawiło mnie o dreszcze, ale cierpliwie zniosłam jego spojrzenie, za punkt honoru stawiając sobie to, by nie okazać lęku.

– A udało mi się? – zapytał spokojnie, w końcu uwalniając mnie spod hipnotyzującej mocy swojego spojrzenia.

– Nieszczególnie.

Posłał mi ponury uśmiech, bez trudu wychwytując pobrzmiewającą w moim głosie ironię. „Niech żyją eufemizmy" – wydawało się mówić jego spojrzenie, chociaż uparcie nie wypowiadał swoich przemyśleń na głos. W przeciwieństwie do Edwarda nie potrafiłam przenikać cudzych myśli, ale w tamtym momencie aż nazbyt dobrze zrozumiałam irytację mojego męża, kiedy nie był w stanie wedrzeć się do mojego umysłu.

Czekałam, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, by okazać zniecierpliwienie. Było mi zimno i to nie tyle z winy panującego na zewnątrz chłodu, co zimy, która w którymś momencie zapanowała w moim sercu. Czułam przenikający mnie na wskroś chłód, a milczenie Santiego w niczym mi nie pomagało.

– Tylko to chciałeś mi powiedzieć? – zniecierpliwiłam się, ale i tym razem nie raczył nawet odpowiedzieć. Po prostu na mnie patrzył, a mnie nadała idiotyczna, aczkolwiek bardzo prawdopodobna myśl, że wyprowadził mnie specjalnie, by wytrącić mnie z równowagi.

Chciał mnie zdenerwować czy jak? Nie miałam pojęcia, ale czego można się spodziewać po mężczyźnie, który po kilkunastu latach poinformował swoje córki, że żyje i jak gdyby nigdy nic próbował teraz ojcować mnie i Dorze… Co prawda nie otwarcie, ale jednak.

Świetnie, pomyślałam gniewnie, ale nie wypowiedziałam tego na głos. Raz jeszcze zerknęłam na Santiego, a widząc, że nie zamierza uraczyć mnie jakimiś sensownymi wyjaśnieniami, bezceremonialnie odwróciłam się na pięcie. Poczułam się lekko zdezorientowana, zwłaszcza, że wcale nie spieszyło mi się wracać do zatłoczonego salonu. Obecność Aro była zaledwie jednym z powodów, ale wolałem nie myśleć o tym, że moja niechęć brała się poniekąd… z powodu Edwarda. Nie potrafiłam tego wyjaśnić, ale naprawdę nie miałam ochoty się z nim widzieć, słuchać jak próbuje mnie pocieszać i próbuje obiecywać coś, czego sam nie jest pewien. Nie chciałam biernego siedzenia, zobojętniałych objęć i wyczuwalnego przygnębienia, które wzajemnie próbowaliśmy przed sobą ukryć. Jednocześnie nienawidziłam siebie za to, że traktuję go w ten sposób i nie jestem w stanie docenić tego, co próbował dać mi ukochany, ale czułam się aż tak bardzo rozbita…

Nie zdążyłam przejść nawet połowy drogi dzielącej mnie od drzwi, kiedy poczułam, że coś jest nie tak. Zaczęło się od zwykłego uczucia niepokoju, a potem uprzytomniłam sobie, że już nie stoję na ganku, ale tuż przy krawędzi wysokiego klifu. Zamarłam wpół kroku, w oszołomieniu spoglądając na rozciągającą się tuż przede mną przepaść. Jedną nogą byłam już poza krawędzią, dlatego cofnęłam się w popłochu, w ostatniej chwili powstrzymując się przed jakimś idiotycznym, dziewczęcym piskiem. Już w następnej sekundzie potknęłam się o własne nogi i jak długa poleciałam do tyłu. Świat w jednej chwili wrócił do normy, a ja spadłam z tych kilku stopni, które oddzielały mnie od ziemi i bezceremonialnie wylądowałam na tyłku, zbyt oszołomiona, by zwrócić uwagę na ból. Ległam na plecach, a chwilę później dostrzegłam tuż nad sobą twarz Santiego, który jak gdyby nigdy nic stanął sobie tuż za mną, spoglądając na mnie z góry i nawet nie próbując ukryć rozbawienia.

– Cóż… – zaczął, po czym zamilkł, bo warknęłam na niego gniewnie.

– Co do, do diabła, było? – warknęłam. Pokręciłam głową, nawet nie czekając na niego odpowiedź, by wiedzieć jedno: jakakolwiek była, mojej kości ogonowej zdecydowanie nie miało się to spodobać. – To twoja robota? – dodałam podejrzliwie, z opóźnieniem przypominając sobie, że przecież był uzdolniony.

– Hm, jakby nie patrzeć jestem iluzjonistą – stwierdził beztrosko, zupełnie jakby nic się nie stało. – Jeszcze się nie nauczyłaś?

Zacisnęłam usta w wąską linijkę, by powstrzymać się od wypowiedzenia kilku przykrych słów, które cisnęły mi się na usta, a które bez wątpienia zszokowałyby moich bliskich. Wątpiłam, by jakiekolwiek przekleństwa albo wyzwiska zrobiły wrażenie na moim ojcu, zwłaszcza, że Santiego wydawał się być absolutnie świadomym tego, jak bardzo mnie drażni. Co więcej, miałam niejasne przeczucie, że moja irytacja sprawiała mu przyjemność.

Podniosłam się, krzywiąc nieznacznie, kiedy poczułam pulsujący ból w lędźwiach. Wampir spojrzał na mnie spod uniesionych powiek, ale nie zająknął się nawet słowem na temat tego, co się wydarzyło. Najwyraźniej nie miałam co liczyć na przeprosiny, co jedynie dowodziło, że jesteśmy spokrewnieni. Kiedy byłam w wyjątkowo podłym nastroju, tak jak chociażby teraz, prędzej byłam gotowa pozwolić się pochlastać niż przyznać się do błędu.

– Czego ty właściwie ode mnie chcesz? – zapytałam gniewnie, bynajmniej nie oczekując tego, że faktycznie zdecyduje się mi odpowiedzieć.

– Zastanówmy się… – Santiego postukał palcami w dolną wargę, udając zamyślonego. – Pomyślałem sobie po prostu, że wypadałoby odciążyć Carlisle’a w ojcowaniu ci i udzielić ci… lekcji? No, uznajmy, że właśnie to miałem na myśli – dodał, nie dbając o to, że spojrzałam na niego jak na wariata. – Lepiej widzieć cię złorzeczącą na mnie niż wypłakująca oczy i załamującą ręce. Już dość się napatrzyłem na twoich bliskich.

– I właśnie dlatego postarałeś się o to, bym przypomniała sobie o istnieniu niektórych części ciała – warknęłam, kręcąc z niedowierzaniem głowa. – Uważasz, że bycie ojciec – podjęłam z sarkazmem; uśmiechnęłam się chłodno, bynajmniej bez wesołości – sprowadza się do tego, że od czasu do czasu powiesz na głos kim jesteś i doprowadzisz mnie do szału?

– Nie. – Rozbawienie w końcu zniknęło z jego oczu. Pierwszy raz wydał mi się naprawdę poważny, może nawet zatroskany, ale to nie zrobiło na mnie wrażenia. Santiego irytował mnie bardziej niż zwykle, poza tym był na dobrej drodze do tego, byśmy wrócili do punktu wyjścia, a więc do początku nasze znajomości, kiedy nie marzyłam o niczym innym poza rozerwaniem go na kawałeczki. – Powiedziałem już, że udzielam ci lekcji… A w zasadzie udzielę, jeśli tylko mi na to pozwolisz – dodał, wprawiając mnie w jeszcze większą konsternację.

Założyłam ramiona na piersi, próbując zwalczyć pragnienie, by raz jeszcze spróbować się oddalić. Gdyby chciał, z łatwością mógłby mnie zatrzymać, chociaż tym razem byłabym świadoma tego, że wszystko to, co mógł mi pokazać, w rzeczywistości jest tylko iluzją. Zdążyłam się zorientować, że zdolności, którymi dysponował, bywają naprawdę imponujące – a przy tym bardziej niż trochę niebezpieczne. Bez trudu namieszał mi w głowie, kreując rzeczywistość według swojego uznania, a to był dopiero początek.

Poczułam irytację, tym razem skierowaną również przeciwko Izadorze, która nie ostrzegła mnie przed planami Santiego, chociaż musiała przynajmniej podejrzewać, czego ten mógł ode mnie oczekiwać. Słowa ojca zaczynały przyprawiać mnie o ból głowy, ale nie miałam najmniejszych złudzeń co do tego, czy taki drobiazg skłoniłby go do darowania sobie tych wszystkich podchodów i dania mi świętego spokoju. Byliśmy tacy sami pod wieloma względami, dlatego zakładałam, że kiedy wampir coś sobie postanowił, za wszelką cenę dążył do tego, by doprowadzić swoje plany do końca.

– Nie obraź się, ale… Co ty pieprzysz? – wypaliłam, spoglądając na niego zmęczonym wzrokiem. – O jakich lekcjach ty mówisz? – dodałam, uprzytamniając sobie, że napomniał na ten temat już dwukrotnie.

– Bystra dziewczynka – pochwalił, znów doprowadzając mnie do szału. Na jego ustach zamajaczył cień pełnego satysfakcji uśmiechu, jakby tylko czekał aż poruszę ten temat. – Mi bella, Isabella, jak bardzo się pomylę, jeśli zasugeruję, że pewne twoje zdolności są zbliżone do moich? – zapytał z błyskiem w krwistych tęczówkach.

Wyjątkowo nie zareagowałam na to, że znów zaczął nazywać mnie Isabellą. Bardziej skoncentrowałam się na drugiej części jego wypowiedzi, zwłaszcza, że nie musiałam się zastanawiać, by udzielić mu odpowiedzi.

– Bardzo – stwierdziłam chłodno, tak stanowczo, że aż uniósł brwi ku górze, spoglądając na mnie z zaskoczeniem. – Nie jestem taka jak ty i chwała Bogu – dodałam, a Santiego tylko wywrócił oczami.

– Ktoś kiedyś powinien nauczyć cię pokory, wiesz? Jak dobrze pójdzie, może nawet mnie przypadnie ten zaszczyt – powiedział, a ja prychnęłam. I co jeszcze? – Moje dziecko, ja nie pytam o iluzję, ale o zdolności opierające się na działaniu i sile umysłu – wyjaśnił, siląc się na cierpliwość.

– Nie mam pojęcia o co ci… – Urwałam gwałtownie, nagle pojmując. – Telekineza.

Santiego zaklaskał, spoglądając na mnie w sposób, który uznałabym za pobłażliwy, gdyby nie kolejny niepokojący błysk w jego oczach. Nim zdążyłam się zastanowić, wampir znowu chwycił mnie za rękę, a ja również tym razem pozwoliłam mu pociągnąć się za sobą. Razem ruszyliśmy w las, ja tym razem bardziej zainteresowana, a może nawet podekscytowana, chociaż uparcie nie chciałam się do tego przyznać.

– Chodź. Mamy mało czasu, a mnóstwo roboty – zaczął, mówiąc chyba bardziej do siebie niż do mnie. – Prawda jest taka, że nawet z Aro wygląda to trochę tak, jakbyśmy porywali się z motyką na słońce. Spędziłem w Volterze całe wieki, więc doskonale zdaję sobie sprawę z tego na co stać Kajusza. Aro potrafi rządzić, ale zwykle jest zbyt zaślepiony perspektywą sprawowania władzy i swoim ego, żeby zwrócić uwagę na tych, których ma wokół siebie. Nie powiem, Sulpicia ustawiła go trochę do pionu, ale mimo wszystko… – Pokręcił głową, najwyraźniej dochodząc do wniosku, że rozwijanie tego akurat wątku nie jest konieczne bym zrozumiała, co próbuje mi przekazać. – Bądźmy szczerzy: na kim w tym momencie polega Kajusz?

– Na Alecu i Jane – odparłam ponuro. Zwłaszcza ta druga wydawała się zachwycona tym, co zaszło w Volterze.

– Właśnie. To, co oni robią, to iluzja w czystej postaci. Działają bezpośrednio na umysł, niezależnie od tego, jak bardzo realnym wydaje się to z perspektywy ofiary. – Zamilkł na moment, po czym krótko obejrzał się na mnie. – Ty i Dora jesteście naszą szansą.

Nie odpowiedziałam, zbyt oszołomiona, by wymyśleć cokolwiek sensownego. Santiego zresztą i tak wydawał się zbyt pochłonięty własnymi myślami, by zwracać na mnie większą uwagę.

Trudno było mi określić, jak długo biegliśmy, ale podejrzewałam, że jesteśmy stosunkowo blisko domu – a przy tym na tyle daleko, żeby powietrze stało się czystsze i zniknął ten nieprzyjemny zapach dymu, non stop przypominający mi o pożarze i tym, co się wydarzyło. Poczułam się trochę lepiej, chociaż daleko było mi do tego, żeby poczuć się normalnie. Cały czas rozglądałam się dookoła, próbując ocenić dokąd prowadzi mnie Santiego, ale wszystko wskazywało na to, że wampir nie ma żadnego konkretnego celu. Jak gdyby nigdy nic zatrzymał się na niczym niewyróżniającej się polanie, podobnej do wszystkich innych o których wiedziałam, że istnieją w tych lasach.

– Może być – stwierdził i zabrzmiało to niemal pogodnie, chociaż znałam go już na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że jest w równie podłym nastroju, co i my wszyscy. – Chodź tutaj – zachęcił, w końcu oswobadzając moje ramię i wyprzedzając mnie o kilka kroków, by ostatecznie zatrzymać się na samym środku polany.

– Po co? – westchnęłam, ale instynktownie usłuchałam, woląc nie ryzykować, że znowu zacznie mieszać mi w głowie. – W zasadzie co ty mi chcesz pokazać? Bo z tego, co zrozumiałam, chcesz mnie uczyć – dodałam i chociaż nie zabrzmiało to jak pytanie, wcale nie byłam taka pewna, czy dobrze zrozumiałam jego intencje.

– Jeśli mam być szczery, sam nie jestem pewien – przyznał z rozbrajającą wręcz szczerością, jak gdyby nigdy nic siadając po turecku na wciąż wilgotnej trawie. – Tego i owego, to pewne. Mógłbym postawić na walkę wręcz, ale to nic nie da. Umysł jest zdecydowanie lepszą bronią, jeśli dobrze się nad tym zastanowić – powiedział, spoglądając na mnie wyczekująco. – Więc? Nie masz nic do stracenia. Nie żebym chciał przez to powiedzieć, że tak po prostu teraz odpuszczę, jeśli zaczniesz protestować, ale zdecydowanie łatwiej dla nas oboje byłoby, gdybyś zechciała współpracować.

Westchnęłam, ale usiadłam naprzeciwko niego. Poczułam się trochę tak, jak tamtego wieczora, kiedy zajrzał do mnie i Edwarda, żeby pierwszy raz zobaczyć się z Renesmee. Tak jak i wtedy, tak również teraz miałam względem niego mieszane uczucia i sama nie byłam pewna, co powinnam względem niego czuć. W równym stopniu chciałam się na nim wyżyć, co i w końcu dojść z nim do porozumienia, zwłaszcza, że w ostatnim czasie byliśmy na dobrej drodze do tego, żeby się dogadać.

– Już kiedyś próbowałam się uczyć – zastrzegłam, odzywając się w zasadzie wyłącznie po to, żeby przerwać panującą ciszę. – Eleazar chciał pomóc mi rozwinąć tarczę, ale dość kiepsko nam to poszło. Poza tym był bardzo upierdliwy – dodałam, a Santiego parsknął śmiechem.

– Eleazarowi zawsze brakowało cierpliwości, a jeśli chodzi o upierdliwość… – Urwał i wyszczerzył się do mnie. Coś w jego uśmiechu mnie zaniepokoiło.

– Mam przez to rozumieć, że będziesz gorszy? – zapytałam z powątpieniem, chociaż znałam odpowiedź.

– Zdecydowanie.

Westchnęłam, ale wcale nie poczułam się jakkolwiek zrażona słowami Santiego. Kiedy ćwiczyłam z Eleazarem, nie miałam aż tak wielkiej motywacji, poza tym, jakby nie patrzeć, wtedy na wagę złota była dla mnie każda chwila spędzona z Edwardem. Z kolei teraz…

Szybko odrzuciłam od siebie myśl o mężu i wszystkim tym, co dręczyło mnie w ostatnim czasie. Chciałam skoncentrować się na tym co tu i teraz, nawet jeśli nie było to takie łatwe, jak mogłabym tego oczekiwać. Musiałam coś zrobić, zacząć działać, a użalanie się nad sobą i bezradne oczekiwanie zdecydowanie nie miały w tym pomóc.

– Od czego zaczynamy? – rzuciłam, bezskutecznie próbując zdobyć się na przynajmniej odrobinę entuzjazmu. Miałam wrażenie, że szło mi to marnie.

– Nie tak szybko. Musisz się uspokoić, bo inaczej nic z tego nie będzie – zastrzegł Santiego, rzucając mi rozbawione spojrzenie. – Jesteś równie porywcza, co i Mary. – Wywrócił oczami, po czym spoważniał. – Zamknij oczy.

– Naprawdę chcesz teraz dyskutować ze mną na temat spokoju? – żachnęłam się, ale chociaż dość sceptycznie podchodziłam do tego, co mówił, również tym razem podporządkowałam się jego poleceniom.

Poczułam się dziwnie, przebywając z nim sam na sam z Santiego, na dodatek pozbawiona wzroku. Zastygłam w bezruchu, podświadomie wyczuwając, że ojciec się poruszył, ale zmusiłam się do pozostania w miejscu, nawet wtedy, gdy poczułam dłonie wampira na swoich ramionach.

– Świetnie. – Trudno było mi stwierdzić, czy w jego wydaniu to była pochwała, czy kolejna sarkastyczna uwaga. – Rozluźnij się. Nie wiem, co takiego próbował pokazać ci Eleazar, ale spróbuj na moment zapomnieć wszystkie dotychczasowe doświadczenia. Skup się tylko na tym, co mówię – ciągnął, a jego głos zawładnął mną. Zaufałam mu mimo wszystkich wątpliwości i żalów, które względem niego miałam przez to, co zaszło pomiędzy nami w przeszłości. Jego głos – melodyjny i hipnotyzujący – w zupełności wystarczył, bym oczyściła umysł i posłusznie rozluźniła mięśnie. W jedne chwili byłam już tylko ja i spokojny głos Santiego, zdecydowany i wzbudzający zaufanie, kiedy instruował mnie, podsuwając, co takiego powinnam zrobić. – Chcę, byś nauczyła się to kontrolować. Telekineza…

– Nie wychodziła mi za bardzo – mruknęłam nieco sennie, nagle ogarnięta niezwykłym zmęczeniem.

– Cii… Bez znaczenia. Wszystko od podstaw – uspokoił, pocierając lekko moje ramiona, czym jeszcze bardziej mnie oszołomił. Zawirowało mi w głowie, ale nie odniosłam wrażenia, by było w tym cokolwiek złego. – Pokażę ci, ale najpierw musisz mi zaufać. Pamiętasz, co powiedziałem ci jeszcze w Volterze, kiedy miałaś do mnie pretensje o to, że próbowałem cię omotać? – przypomniał i chociaż zwykle niechętnie wracałam myślami do tamtego okresu, mruknęłam coś w odpowiedzi. – Chciałem, byś uświadomiła sobie, że twoja tarcza jest niedoskonała. Teraz chciałbym, byśmy zaczęli od tego, że ją poczujesz – a może nawet zobaczysz…

Chciałam zaprotestować, instynktownie pragnąć mu powiedzieć, że moje zdolności od samego początku stanowiły coś absolutnie poza moim zasięgiem, ale w ostatniej chwili się rozmyśliłam. Myślami byłam gdzieś daleko, poza tym nagle poczułam się ociężała i niezdolna do tego, żeby chociaż spróbować otworzyć oczy. Nie potrafiłam stwierdzić czy to wpływ zdolności Santiego, czy coś jeszcze innego, ale nie czułam strachu, w pełni ufając temu, co działo się ze mną. Otaczała mnie ciemność, ale to wydawało się dobre, poza tym cały czas byłam w pełni świadoma siebie i swojego ciała, a gdybym chciała, w każdej chwili mogłabym kazać ojcu przestać – z tym, że nie widziałam po temu powodów, nawet jeśli nie miałam pewności, co takiego robił.

Czekałam aż wampir odezwie się po raz kolejny, ale ten uparcie milczał. Poczułam się zdekoncentrowana i trochę zagubiona, siedząc w bezruchu i z zamkniętymi oczami, ale powstrzymałam się przed zadawaniem pytań. Nigdy nie próbowałam niczego ponad wizualizację swojej tarczy w postaci rozciągliwej gumki, którą ewentualnie mogłam odsunąć na bok. To była doba taktyka, ale bardzo męcząca, poza tym uwagi Santiego jasno dały mi do zrozumienia, że podchodzę do tego wszystkiego źle. Nie miałam pojęcia, jak się do tego zabrać, nie po raz pierwszy zresztą, dlatego ostatecznie spróbowałam skupić się na tym, co jak na razie kazał mi wampir – a więc na rozluźnieniu się, zapanowaniu nad emocjami…

Moje myśli krążyły spokojni. Próbowałam nie skupiać się na żadnej z nich, praktycznie wcale nie kontrolując tego, co działo się w mojej głowie. Nie miałam pojęcia, co chcę w ten sposób osiągnąć, ale to nie miało znaczenia, zwłaszcza, że w tamtym momencie przynajmniej przez chwilę poczułam się naprawdę lekka i wolna od wszystkich zmartwień. Wiedziałam, że to ulotny stan, ale rozkoszowałam się nim, uparcie odsuwając od siebie jakiekolwiek wspomnienia albo zewnętrzne bodźce. W którymś momencie przestałam nawet czuć obecność Santiego, całkowicie poddając się wszechogarniającej czerni. Możliwość medytacji zawsze mnie bawiła, ale tym razem chyba właśnie do tego sprowadzały się moje działania i wcale nie czułam się z tym źle albo jakkolwiek głupio. Nie walczyłam ani nie wysilałam umysłu, po prostu koncentrując się na sobie i przyjmując wszystko to, co w ten sposób zyskiwałam. Wsłuchiwałam się w siebie, sięgając coraz głębiej i docierając do dotychczas niedostępnych dla mnie zakamarków mojego umysłu. Posuwałam się dalej, w pełni zatracając się w swoim ciele, zatracając się tak bardzo, że…

– Tak…

Głos Santiego doszedł mnie jakby z oddali, ale prawie nie byłam tego świadoma – bo właśnie wtedy zrozumiałam i zobaczyłam ją po raz pierwszy.