Trzydzieści trzy

Trzydzieści trzy.

Chłód

Edward czekał na mnie przed domem. Nie zdziwiło mnie to, bo podejrzewałam, że nawet mimo moich zapewnień, będzie wychodził z siebie, nie mając pojęcia gdzie jestem i czy coś mi się nie stało. Teoretycznie powinnam mieć do siebie o to pretensje, bo w istocie wszyscy mieliśmy powody do niepokoju, ale czułam się zbyt rozdrażniona i przybita, by przejmować się czymkolwiek ponad moje własne uczucia oraz bezpieczeństwo Renesmee.

Egoistka, pomyślałam, po czym westchnęłam w duchu, pozwalając, by mąż otoczył mnie ramionami. Wtuliłam się w niego, wdychając znajomy, słodki zapach. Izadora i Oliver wyminęli nas i zniknęli w domu, rozmawiając o czymś cicho. Choć gdybym się wysiliła, byłabym w stanie usłyszeć poszczególne słowa, nie widziałam powodu dla którego miałabym koncentrować się na ich rozmowie. Wszystko, co mogło zostało już powiedziane, kiedy spotkałam tę dwójkę w lesie, a gdyby któreś z nich miało coś do dodania, zwróciłoby się bezpośrednio do mnie.

– Dobrze, że już jesteś – usłyszałam tuż przy uchu. Mimowolnie zadrżałam, kiedy słodki, lodowaty oddech Edwarda musnął moją skroń i policzek.

– Sam widzisz, że nic mi nie jest – mruknęłam nieco oschlej niż zamierzałam. Nie chciałam, by zabrzmiało to w ten sposób, ale nic nie mogłam poradzić na to, jak się czułam. Znów się nie zastanawiając, stanowczo wyplątałam się z objęć ukochanego, a ten rzucił mi nieodgadnione spojrzenie, które co prawda dało mi do myślenia, ale nawet nie wysiliłam się, by zastanowić się nad tym, czy przypadkiem go nie zraniłam. – Coś się stało? – zapytałam, wymownie kiwając w stronę pogrążonego w ciszy domku.

– Nic szczególnego. Carlisle przekazał pozostałym to, co ustaliłaś z Aro… Hm, Emmett nie był jakoś szczególnie zadowolony, nie wspominając już o Rosalie – wysilił się na blady uśmiech, który nie objął jednak jego pociemniałych ze zmartwienia oczu – ale żadne z nich nie próbowało protestować.

Rzuciłam mu wymowne spojrzenie, które również nie należało do jakichś wybitnie przyjaznych. No cóż, nie było mnie stać na nic więcej i miałam nadzieję, że Edward jest w stanie to zrozumieć.

– Ja niczego nie ustalałam z Aro – przypomniałam mu gniewnie. Do tej pory się we mnie gotowało, kiedy przypominałam sobie to, co od biedy można było określić mianem rozmowy. – Powiem więcej: nadal mam ochotę go stąd wyrzucić i pewnie bym to zrobiła, gdyby sytuacja nie była aż tak beznadziejna.

– Bello… – Edward spojrzał na mnie troskliwie. Z jakiegoś powodu również to mnie zirytowało, zwłaszcza, że nie potrzebowałam czyjejkolwiek litości, zwłaszcza od kogoś, kto powinien być wyłącznie moim wsparciem. Nie chciałam, by troszczył się o mnie, skoro teraz najważniejsza była nasza córka! – Gdyby jego intencje nie były szczere, nawet gdyby to były tylko moje podejrzenia, nie dopuściłbym jego i Sulpicii do żadnego z was.

– Och, bo przecież twoje zdolności są takie nieomylne! – prychnęłam zanim w ogóle zdążyłam ugryźć się w język.

Oczywiście natychmiast pożałowałam swoich słów, jednak nie byłam w stanie już ich cofnąć. Edward spojrzał na mnie ni to zaskoczony, ni to urażony. Jego oczy jeszcze bardziej pociemniały i wiedziałam już, że tym razem bez wątpienia sprawiłam mu przykrość, nie zrobiłam jednak niczego, co mogłoby uratować sytuację.

Do diabła, byłam taka zła i rozgoryczona! Nie byłam zdolna zrobić niczego, by jakkolwiek zapanować nad własnymi uczuciami. Miałam wrażenie, że w którymś momencie – może wtedy w lesie z Oliverem i Izadorą, a może jeszcze wcześniej – coś we mnie pękło. Emocje ujrzały światło dzienne, a ja już nie potrafiłam nad nimi zapanować; chyba nawet nie chciałam, bo ta złość, wręcz nieopisany gniew, dodawały mi siły. Jak inaczej miałam to wszystko przetrwać, jeśli nie z pomocą wszystkich dostępnych środków, które mogły dodać mi energii?

– Masz rację, można mnie zwieść – usłyszałam głos Edwarda. Tym razem brzmiał dokładnie tak samo, jak wyglądała jego twarz: chłodno i beznamiętnie, aż przeszły mnie od tego ciarki. – Ale się staram. Kochanie, zrozum, że mam ich cały czas na oku i…

– Wiem – przerwałam mu pośpiesznie. – Wybacz, po prostu już jestem tym wszystkim zmęczona.

– Ach… – Rzucił mi wymowne spojrzenie. Jego rysy twarzy momentalnie złagodniały. – Wszyscy są na dole, ale jeśli potrzebujesz chwili wytchnienia, drzwi balkonowe są otwarte. Możemy tamtędy wejść, więc… – Zawahał się, po czym przyjrzał mi się uważnie, by mieć pewność, że nie zrozumiałam sugestii powrotu do sypialni w jakiś dwuznaczny sposób.

Omal nie parsknęłam histerycznym śmiechem. Och, gdyby to było takie proste, już dawno zwinęłabym się w kłębek pod kocem i modliła w duchu o to, by choć raz móc wymusić na sobie potrzebę snu! Niestety, wcale nie czułam się tak, jakbym miała za chwile popaść w letarg albo przynajmniej być w stanie „wyłączyć” swoje myśli. Wręcz przeciwnie – dotychczasowe otępienie minęło, a ja czułam się nieznośnie pobudzona, a do tego znajdowałam się w stanie, którego nie potrafiłam jednoznacznie opisać, a który zdecydowanie napawał mnie niepokojem.

Zacisnęłam usta, uparcie unikając spojrzenia męża. Dlaczego tak nagle wszystko i wszyscy zaczęli mnie irytować? Przecież potrzebowałam wsparcia, potrzebowałam pocieszających ramion oraz cichego aksamitnego szeptu, który w jakiejś intymnej sytuacji zapewniłby mnie, że wszystko jest w porządku – jest, a wkrótce będzie jeszcze bardziej, bo faktycznie mamy dobry plan, który pomoże na powrót zapanować nad sytuacją i dzięki któremu wkrótce z powrotem wezmę Nessie w ramiona. Do tej pory zawsze to wystarczyło, bym poczuła się lepiej, nawet jeśli ostatecznie i tak brałam sprawy w swoje ręce, tym samym chcąc pokazać wszystkim w koło, że jestem równie silna i zaradna, co i oni wszyscy. Zwykle to wystarczyło…

Ale nie tym razem.

Odważyłam się spojrzeć na Edwarda, ale bynajmniej nie w sposób sugerujący, że pragnę rzucić mu się w ramiona i pozwolić na to, by obejmował mnie, pocieszał i robił wszystko to, co zwykle, kiedy czułam się rozbita albo zagrożona. Nie rozumiałam tego, ale moja irytacja nagle sięgnęła zenitu, a ja poczułam się osaczona i jeszcze bardziej rozdrażniona. Dlaczego zawsze musiał zachowywać wobec mnie tak, jakbym była małym dzieckiem albo – żeby aż tak nie wyolbrzymiać sytuacji – słabym człowiekiem? Czy już kilkukrotnie nie pokazałam jemu i pozostałym Cullenom, że potrafię o siebie zadbać? Co jeszcze miałam zrobić, by z mojego opiekuna przeistoczył się w końcu w mojego partnera, kogoś, kto będzie traktował mnie jak swoją żonę, kogoś równego sobie?

To ja walczyłam z Jamesem, a później musiałam poradzić sobie z jego śmiercią, a jeszcze wcześniej z odejściem Melindy. To mnie Aro próbował na wszystkie sposoby zmanipulować, a jednak jakoś zdołałam mu się przeciwstawić, a nawet wyrwać się spod iluzji Santiego. To ja byłam odpowiedzialna za Olivera i ostatecznie wraz z Izadorą rzuciłam się wsiąść do pierwszego samolotu do Włoch, by móc go uratować. W końcu to ja (tym razem z pomocą Olivera) udałam się do Sophie, a później wplątałam się w cały szereg problemów ze swoimi biologicznymi rodzicami, Aro i Kajuszem. Również ja zawalczyłam o to, by Renesmee bezpiecznie przyszła na świat, podczas gdy najważniejsza osoba w mojej egzystencji stała się wobec mnie obca i wroga.

Gdzie on wtedy był? Co prawda zawsze się pojawiał, gotowy mi pomóc, ale dopiero wtedy, gdy docierało do niego, jak faktycznie prezentuje się sytuacja. Gdy pojmował, że popełniał błąd…

Ale zawsze wszystko sprowadzało się do mnie i decyzji, które podejmowałam. Jeśli to nie wystarczyło, by zrozumiał, że coś znaczę, co takiego miał to spowodować?

– Nie zamierzam się chować po kątach, Edwardzie – powiedziałam cicho, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. – To mój dom i zamierzam czuć się w nim swobodnie – dodałam z determinacją, szybkim krokiem ruszając w stronę głównych drzwi.

– Oczywiście – zreflektował się. Jeśli wyczuł w moim tonie wrogość, nie dał niczego po sobie poznać. – Wszystko będzie dobrze – obiecał i przesunął się do mnie, obejmując mnie ramieniem w sposób, który teoretycznie był mi znajomy, ale w tamtym momencie odebrałam go jako zaborczy i zdecydowanie zbyt ostentacyjny.

– Tak… – Stanowczo odsunęłam jego ręce, nawet na niego nie patrząc. – Postaram się o to, by było. Ale jak na razie chciałabym zostać sama – ucięłam i bezceremonialnie przyśpieszyłam, nie zamierzając czekać aż powie cokolwiek więcej albo ruszy za mną.

Wpadłam do przedpokoju, szybkim ruchem zatrzaskując za sobą drzwi. Wszystko we mnie rwało się do tego, by uciec na piętro, jednak w ostatniej chwili zmusiłam się do tego, by nie postąpić jak tchórz. Chowanie się i próba odcięcia od sytuacji niczego nie dawały, co przecież sama dopiero co ustaliłam. Płacz i załamywanie rąk również; wiedziałam o tym doskonale z doświadczenia, podobnie jak i zdawałam sobie sprawę z tego, co jest najlepszym wyjściem z sytuacji.

Działanie. Zamiast zgubnej słabości, trzeba było zacząć działać.

Nie dając sobie chwili na rozmyśleni się, szybko skierowałam się w stronę głównego pomieszczenia. Tym razem w salonie zastałam wszystkich, pomijając Jacoba oraz Edwarda, który dołączył do nas dopiero po kilku sekundach – wiedziałam o tym, bo doskonale czułam na sobie jego intensywne, bez wątpienia zagubione i zranione spojrzenie. Zignorowałam je, w zamian koncentrując się na Carlisle’u i Aro, którzy z kolei stali tuż za plecami spiętej Rosalie. Blondynka wbiła wzrok w monitor rozłożonego na kolanach laptopa, raz po raz wciskając jakieś przyciski na klawiaturze i to z taką zawziętością, że nie zdziwiłabym się, gdyby biedny sprzęt przy tym ucierpiał. Sądząc po jej minie, ledwo powstrzymywała się przed ciśnięciem laptopa w płomienie wesoło trzaskającego płomienia kominka, nie wspominając o wyrzuceniu z siebie całej litanii przekleństw. Podejrzewałam, że przed tym ostatnim powstrzymywała ją obecność wyraźnie przygnębionej, stojącej przy oknie i wpatrzonej w widoczne za szybą drzewa Esme.

Alice i Jasper siedzieli razem na kanapie, splecieni w uścisku, który – mogłabym przysiąc – miał w sobie coś wyjątkowo intymnego. Doszłam do wniosku, że chłopak może nawet nieświadomie próbuje otoczyć swoją partnerkę opieką, nieprzekonany co do intencji Aro, Sulpicii i skulonej w kącie, milczącej Marissy. Mimo wszystko wydawał mi się rozluźniony, co pewnie znaczyło, że nie wyczuwał w ich emocjach niczego szczególnego, poza tym tej ostatniej wciąż zawdzięczał życie, wiedziałam jednak, że kto jak kto, ale Jasper Cullen na pewno zachował czujność. Tak czy inaczej, poczułam się trochę spokojniejsza, co bynajmniej nie mogło być efektem działań mojego przybranego brata, skoro jego dar pozostawał wobec mnie całkowicie bezsilny.

Bursztynowe oczy Alice spoczęły na mnie, a na jej ustach pojawił się blady, ale pocieszający uśmiech. Machinalnie spróbowałam go odwzajemnić, ale podejrzewałam, że wyszedł mi z tego grymas.

– Zamawiają bilety – powiedziała mi Alice niemal bezgłośnie, kiwając głową w stronę pochylonej nad komputerem trójki.

Choć mówiła cicho, posiadające wyostrzone zmysły wampiry i tak doskonale ją słyszały.

– Próbujemy – poprawiła siostrę Rosalie, po czym prychnęła cicho. – Ja próbuję. Ale coś czarno to widzę.

– Nie wiem, gdzie ty masz problem – stwierdził Aro, potrząsając z niedowierzaniem głową. Zmarszczył brwi, spoglądając na rozłożony na jej kolanach laptop w taki sposób, jakby ten w wyjątkowy sposób uraził jego dumę. – Doprawdy, a to miał być podobno taki użyteczny wynalazek. Postępy techniki… Po prostu połącz się z Internetem i zrób, co trzeba – doradził jej albo raczej rozkazał, wyraźnie zadowolony z siebie, że wie takie rzeczy.

– Dzięki. Że też ja na to nie wpadłam. – Rosalie obejrzała się na wampira, chętna odpyskować, ale powstrzymało ją ostrzegawcze spojrzenie ojca. – Połączyłabym się, ale nie mam dostępu do sieci – wyrzuciła z siebie przez zaciśnięte zęby, wyraźnie ledwo panując nad irytacją.

Witaj w klubie, pomyślałam ponuro, ale nie powiedziałam tego na głos.

– Cuda techniki! – żachnął się Aro. – Nie wiem, co prawda, o co ci chodzi z tą całą siecią, ale wychodzi na to, że to iście niepraktyczne, a już na pewno bardziej skomplikowane niż tradycyjna poczta.

– Wiesz, powiedzmy, że się zgadzam – przyznała niechętnie Rosalie – ale od gadania jeszcze żaden sprzęt się nie naprawił.

Aro zmarszczył brwi.

– Więc jaki jest z ciebie pożytek? – zapytał, mierząc dziewczynę wzrokiem. – Skoro nie potrafisz tego naprawić, jesteś równie niepraktyczna, co i ten komputer – stwierdził, machając ręką w stronę laptopa.

Rosalie wyglądała tak, jakby za moment miał trafić ją szlag. Usłyszałam, że Emmett mruczy coś, co zabrzmiało jak „Oj, chłopie…” i musiałam przyznać, że ma to sens, bo blondynka naprawdę sprawiała wrażenie chętnej rzucić się komuś do gardła.

Carlisle westchnął cicho, po czym przesunął się tak, by stanąć pomiędzy Aro a zagniewaną córką. Doktor wydawał mi się zmęczony i zastanowiłam się, czy konflikt już od jakiegoś czasu nie wisiał w powietrzu.

– Rosalie, Aro… – Wyraźnie nie był pewien, co powinien powiedzieć, by dotrzeć do przynajmniej jednego z nich.

– Hej, a może ja zerknę? – wtrącił się w tym samym momencie Oliver.

Sytuacja momentalnie się zmieniła, kiedy wszystkie spojrzenia powędrowały w jego stronę, choć jak na razie ciężko było stwierdzić czy atmosferę uratował, czy może jeszcze bardziej ją pogrążył. Mój przyjaciel zmieszał się i zerkną niepewnie na Izadorę, ale ta jedynie wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się pokrzepiająco. Sama również zdołałam się uśmiechnąć, może nie tak entuzjastycznie, ale to akurat było najmniej istotne.

Rosalie zerknęła na Olivera. Nigdy za sobą nie przepadali, ale najwyraźniej było jej wszystko jedno.

– Jak sobie chcesz, chociaż wątpię, by ci się udało – stwierdziła, rzucając mu sceptyczne spojrzenie. – No i skoro lubisz, kiedy ktoś wisi ci nad głową, kiedy pracujesz… – dodała, kładąc laptop obok siebie i przy wstawaniu spoglądając wymownie na ojca i Aro.

– Daj spokój. Jesteśmy dziećmi cyberprzestrzeni – spróbował zażartować i choć bynajmniej nie rozluźnił dzięki atmosfery, ja poczułam się trochę bardziej swojsko. – No to tak…

Tym razem sama podeszłam bliżej, żeby zerknąć Oliverowi przez ramię. Przez chwilę błądził wzrokiem po ekranie, po czym uśmiechnął się promiennie.

– Och, ty jeszcze z niego nie korzystałaś, prawda? – Zadarł głowę, by móc spojrzeć mi w oczy.

– Nie z Internetu – przyznałam. – Ale wszystko jest ustawione – zapewniłam, po czym uśmiechnęłam się, orientując się w czym leży problem. – Sieć jest na hasło. To…

– Oj, przecież wiem jakie masz hasło – żachnął się, szybko przechodząc do ustawień sieci i wybierając jedyną dostępną. Router był na piętrze, ale byłam pewna, że jest włączony. – „James”… – dodał i znów się wyszczerzył, jednocześnie wklepując to jedno słowo na klawiaturze.

Też byłam bliska tego, by się uśmiechnąć, kiedy poczułam na sobie znaczące spojrzenie i momentalnie straciłam humor.

– Ach… „James”? – powtórzył obojętnie Edward, ale to i tak wystarczyło, byśmy oboje poczuli się jeszcze gorzej.

– Stare przyzwyczajenia – wymamrotałam, bo to w zasadzie była prawda. W innej sytuacji byłabym nawet rozbawiona tym, że Edward mógł być zazdrosny o taki drobiazg.

– Hm… – Wydęłam się, słysząc niebezpiecznie blisko siebie mruknięcie Aro. Zdążyłam zapomnieć, że on i Carlisle nadal stoją obok. – Dramaty nastolatków są doprawdy zastanawiające… – stwierdził i – mogłabym przysiąc – niewiele brakowało, by kąciki jest ust uniosły się ku górze.

Instynkt podpowiadał mi, by na niego warknąć, ale tym razem nie pozwoliłam sobie na to, żeby gniew przejął nade mną kontrolę. W zamian spojrzałam na niego spokojnie, starając się wyglądać na w pełni rozluźnioną i co najwyżej uprzejmie zainteresowaną tym, co sugerował.

– Jakie dramaty? – zapytałam i z ponurą satysfakcją uznałam, że obojętność wyszła mi całkiem skutecznie.

– Po prostu myślę sobie na głos… – Uśmiechnął się do mnie w sposób, który wprawił mnie w jeszcze większą konsternację. Doprawdy, czerpał z wytrącania mnie z równowagi przyjemność czy jak? – O, masz coś – zmienił temat, znów koncentrując się na Oliverze.

Chłopak bez odwracania się uniósł oba kciuki ku górze. Jego wzrok powędrował w stronę Izadory, która rozpromieniła się i posłała mu całusa.

– Cuda w kuchni, cuda przy komputerze – stwierdziła z entuzjazmem.

– Cud nie chłopak – mruknęła z przekąsem Rosalie, ale Izadora zignorowała złośliwą nutę w jej głosie i energicznie pokiwała głową.

– Mój cud. – Dora westchnęła i spojrzała na Olivera w taki sposób, że poczułam się jak podglądaczka.

Szybko odwróciłam wzrok, czując się nieswojo, ale bynajmniej nie z powodu uczucia, które niemal zmaterializował się pomiędzy tamtą dwójką. Bardziej byłam świadoma obecności czegoś albo raczej kogoś innego – a konkretnie mojego męża, którego spojrzenie nagle wydało mi się znaczące i tak stanowcze, że niemal czułam jego żar na skórze. Już sama jego obecność po tym, jak potraktowałam go przed domem wydała mi się problematyczna, a co dopiero sposób w jaki na mnie spoglądał.

W tamtym momencie poczułam, że muszę natychmiast się oddalić, bo inaczej będzie źle.

– Dobrze, więc bilety, tak? – zapytałam nieco tępo, chcąc zacząć jakikolwiek temat.

– Najlepiej byłoby natychmiast wyjechać do Volterry. – Carlisle spojrzał na mnie z wahaniem, próbując ocenić mój stan emocjonalny. – Rozmawialiśmy z Aro i to wydaje się najrozsądniejsze, niemniej jeśli chciałabyś coś dodać…

– Nie, nie – przerwałam mu pospiesznie. – Dobry pomysł. Bliżej miasta, bliżej Renesmee. Będziemy mogli rozeznać się w sytuacji i ewentualnie zareagować. – Plotłam trzy po trzy, byleby nie ryzykować milczenia.

– Dokładnie to miałem na myśli – oznajmił Aro, ni to zaskoczony, ni to zadowolony z siebie. – Więc jednak z czymś się zgadzamy, moja droga.

Nie odpowiedziałam, nie ufając własnemu głosowi oraz niewyparzonej gębie.

Miałam wrażenie, że teraz wszyscy na mnie patrzą, zupełnie jakbym była tykającą bombą zegarową, która w każdej chwili może wybuchnąć. Chyba faktycznie w pewnym stopniu tak się czułam, ale prawda była taka, że bliżej było mi do zagubienia i niepewności niż nagłego ataku złości. Już i tak powiedziałam oraz zrobiłam zbyt wiele o czym świadczyło chociażby to, że Edward wpatrywał się we mnie w nieodgadniony sposób, a ja – zamiast paść mu w ramiona, przepraszam i łaknąć jego bliskości – miałam ochotę wyrzucić ręce w górę i uciec z rozdzierającym wrzaskiem.

Coś się zmieniło. Zdawałam sobie z tego sprawę, ale nie potrafiłam wyjaśnić co.

Ale bez wątpienia się zmieniło.

– Nie Volterra, kretynie! – zareagował nagle Aro, niemal rzucając się na Olivera. Zdawało mi się, czy wcześniej spojrzał na mnie znacząco? Prawie natychmiast o tym zapomniałam, bo cała uwaga skupiła się na miotającym się wampirze, warczącym na mojego zdezorientowanego przyjaciela. – Nie polecimy przecież prosto do miasta! Równie dobrze możemy wysłać Kajuszowi pisemne powiadomienie, że się pojawimy. Doprawdy, chłopcze, gdzie ty masz głowę? To chyba oczywiste, że mamy kontrolę nad najważniejszymi ludzkimi ośrodkami, również nad wylotami i przylotami. – Aro znów zerknął na mnie, tym razem z wyższością. Przynajmniej zorientowałam się, dlaczego Oliverowi tak szybko przyszło skontaktowanie się z nim ostatnim razem oraz dlaczego nie wydawał się zaskoczony tym, że Dora i ja przyleciałyśmy się go ratować. – Nie, wybierz coś w okolicy, chociażby… – Wzruszył ramionami i podał chłopakowi nazwę pierwszego miasteczka, które przyszło mu do głowy.

Cóż, jakiekolwiek były jego intencje, doceniałam to, że bliscy przestali się we mnie wpatrywać…

W zasadzie nie wszyscy. Edward wciąż mi się przyglądał, a kiedy się skoncentrowałam, dotarło do mnie, że jest ktoś jeszcze.

– Isabello, idziemy – oznajmił Santiego, ledwo nasze spojrzenia się spotkały. Spojrzałam na niego tępo, kiedy zmaterializował się tuż u mojego boku. – Mówię poważnie – dodał, bezceremonialnie ujmując mnie za łokieć.

Zamrugałam, niepewna czy bardziej wytrącił mnie z równowagi tą „Isabellą”, czy raczej tym, że podejmował za mnie decyzję.

– Żartujesz sobie? – Spojrzałam na ojca z wyraźną niechęcią.

– Nie – zapewnił spokojnie, rzucając mi cyniczny uśmiech. – Izadoro? – Zerknął pytająco na moją siostrę.

Dziewczyna spojrzała na niego z bladym uśmiechem.

– Bella nie będzie zachwycona, aczkolwiek gdybyś faktycznie chciał ją wynieść, jeśli sama z tobą nie pójdzie...

Jeszcze zanim skończyła, mina wampira dała mi do zrozumienia, że jest na tyle zdeterminowany, by na poważnie wziąć pod uwagę taką możliwość.

– Dobra! – jęknęłam, unosząc obie ręce w poddańczym geście. W zasadzie było mi wszystko jedno, zwłaszcza, że w końcu mogłam uciec poza zasięg wzroku mojego męża. – To nieuczciwe, ale niech ci będzie.

– Znakomicie – ucieszył się Santiego, po czym – jak gdyby nigdy nic – wzmocnił uścisk i pociągnął mnie za sobą.