Trzydzieści

Trzydzieści.

Nieproszeni goście

Biegnąc, usiłowałam cokolwiek sensownego wyciągnąć od Edwarda, ale ten uparcie milczał, skoncentrowany na myślach Jacoba. Zaczynało mnie to irytować, nie po raz pierwszy zresztą czułam się tak z powodu niezwykłego daru mojego lubego, ale powstrzymałam się od komentarza, skoncentrowana wyłącznie na tym, żeby jak najszybciej dotrzeć na miejsce i w końcu dowiedzieć się, co takiego się dzieje.

Kto to był? Co takiego zaalarmowało Jake’a i dlaczego mój mąż był aż tak bardzo zdenerwowany? Być może to była normalna reakcja skoro wszyscy byliśmy przewrażliwieni z powodu zniknięcia Renesmee i całej tej napiętej sytuacji z Volturi, ale wcale nie czułam się z tego powodu pewniej. Milczenie Edwarda mi nie pomagało i aż rwałam się do tego, żeby porządnie nim potrząsnąć, domagając się natychmiastowych wyjaśnień. Do diabła z tym jego darem i skłonnością do zapominania o tym, że mimo wszystko na świecie istnieje zdecydowane więcej zwyczajnych szaraczków, które nie miały zielonego pojęcia, co takiego siedziało w głowie innych ludzi.

Miałam pewne problemy z dotrzymaniem Edwardowi kroku, ale nie musiałam się wysilać, zawsze mając do dyspozycji jego słodki, wampirzy zapach, który bez trudu poprowadziłby mnie, gdybyśmy się rozdzielili. Skrzywiłam się, gdy powietrze wypełniła gorycz i gryząca woń dymu, kiedy znaleźliśmy się blisko tego, co zostało z dotychczasowego domu, który zamieszkiwała nasza rodzina. Coś przewróciło mi się w żołądku na samą myśl o tym, że mielibyśmy skierować się bardziej w tamtą stronę, a może nawet przebiec tuż obok, narażając się na widok tego, co z budynku zostało, ale na całe szczęście Edward skręcił gwałtownie i poprowadził mnie w zupełnie innym kierunku, wciąż śledząc myśli Jacoba.

Dotarcie na miejsce zajęło nam kilka zaledwie minut, ale mnie wydawało się to całymi godzinami. Zauważyłam, że mój mąż zwalnia, ale sama się nie zatrzymywałam, żeby w krótkim czasie móc się z nim zrównać. Rzucił mi nieco roztargnione spojrzenie, jakby zdążył już zapomnieć, że mu towarzyszyłam i jednak miał nadzieję na to, że zostałam przed domem albo wróciłam do reszty. Wydęła usta, niezadowolona takim tokiem rozumowania, ale nie odezwałam się ani słowem, zwłaszcza, że wampir szybko się zreflektował i pośpiesznie chwycił mnie za rękę, ściskając mi lekko, żeby dodać mi otuchy. Nie żebym potrzebowała czegokolwiek więcej, pomijając wyjaśnienia i jakiegoś celu w życiu, ale to również było miłe, przynajmniej na początek.

- Do diabła, co oni tutaj robią? – wymamrotał nerwowo, rzucając mi krótkie, pytające spojrzenie, jakbym powinna być w stanie odpowiedzieć na jego pytanie.

- Kto? – westchnęłam rozdrażniona i zaniepokojona jednocześnie. – Edwardzie, mógłbyś mi w końcu wyjaśnić, co takiego się tutaj dzieje? – zapytałam, przypominając mu, że przez całą drogę milczał, nie racząc udzielić mi żadnych satysfakcjonujących wyjaśnień. Jeśli on czuł się zagubiony, co dopiero miałam powiedzieć ja?

Edward nie odpowiedział, ale nie dlatego, że nie chciał, ale głównie z powodu tego, iż jakiekolwiek wyjaśnienia nie były już potrzebne. Moją uwagę natychmiast przykuła wilcza forma Jacoba, przyczajona pomiędzy drzewami kilka metrów od nas. Zmiennokształtny warknął ponownie, dlatego instynktownie rozejrzałam się dookoła, koncentrując się na tym, co podpowiadał mi instynkt – na tym, że nie byliśmy sami.

Spięłam się i nawet nie zaprotestowałam, kiedy w pierwszym odruchu Edward pociągnął mnie za ramię, żeby móc zasłonić mnie własnym ciałem. Nie lubiłam, kiedy mój mąż traktował mnie w taki sposób, ale to nie była pora na sprzeczanie się o nic nieznaczące drobiazgi o przypominane wampirowi o tym, że potrafię o siebie zadbać, kiedy trzeba. Nie zareagowałam w żaden sposób, bo całą swoją uwagę skupiłam na czymś z goła innym – albo raczej na kimś, tuż przed nami znajdowały się dwie postaci, których zdecydowanie nie spodziewałam się zobaczyć i to nawet w tak chorej sytuacji, kiedy wszystko wydawało się sypiać.

- Witajcie. Bello, Edwardzie… - Sulpicia Volturi dygnęła niczym prawdziwa dama, którą przecież niezależnie od sytuacji była. – Przykro mi widzieć was w tak nieprzyjemnych okolicznościach, ale i tak jestem niezwykle szczęśliwa, że mogliśmy spotkać się ponownie.

Gapiłam się na nią w milczeniu, całkiem wytrącona z równowagi. Nie wyglądała tak, jak podczas naszego pierwszego spotkania, odziana w staroświecką suknię z szeroką, rozłożystą spódnicą, która powiewała za nią, dzięki czemu wampirzyca wyglądała tak, jakby unosiła się albo płynęła  w powietrzu, co jednak nie znaczyło, że wydawała się jakkolwiek mniej olśniewająca. Aż nie mogłam uwierzyć, że ta niezwykła, nosząca się iście po królewsku kobieta mogła stać przede mną w dopasowanych, podkreślających jej krągłości jeansach (jakby wystarczająco szokujące nie było to, że Sulpicia włożyła spodnie!) oraz prostym topie z krótkim rękawkiem i nazwą jakiegoś zespołu, którego nie rozpoznawałam. Długie do pasa blond włosy spięła w niedbały węzeł z tyłu głowy, pozwalając żeby kilka luźnych kosmyków opadło jej na twarz i ramiona. Wyglądała niezwykle młodo i tak zwyczajnie, a gdybym nie wiedziała kim jest, uznałabym ją za dziewczynę niewiele starszą ode mnie, może zwyczajną studentkę albo nastolatkę, mogącą poszczycić się niezwykłą urodą. Nawet jej oczy nie przerażały szkarłatną barwą, będąc – co mnie zszokowało – barwy płynnego złota, dokładnie takie same jak Edwarda czy któregokolwiek z Cullenów.

A najbardziej niesamowite wydawało mi się to, że Sulpicia wyglądała dobrze. To nie byłoby możliwe, gdyby chodziło kogoś innego, a jednak ta niezwykła wampirzyca nawet w tak zwykłym, codziennym stroju wyglądała olśniewająco i świeżo, porażając gracją i czymś, czego nie potrafiłam zinterpretować, a co wzbudzało w innych szacunek i zaufanie, dokładnie tak jak wtedy, kiedy jeszcze zajmowała pozycję kogoś, kogo można było określić mianem wampirzej królowej.

Z trudem oderwałam od niej wzrok, w końcu koncentrując się na drugiej postaci. Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby w stojącym w niewielkim oddaleniu od Sulpicii wampirze rozpoznać Aro. Jeśli do tej pory byłam po prostu zaskoczona, na widok tego z braci Volturi szczęka musiała opaść mi do słownie do samej ziemi. Przez moment miałam wręcz wątpliwości co do tego, czy przypadkiem się nie pomyliłam albo czy właśnie nie zaczynałam tracić zmysłów, ale przecież doskonale widziałam, poza tym z niczym nie dało się pomylić tego nieco rozdrażnionego spojrzenia, które Aro rzucił mi, gdy już zbyt długo mu się przypatrywałam, wciąż milcząc.

- Zamierzasz jeszcze długo mi się przypatrywać, moja droga? – zapytał spokojnym, wręcz łagodnym głosem, ale to wystarczyło, żebym wzdrygnęła się jakby rażona prądem i natychmiast uciekał wzrokiem gdzieś w bok.

- Przepraszam? – wymamrotałam. Sama nie miałam pojęcia za co i dlaczego przepraszam, ale to akurat było najmniej istotne.

No dobrze, ale co mogłam poradzić na to, że czułam się tak bardzo oszołomiona? Po pierwsze, nie na co dzień widuje się w środku lasu parę wampirów, których – mimo całej sympatii do Sulpicii – więcej wolałoby się nie oglądać na oczy. A po drugie,  nigdy nie przypuszczałabym, że ktoś może się aż tak bardzo zmienić, przynajmniej z wyglądu.

Bo Aro się zmienił.

Sulpicia była ładna i bez trudu wpasowała się w otaczający ją świat, pozbawiony znajomych murów twierdzy Volturi i służby, która była gotowa zrobić wszystko, czego żona władcy mogłaby sobie zażyczyć. Co więcej, w jej przypadku ta zmiana była jak najbardziej korzystna. Z Aro było podobnie, różnica zaś leżała przede wszystkim w tym, że wampir dodatkowo szokował, jakbym już i tak nie czuła się wystarczająco oszołomiona tym, co się wokół mnie działo.

Jasna cholera, kto dokonał tego cudu?, miałam ochotę wykrzyczeć, ale ostatecznie w porę ugryzłam się w język. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam braci Volturi, wydali mi się wyjęci z innej epoki. Sam Aro był stary – widziałam to nie tylko w jego oczach, ale również drobnych szczegółach wyglądu zewnętrznego. Miał długie, czarne włosy, które w połączeniu z wyszukanymi strojami, które modne były pewnie z kilka wieków wcześniej, kiedy jeszcze powszechnym było to, że na tronach zasiadali królowie i królowe, miał w sobie coś niezwykle onieśmielającego. Blada skóra wydawała się dziwnie krucha i w jakiś niezrozumiały dla mnie sposób inna od cery wampirów, które znałam. Co więcej, Aro i jego bracia zostali przemienieni dość późno i znacznie odbiegali od wzoru pięknych nieśmiertelnych do których byłam przyzwyczajona. Wcześniej mogłam o nim powiedzieć co najwyżej to, że jest przystojny, ale i to z trudem przeszłoby mi przez gardło, dlatego mogłam być wdzięczna losowi za to, że nie znalazłam się w sytuacji, która by tego ode mnie wymagała. Nawet jeśli nieśmiertelny miał jakiś urok, a może gdyby tak bardzo mnie nie przerażał i nie był na dobrej drodze do tego, by zyskać moją nienawiść… Może wtedy byłabym w stanie jakoś inaczej go ocenić, ale do tej pory miałam go po prostu za starego dziwaka; kogoś z zupełnie obcej mi rzeczywistości, kogo za żadne skarby nie byłam w stanie zrozumieć.

Och, jak bardzo się myliłam! Widziałam to teraz, kiedy musiałam wręcz zmuszać się do tego, żeby się na niego bezmyślnie nie gapić. Nie miałam pojęcia, czy to zasługa perswazji Sulpicii, czy instynkt samozachowawczy, nakazujący mu upodobnić się do ludzi, ale zdecydował się ściąć sięgające do tej pory połowy pleców czarne włosy. Teraz były ładnie przystrzyżone, co zmieniało jego twarz do tego stopnia, że z czystym sumieniem można było uznać ją za co najmniej przystojną. Jasne, wiedziałam, że było w nim coś, co musiało spowodować, że Sulpicia wciąż przy nim trwała – Ba! Chyba naprawdę go kochała! – ale to odkrycie i tak było dla mnie szokiem i nic nie mogłam poradzić na to, że czułam się w ten sposób. Na sobie miał elegancki, szary polar i czarne spodnie, a całość w jakiś pokrętny sposób dodawała mu uroku. W zasadzie Aro wyglądał, jakby właśnie urwał się z jakiegoś ważnego spotkania biznesowego i jedynie jego krwiste tęczówki (no oczywiście, aż takie cuda się nie zdarzają…) zdradzały, że nie jest zwyczajnych człowiekiem.

- Ty chyba nie myślisz poważnie – usłyszałam ostry, wyraźnie oszołomiony głos Edwarda. Zamrugałam nieco nieprzytomnie, bo emocjonalne zachowanie ukochanego sprowadziło mnie na ziemię. – Wiem, co chcesz powiedzieć i nie jestem pewien, czy mi się to podoba – oznajmił mój mąż bez ogródek, zwracając się bezpośrednio do Sulpicii.

- Nie jestem zdziwiona tym, że nie pałasz entuzjazmem na nasz widok, Edwardzie – zapewniła taktownie wampirzyca. – Niemniej tak, moje myśli i intencje są szczere. Sądzę, że możesz to wyczuć – dodała z przekonaniem.

Spojrzałam zdezorientowana na Edwarda, ale ten wciąż wpatrywał się w Sulpicię, zaciskając usta i nawet nie próbując ukryć niechęci. Aro ignorował, chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że przez cały czas kontroluje każdy ruch wampira, czujny i gotowy zareagować, gdyby tylko wychwycił cokolwiek podejrzanego. Sam były władca nie spuszczał nas z oczu, ale w przeciwieństwie do mojego męża, wydawał się po prostu poirytowany, jakby właśnie znajdował się w miejscu, w którym nie chciał być.

Miedzianowłosy westchnął i raz jeszcze pokręcił głową. Usłyszałam ciche, pytające warknięcie trwającego przy nas w wilczej postaci Jacoba i machinalnie spojrzałam w jego stronę. Wciąż wyglądał na pobudzonego i gotowego do ataku, ale już nie aż tak bardzo jak na początku. Już nie jeżył sierści i nie odsłaniał zębów, zaś jego czarne, ludzkie oczy wyrażały przede wszystkim oszołomienie i rozdrażnienie. Cóż, w tym ostatnim akurat się z nim zgadzałam, bo również nie byłam zachwycona tym, że Edward jak zwykle nie zadał sobie trudu, żeby kogokolwiek wtajemniczyć w co, co jemu dzięki darowi wydawało się oczywiste.

- Problem nie leży w tobie – wyznał w końcu Edward – ale w twoim mężu. To jemu nie ufam. Niemniej mamy wobec ciebie wielki dług, Sulpicio – przyznał i wcale nie wyczułam w jego głosie żalu z tego powodu. Po prostu stwierdzał fakty. – Nie zapomnieliśmy o tym.

- A ja nie przyszłam tutaj po zapłatę. Zrobiłam to, co musiałam… I kto jak kto, Edwardzie, ale ty na pewno wiesz, że wcale nie byłam w tym taka bezinteresowna.

Jeszcze kiedy mówiła, rzuciła wymowne, ale pełne uczucia spojrzenie w stronę Aro. Poczułam się niezręcznie, jak intruz, poza tym wciąż nie byłam w stanie ot tak przyjąć do wiadomości tego, że Volturi mógł być dla niej ważny, że był jej mężem. Zdążyłam poznać go na tyle dobrze, by wiedzieć, iż nie zasłużył nawet na cień tego gorącego uczucia, którym darzyła go jego żona, a jednak Sulpicia wciąż uparcie próbowała o niego walczyć. To miała na myśli – bo kiedy nam pomagała, wierzyła w to, że być może znajdzie szansę na to, żeby ponownie zwrócić na siebie uwagę wampira i być może przypomnieć mu o uczuciu, które ich łączyło.

Czy jej się to udało? Nie miałam pewności, ale widok tej dwójki razem, tak bardzo ludzkich i odmiennych za razem, zmusił mnie do zastanowienia, czego oboje doświadczyli przez ostatnie miesiące. Mogłam sobie wyobrazić, że tak wielkie zmiany w życiu są trudne nawet dla kogoś, kto miał za sobą setki, wręcz tysiące lat wampirzej egzystencji. Oczywiście, zmiany były czymś w pełni naturalnym, ale nawet nieśmiertelny mógł poczuć się przytłoczony, kiedy z dnia na dzień stracił wysoką pozycję, nagle znajdując się na dnie.

Kiedy pomyślałam o tym w ten sposób, niemal byłam w stanie spojrzeć na Aro jak na czującą istotę – i może byłoby mi go wtedy żal. Może.

- Nie chcę być nieuprzejma i wtrącać się w tę waszą dyplomatyczną wymianę zdań… Ach, w zasadzie, co ja plotę? Jestem już zmęczona i wręcz szaleję z rozpaczy, więc chyba mam prawo do odrobiny nietaktu – stwierdziłam, nie kryjąc rozdrażnienia. Może i zaczynałam być sarkastyczna i zgorzkniała, ale w obecnej sytuacji naprawdę nie było mnie stać na nic więcej. – Mógłby mnie ktoś, do diabła, wtajemniczyć?

Cała czwórka – również Jacob – spojrzała na mnie w wyjątkowo zgodny, niezbyt przyjemny sposób. Wydęłam usta i bez wahania przeszłam kilka kroków, stając tuż naprzeciwko Aro.

- Ty – warknęłam, mierząc w niego palcem. Nie pokusiłam się o dotknięcie jego torsu albo jakikolwiek kontakt fizyczny, ale i tak znalazłam się dostatecznie blisko, żeby to mogło wydawać się niebezpieczne. Nie mogłam zapomnieć, że to ten sam wampir, który już kilkukrotnie omal nie zniszczył mi życia, a raz nawet mnie spoliczkował. A jednak wcale nie czułam strachu, nawet oporu, jakby widok upokorzonego i pokonanego Aro Volturi sprzed miesięcy, zmieniał wszystko, łącznie z moich sposobem postrzegania tego mężczyzny. – Nie mam już cierpliwości do niczego, co ma jakikolwiek związek z tobą i twoimi braćmi. Dlaczego tutaj jesteś?

Nie mogłam nie zauważyć, że on i Sulpicia pojawili się akurat wtedy, kiedy drżałam ze strachu o moją córkę, a wszystko po raz kolejny wydawało sypać się na moich oczach. Nie zamierzałam udawać, że jestem z tego zadowolona, a tym bardziej przebierać w półśrodkach, kiedy miałam przed sobą jedną z najbardziej znienawidzonych przeze mnie osób. Strach, gniew i zmęczenie robiły swoje, spychając mój zdrowy rozsądek na dalszy plan i pozostawiając mi do dyspozycji wyłącznie instynkt, któremu z rozkoszą się poddawałam.

- Czegoś więcej spodziewałem się po twoim zachowaniu, moja droga Isabel. Sądzę, Edwardzie, że powinieneś nauczyć swoją żonę odrobiny pokory – oznajmił chłodno Aro i w tym momencie przekonałam się, że wcale nie zmienił się aż tak bardzo, jak mogłoby mi się wydawać. – To, że rozumiem waszą stratę, nie znaczy, że będę tolerował takie traktowanie. Umiejętność panowania nad emocjami się ceni, poza tym musisz przyznać, że w taki sposób raczej nie pomożesz swojej córce.

- Czy ty właśnie zagroziłeś mojemu dziecku? – warknęłam zaalarmowana, w jednej chwili tracąc nad sobą kontrolę. Czułam, że coś we mnie pęka i chyba jedynie cudem nie dałam się podnieść odczuwanego gniewowi, i nie rzuciłam się na strojącego przede mną wampira z pazurami, niezależnie od możliwych konsekwencji. Do diabła, byłam przerażona, rozdrażniona i zła; zważywszy na sytuacji, zdecydowanie miałam prawo czuć się w ten sposób. – Przestań zachowywać się tak, jakbyś był pępkiem świata, Aro! Może to jeszcze do ciebie nie dotarło, ale właśnie zostałeś oszukany i zdetronizowany przez własnego brata! I wiesz co? Wybacz, że cię rozczaruję, ale ja nie zamierzam się przed tobą kłaniać, zwłaszcza, że w mojej opinii jesteś nikim więcej, a jedynie cholernym egoistą, któremu wydaje się, że jest w czymkolwiek lepszy od nas. Jeśli oczekujesz ode mnie szacunku i uległości, to chyba jedynie dowód na to, że całkiem poprzewracało ci się w głowie. Twoje rządy się skończyły! – warknęłam, wręcz trzęsąc się od nadmiaru emocji. – Do cholery, nie wiem po co tutaj przyszedłeś i czego ode mnie chcesz, ale ja zdecydowanie nie mam do tego cierpliwości. Nie chcę nawet wiedzieć, czy miałeś jakikolwiek związek z tym, co spotkało moją córkę, bo to w zasadzie nie ma już żadnego znaczenia. Wiedz jedynie, że jeśli spróbujesz wejść mi w drogę, zabiję cię, nawet gdyby to miało się okazać ostatnią rzeczą, którą spróbuje zrobić w życiu!

Mówiłam poważnie, mimo złości świadoma każdego wypowiedzianego przeze mnie słowa. Czułam na sobie oszołomione spojrzenia nie tylko Aro i Sulpicii, ale również mojego męża i wciąż przemienionego w wilka Jacoba. Zdawałam sobie sprawę z tego, że właśnie igram z ogniem i być może byłam na dobrej drodze do tego, żeby wpakować się w poważne kłopoty, ale nie obchodziło mnie to. Volturi byli moją udręką odkąd tylko weszłam w świat nieśmiertelnych, a ja nie czułam się winna z powodu tego, że teraz miałam wszystkiego dość.

Zamarłam w oczekiwaniu, dysząc ciężko i wciąż wpatrując się w stojącego przede mną wampira wyzywająco. Wyczułam, że gdzieś za moimi plecami poruszył się Edward, dlatego machnęłam ręką, dając mu do zrozumienia, że ma się nie wytrącać. Aż nazbyt dobrze pamiętałam, że w starciu z wampirem nie mam żadnych szans – Aro już raz mnie spoliczkował, a wiedziałam przecież, że był zdolny do robienia gorszych rzecz – ale nie czułam strachu. Doświadczając tego, co wydarzyło się w Volterze kilka miesięcy wcześniej, przekonałam się, że w gruncie rzeczy Aro Volturi jest słaby, a jego rzekoma potęga brała się wyłącznie z tego, jacy nieśmiertelni go otaczali.

Ja nie zamierzałam się dłużej bać. Ktoś mógłby powiedzieć, że to głupie i lekkomyślne, ale mnie to nie obchodziło. Pozwalanie sobie na słowne ataki wobec kogoś tak dumnego jak Aro nie mogło być rozsądne, zwłaszcza, że wampir mógł zabić mnie jednym ruchem, ale…

Cóż, było mi wszystko jedno. Dusiłam w sobie pewne uczucia zbyt długo, żeby tak po prostu odpuścić – i to zwłaszcza teraz, kiedy byłam gotowa zacisnąć dłonie na gardle pierwszej lepszej osoby, która stanęłaby na mojej drodze i dała po temu powody.

Obserwowałam Aro w napięciu, wciąż rozeźlona. Czekałam na jego wybuch, napinając mięśnie i przybierając niemal obronną pozycję, gotowa natychmiast uskoczyć, gdyby wampir spróbował zaatakować i, powiedzmy, raz jeszcze spróbować uderzyć w twarz. Och, już nigdy więcej, obiecałam sobie stanowczo. Niewiele brakowało, a z mojego gardła wydobyłby się ostrzegawczy charkot, powstrzymałam się jednak, w pierwszej kolejności czekając na reakcję swojego potencjalnego przeciwnika.

Z tym, że ona nie następowała. Aro wciąż stał przede mną, wpatrując się we mnie w takim zadumaniu, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy w życiu. Straciłam całą pewność siebie, podejrzewając wiele możliwych reakcji – ale nawet nie biorąc pod uwagę tego, co ostatecznie nastąpiło.

Aro patrzył na mnie, a jego twarz nie wyrażała niczego – do momentu, w którym gwałtownie nie nabrał powietrza do płuc.

A potem zaczął się śmiać.