Trzynaście

Trzynaście.

Ciemność

Bolało. Jedynie tego byłam świadoma, chociaż sama nie byłam pewna, czy w ogóle jeszcze pamiętam, czym jest odczuwanie czy w ogóle istnienie. Od jakiegoś czasu widziałam wyłącznie wszechogarniającą ciemność, jeśli oczywiście w przypadku braku światła można w ogóle mówić o jakimkolwiek zastosowaniu dla zmysłu wzroku. Czasami cierń całkowicie mnie pochłaniała i chociaż te momenty były przerażające, jednocześnie było w nich coś dobrego, bo dzięki temu przynajmniej na kilka chwil przestawałam czuć cokolwiek. Jakakolwiek ulga od wszechogarniającego cierpienia była dobra, nawet jeśli jednocześnie pragnęłam zrobić wszystko, byleby odnaleźć drogę do swojego ciała i przejąć nad nim kontrolę.

Nie tak sobie to wszystko wyobrażałam, ale mogłam już wcześniej przewidzieć, że wszystko jak zwykle potoczy się nie tak, jak mogłabym tego oczekiwać. Mimo zmęczenia i wrażenia, że coś powoli rozrywa mnie od środka, czułam wewnętrzny spokój. Donosiłam ciążę, a przecież to od samego początku było dla mnie priorytetem i nawet nie śmiałam marzyć, że będę zdolna do czegokolwiek więcej. Jedynym czego żałowałam było to, że prawdopodobnie nie miałam być w stanie nawet zobaczyć mojej córeczki, mojej małej Renesmee. Już nawet nie chodziło o to, że chciałam sprawdzić, czy miałam rację, bo to było dla mnie oczywiste od samego początku. Czułam, że to dziewczynka i byłabym bardzo zdziwiona, gdyby okazało się, że jest inaczej, chociaż to bynajmniej nie znaczyło, że synka kochałabym jakkolwiek mniej.

Tak bardzo zmęczona…

Już dość, pomyślałam, chociaż równie dobrze słowa te mogły należeć do kogoś innego. W oszołomieniu sama już nie byłam pewna, co jest prawdziwe a co nie. Nie byłam nawet w pełni przekonana o tym, czy sama istnieję, czy może już zniknęłam. Ta druga myśl wydawała się niedorzeczna, bo przecie wiedziałam o tym, że wciąż tutaj jestem, ale mimo wszystko… Zrobiłaś dość, pomyślałam raz jeszcze i na moment poddałam się, powoli zapadając się w ciemność. Mrok był bezpieczny i pozbawiony bólu, a ja byłam już tak bardzo zmęczona i spragniona tego, żeby chociaż na moment odetchnąć…

Z tym, że nie mogłam. Dlaczego nie mogłam, skoro tak bardzo tego chciałam i to do tego stopnia, że pragnienie to było niemal bolesne…?

Renesmee…

Jej imię pojawiło się w mojej głowie i było niczym płomyk światła, który na kilka sekund rozjaśnił mrok. Ten blask wydawał się przyciągać mnie do siebie i kusić, przynajmniej częściowo rozpraszając wszechogarniającą ciemność. Światło było niemal przerażające i niosło ze sobą ból oraz wszystko to, co w ludzkich zmysłach było najgorsze, ale jednocześnie wydawało się znajome i nie do zignorowania. Chociaż płomień, który pojawił się wraz z imieniem mojej córeczki, wydawał się dziwnie stłamszony i nierealny, skoro dookoła nie było praktycznie niczego, paradoksalnie wydawał się prawdziwszy i bardziej materialny niż ja sama. Być może wrażenie to brało się stąd, że praktycznie nie czułam swojego ciała – był tylko ból – ale mimo wszystko wrażenie to miało w sobie coś magnetycznego, a ja nie byłam w stanie wyrwać się spod hipnotyzującego wpływu, którzy rzuciła na mnie ta iskierka światła w ciemności.

Światło w ciemności. Światło w ciemności…

Bello, obudź się. Musisz się obudzić…

Tylko dlaczego? Wciąż tego nie rozumiem, myśli zaś plątają mi się i mimo starań, mam coraz większe trudności z tym, żeby je zinterpretować. Czuję, że nieubłaganie się zapadam i oddalam od światła, od mojej małej iskierki, kiedy ciemność wyciąga ku mnie ramiona, pragnąc pociągnąć mnie za sobą. Walka z nią wydaje się trudna i chyba jedynie siłą woli jestem w stanie wciąż trwać w tym pozbawionym materii świecie, w której dominuje jedynie ból i strach. Jak mogę cokolwiek odczuwać, skoro nie mam ciała i wydaję się być równie krucha i niematerialna, co myśl albo tchnienie wiatru czy oddech? To jest dla mnie nie do pojęcia, ale nawet myślenie wydaje się męczące i jedynie potęguje zmęczenie, które odczuwam. Łatwiejsze wydaje się poddanie ciemności i zaznanie spokoju, ale i to jest dla mnie nieosiągalne, skoro wciąż czuję, że coś powstrzymuje mnie przed poddaniem. Nie mam siły, a jednak wciąż walczę, nawet jeśli staranie o to, żeby wciąż istnieć wydaje się bezsensowne i bolesne. Po co się męczyć i trwać w pustce, skoro równie dobrze można odpocząć i zaznać błogiego spokoju?

Chociażby dla niej, dla Renesmee. Dla istoty, której przecież nie znam, a którą kocham bardziej niż kogokolwiek innego na świecie. Myśl o tym przypomina mi, że istnieje więcej osób – więcej promyków światła, które mogą rozjaśnić ciemność, jeśli tylko tego zapragnę. Moja rodzina i przyjaciele, moja siostra i rodzice – każde z nich ma dla mnie ogromne znaczenie. Kiedy się na tym koncentruję, mam wrażenie, że wszystko przez moment jest łatwiejsze i jestem w stanie znaleźć dość siły do dalszej walki, zapał jednak ten szybko zostaje stłamszony przez wszechogarniające zmęczenie i cierpienie, które wydaje się nie mieć końca.

Dlaczego to musi tak boleć, skoro zrobiłam już wszystko, co tylko mogłam? Dlaczego wciąż mam wrażenie, że moje ciało rozpada się na drobne kawałeczki, skoro jednocześnie wiem, że już mnie nie dotyczy? Nie czuję go, nie mam nad nim kontroli i chyba nawet ciemność jest bardziej prawdziwa od tego, co zostawiłam za sobą. Nie jestem nawet pewna, jak wiele czasu minęło, zaś jakiekolwiek obrazy, dźwięki czy zapachy wydają się tak odległe, że równie dobrze mogą być snem -  o ile w ogóle jestem jeszcze w stanie do tego, żeby śnić. O ile jeszcze kiedykolwiek będzie mi to w ogóle dane…

A potem uświadamiam sobie, jak wielu rzeczy nie jestem w stanie sobie przypomnieć – i to jest przerażające.

Nie potrafię przywołać jakichkolwiek wspomnień, które mogłyby mnie przekonać, że życie z Cullenami, Oliverem, Jacobem czy moją rodziną faktycznie się kiedykolwiek wydarzyło. Nie pamiętam odcieniu oczu bliskich mi wampirów – wiem jedynie, że były złote, ale to już nic mi nie mówi. Nie potrafię odtworzyć zapachu ani błysku w szmaragdowych tęczówkach Olivera, kiedy był jeszcze człowiekiem. Głosy i dotyk moich rodziców – Santiego i Mary – są mi tak odległe, jak były przez te wszystkie lata, kiedy nie miałam pojęcia o ich istnieniu, a może życie było w miarę uporządkowane. Nie pamiętam ciepła bijącego od rozgrzanego ciała Jacoba ani nawet twarzy i śmiechu mojej własnej siostry…

Nie pamiętam zapachu i dotyku Edwarda, kiedy całował mnie czule albo kiedy kochaliśmy się, zamknięci w czterech ścianach naszej sypialni.

Edward…

Jego imię pojawia się nagle, równie intensywne, co wcześniej to, które należy do naszej małej córeczki. Przez moment mam wrażenie, że znalazłam rozwiązanie i czepiam się tego bodźca, w nadziei, że dzięki temu zdołam się wynurzyć i jakoś umknąć ciemności, ale szybko odkrywam, że nie jestem w stanie. Bo jak mogę czerpać ze wspomnień oraz uczuć do kogoś, kto tak naprawdę przez ostatnich kilka dni był dla mnie niczym obca osoba? Jak mogę wspierać się na rzekomej miłości kogoś, kto próbował nakłonić mnie do popełnienia najgorszej z możliwych zbrodni, jakie istnieją na świecie – zabicia dziecka, które było częścią nas oboje i które rozwijało się we mnie, ufne i tak mocno przeze mnie kochane?

To nie było tak, podpowiada mi cichy głosik w mojej głowie, ale prawie natychmiast cichnie, przez co równie dobrze mógł być jedynie przywidzeniem. Coś mówi mi, że Edward miał swoje powody – powody, które rozumiałam – ale obojętnie jak bardzo się staram, nie jestem w stanie przypomnieć sobie tego, co wiedziałam wcześniej. Ciemność przysłania wszystko, karmiąc się moim zwątpieniem i niepewnością, i nieubłaganie napierając na mnie ze wszystkich stron. Czuję, że ból powoli zanika, kiedy oddalam się od przebudzenia i tego pełnego cierpieć oraz rozczarowań prawdziwego świata, coraz bardziej zapadając się w pustkę. Nie boję się tego i może nawet czekam z utęsknieniem na moment, kiedy wszystko ostatecznie zniknie, ale jakaś cząstka mnie wciąż próbuje się opierać i zachować resztki dostępnej mi świadomości.

Edward…

Mój mąż; osoba, którą kocham nade wszystko…

Osoba, którą kocham…

Osoba, która mnie zostawiła.

Gorycz rozlewa się po całym moim ciele – ciele, którego podobno już nie mam. Ból nagle staje się bardziej realny i intensywny, chociaż jednocześnie zdaję sobie sprawę z tego, że to jest po prostu w mojej głowie, a tak naprawdę nic mnie nie boli. Chociaż mam wrażenie, że do mojego krwiobiegu wdarł się kwas, powtarzam sobie uparcie, że to po prostu gniew, rozczarowanie i ból straty, które powracają do mnie na samo wspomnienie tego, co zrobił mi Edward. Nagle jestem już po prostu świadoma wyłącznie tych negatywnych emocji i wydaje mi się, że nawet gdybym spróbowała sobie przypomnieć, co takiego zrozumiałam i dlaczego powinnam była mu wybaczyć, nie jestem w stanie. Czuję się zbyt zmęczona i obolała, żeby zdobyć się na aż tak wielki wysiłek, w głowie zaś kołace mi się wyłącznie jedna myśl – pytanie, które nade wszystko pragnę zadać, chociaż wiem, że i tak nie uzyskam na nie odpowiedzi.

Edwardzie, dlaczego mnie zostawiłeś?, myślę, ale żadne słowa nie są w stanie wydobyć się z moich ust, bo tych po prostu nie ma albo znajdują się poza moim zasięgiem. Mogę co najwyżej rzucać kolejne słowa w myślach, wiedząc, że te i tak zostaną pochłonięte przez pustkę i zapomniane. Nie ma nikogo, kto byłby mi w stanie odpowiedzieć, a już na pewno nie ma tego, któremu tak bardzo chciałabym zadać to pytanie.

Nie ma niczego – nawet mnie.

W jednej chwili poddaję się, nie mając już sił i motywacji do tego, żeby dalej walczyć. Podejmuję tę decyzję, przekonana o tym, że już nie będzie odwrotu i że za moment wszystko nareszcie się skończy, a ja zniknę. To wydaje się dobrym końcem, jakże spokojnym i niegwałtownym w porównaniu do tego, jak wiele razy moje życie było zagrożone. Można to wręcz uznać za łaskę ze strony losu, który niejednokrotnie był dla mnie i mojej rodziny okrutny, nawet jeśli zwykle udawało się nam wyjść z problemu cało i bez większych strat. Tym razem będzie inaczej, a przynajmniej próbuję w to wierzyć, coś jednak zdecydowanie jest nie tak.

Czy umieranie powinno boleć? To jest dla mnie niezrozumiałe, a jednak w momencie, kiedy się poddaję, ból nie słabnie, a przybiera na sile, co przecież nie powinno mieć miejsca. Ogień, który wcześniej czułam, nagle przybiera na sile i już nie jestem aż taka pewna, czy to po prostu moja wyobraźnia i personifikacja uczuć, które towarzyszą mi, kiedy wspominam odejście mojego męża. To coś zdecydowanie więcej, ale kiedy to do mnie dociera, jest już zbyt późno, poza tym i tak nie jestem w stanie niczego zrobić.

To już nie jest po prostu ciemność czy dryfowanie we wszechogarniającej ciemności. Nie jest to też coś, co mogę sobie wyobrazić, a co w rzeczywistości jest jedynie nierealnym majakiem, nie mającym żadnego odniesienia do rzeczywistości.

Nie jestem tylko myślą czy snem, moje ciało zaś okazuje się ściślej ze mną związane niż mogłabym sobie wyobrazić, kiedy jeszcze sądziłam, że wszystko dzieje się gdzieś poza mną, nierealne i bardzo odległe.

Nie umierałam, a przynajmniej tak mi się wydawało, chociaż tak naprawdę nie byłam już niczego pewna.

Nie, kiedy naprawdę płonęłam.

Nie, kiedy ból był prawdziwy.

Edward biegł pędem przez las.

Sam nie był pewien, dlaczego po raz kolejny kieruje się w stronę domu, ale nie mógł się powstrzymać. Codziennie przychodził i skryty między drzewami, po prostu wpatrywał się w okno pokoju, który zajmowała Isabel, nie będąc jednak w stanie zmusić się do tego, żeby wrócić do domu i zaryzykować spotkanie z nią. Nie miał pojęcia, jak zniesie jej spojrzenie i świadomość tego, jak bardzo ją rozczarowuje, chciał zresztą zrobić wszystko, byleby uniknąć kolejnej kłótni. Wiedział, że denerwowała się z jego powodu i że to jej szkodziło, ale i nie był w stanie patrzeć spokojnie, jak jego żona z każdym kolejnym dniem zbliża się do nieubłaganej śmierci. Nie potrafił pojąć, dlaczego Bella tak uparcie trwała w tym szaleństwie, ale nawet jeśli rozumiał, że nie jest w stanie jej od pomysłu odwieść, bezczynność go dobijała.

Ten jeden raz, obiecał sobie stanowczo. Chce ją tylko zobaczyć. Tak jak każdej nocy przekonać się, że jest bezpieczna…

Wiedział, że zachowuje się równie irracjonalnie co wtedy, kiedy opuścił dom, nie mogąc ścierpieć słodyczy krwi Isabel, ale nie przejmował się tym. Po prostu sytuacja go przerastała, zwłaszcza w momencie, kiedy usłyszał myśli dziecka. To, że ta mordercza istota mogła darzyć miłością nie tylko Isabel, ale i jego… No cóż, to było już zdecydowanie zbyt wiele i po prostu musiał zniknąć, dla dobra wszystkich i własnego zdrowia psychicznego. Co więcej, obawiał się, że przestanie patrzeć na płód tak, jak powinien, a przecież nie mógł pozwolić sobie na to, żeby nabrać nadziei, że dziecko jednak Belli nie skrzywdzi. Gdyby sobie na ty pozwolił – pozwolił również na jakiekolwiek ciepłe uczucie względem nienarodzonego dziecka – wtedy rozczarowanie by go zniszczyło, jakby śmierć Isabel nie była już sama w sobie przerażającą perspektywą.

Nie miał pojęcia, czego spodziewał się po kolejnych wizytach pod domem Isabel. Być może tego, że pewnego dnia pojawi się, a jej już nie będzie, w zamian zaś zastanie dziecko – jej lustrzane odbicie i jednocześnie jej śmierć. Spodziewał się tego, że nagle wyjdzie do niego Carlisle albo ktokolwiek inny i przyzna, że wszyscy byli w błędzie. Wtedy będzie już za późno, ale być może jakoś miał to znieść, przynajmniej w pierwszym momencie. Gdyby nie dał po sobie poznać, że tak bardzo cierpi, wtedy mógłby znaleźć sposób na odebranie sobie życia, nie ryzykując przy tym, że ktokolwiek go powstrzyma. Wizji Alice się nie bał, bo już potrafił je obejść, a obecność Izadory jedynie wszystko ułatwiała; najważniejsze było to, żeby wcześniej przekonać rodzinę, że wcale nie jest aż tak zdesperowany. To miało być trudne, bo wszyscy wiedzieli, że Bella jest jego życiem, ale z drugiej strony…

Już w momencie, kiedy wypadł na polanę przed domem, zorientował się, że coś jest nie tak. Natychmiast doszedł go cichy, znajomy szloch, a potem Izadora zaczęła coś cicho szeptać i nucić. Był pewien, że to ona, bo słowa brzmiały na hiszpańskie, co zgadzałoby się z podchodzeniem bliźniaczej siostry Isabel. Jedynie tyle zdołał wywnioskować, zanim przepełniony niepokojem wpadł do środka, bez trudu odnajdując Dorę zwiniętą na fotelu w salonie.

- Edward! – Dziewczyna poderwała głowę, kiedy tylko wszedł. Jej ogromne, czekoladowe oczy błyszczały niezdrowo, twarz zaś była blada i poznaczona śladami łez. Przez moment patrzył na nią, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że Izadora tuli do siebie coś… Jakieś małe, poruszające się zawiniątko… - O mój Boże, Edwardzie! Musisz mi pomóc – wykrzyknęła i zerwała się z miejsca, chcąc do niego podejść, ale powstrzymał ją, w pośpiechu cofając się do tyłu.

- Nie… - wyszeptał. Nie rozpoznał swojego wypranego ze wszelakich emocji głosu, ale powoli zaczynało docierać do niego to, co najprawdopodobniej się wydarzyło. Wciąż widział zawiniątko w objęciach Izadory, usłyszał też przyśpieszone bicie serduszka i oddech istoty w jej ramionach, ale bał się spojrzeć wprost w twarz dziecka, które trzymała; a już na pewno bał się tego, co mógł tam zobaczyć. – Mój Boże, już? Nie! - powtórzył, nagle tracąc nad sobą kontrolę chociaż sam nie był pewien, co takiego chce krzykiem osiągnąć.

Czuł wypełniającą powietrze krew, chociaż wcześniej nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Teraz miał wrażenie, że osoka pali jego gardło, jednocześnie przyprawiając o mdłości. W przypadku wampira torsje były niemożliwe, a jednak miał wrażenie, że za moment jednak okaże się prawdziwym ewenementem i zwymiotuje – tym bardziej, że gdzieś niedaleko kanapy, nawet mimo braku światła dostrzegł niepokojąco dużą, czarną w tym oświetleniu plamę, która mogła być tylko jednym.

Krew. To musiała być krew.

Była martwa. Nie żyła. Bella była martwa.

Martwa…

Oczy Izadory rozszerzyły się, jakby jakimś cudem dopiero teraz pojęła przyczyny jego zachowania. Gwałtownie pokręciła głową i rzuciła się do przodu, nagle stając tak blisko niego, że prawie wpadła mu w ramiona. Zastygł w bezruchu, usiłując zrobić wszystko, byleby nawet przypadkiem nie pozwolić dotknąć się zawiniątku w ramionach dziewczyny. Pragnął otworzyć usta i wykrzyczeć jej w gniewie, że natychmiast ma od niego to coś zabrać, ale nie był w stanie, bo coś ścisnęło go za gardło. Izadora natychmiast to wykorzystała, nie dając mu okazji do jakichkolwiek protestów czy ucieczki.

- To nie tak! – zaoponowała. – Edwardzie, ty musisz… Bella… Oliver ją… Ja musiałam zabrać dziecko. Ja po prostu musiałam chronić dziecko, ale skoro ty tutaj jesteś…

Izadora mamrotała coś jeszcze bez ładu i składu, ale Edward już nie słuchał. Praktycznie instynktownie rzucił się w stronę schodów i pobiegł na górę, przeskakując po kilka stopni na raz. Słowa Izadory wciąż krążyły gdzieś na krawędzi jego świadomości, powoli układając się w całość i popychając ją do przodu. Wiedział, że żona go potrzebuje, chociaż w tym momencie zdecydowanie ważniejsze było jedno zdanie, które praktycznie nie opuszczał go przez całą drogę.

Ona żyje. Ona żyje…

Z impetem otworzył drzwi, które prowadziły do gabinetu Carlisle’a, chyba jedynie cudem nie wyważając ich z zawiasów. Zapach krwi dosłownie go poraził, podobnie jak panujący w pomieszczeniu bałagan, ale to przestało mieć jakiekolwiek znaczenie, kiedy jego wzrok spoczął na leżącej na znajdującym się w samym centrum pokoju stole operacyjnym postaci. Jego oczy rozszerzyły się w geście niedowierzania, tym bardziej kiedy dostrzegł przyssanego do szyi Isabel Olivera. Nieśmiertelny pił zawzięcie, ale chociaż jego krwiste tęczówki błyszczały intensywnie, Edward odniósł wrażenie, że wampir wciąż toczy ze sobą wewnętrzną walkę.

- Oliver, przestań! – zawołał, ale to i tak nie miało nic pomóc; chłopak był nowonarodzonym, a tacy przecież nie potrafili myśleć trzeźwo, kiedy chodziło o krew.

Edward zacisnął dłonie w pięści i momentalnie skoczył do przodu. Nie mógł czekać na moment, aż Oliver sam się opamięta, bo wtedy prawdopodobnie Bella miała umrzeć. Wampir wyczuł go, a jego mięśnie zesztywniały, nawet to jednak nie zmusiło go do porzucenia ofiary i stanięcia do obrony. Szarpnął się dopiero wtedy, kiedy Edward z siłą zacisnął dłonie na jego ramionach i szarpnięciem oderwał go od szyi Belli. Oliver syknął i zaraz spróbował ponownie dostać się do krwi, ale w tym samym momencie kolejne uderzenie posłało go aż na drugi koniec pomieszczenia. Rozległ się brzdęk tłuczonego szkła, a potem do pokoju wdarło się chłodne nocne powietrze, kiedy Oliver wypadł na zewnątrz.

Miedzianowłosy nie miał czasu na to, żeby sprawdzać, czy Oliver nie zdecyduje się wrócić. Jego zagniewane spojrzenie momentalnie spoczęły na Belli, wzrok zaś momentalnie złagodniał. Edward dopadł do ukochanej, taksując wzrokiem jej blade, pokrwawione ciało. Isabel była prawie naga, a na jej brzuchu i szyi doskonale widział dwie otwarte rany. Dziewczyna wyglądała na martwą i jedynie słaby oddech oraz to, jak nagle z krzykiem wygięła się w łuk, świadczyło o tym, że wciąż była dla niej jakaś nadzieja.

Edward wyciągnął drżącą dłoń i delikatnie pogładził ukochaną po policzku. Jad. Doskonale wiedział, że do jej krwiobiegu dostał się jad, ale to już nie miało żadnego znaczenia. Nie mógł tego powstrzymać, poza tym fakt, że reagowała, dawał nadzieję na to, że przemiana jest możliwa.

- Wszystko będzie dobrze – szepnął. – Ja… Kochana moja, zobaczysz, że wszystko będzie dobrze…

Przekonywał ją, ale sam również dopiero starał się w to uwierzyć. Niestety, to nie było łatwe, tym bardziej, że nie tylko Bellę czekały długie godziny cierpienia i palącego bólu.

A co było najgorsze, teraz pozostawało mu jedynie czekanie.