Szesnaście

Zamarłam. Nieświadomie wstrzymałam nawet oddech. Bez ruchu wsłuchiwałam się w płynącą z nieznanego mi źródła piosenkę. W tak bardzo znaną i uwielbianą przeze mnie piosenkę.

 Nabrałam powietrza do płuc, gdy we znaki dał mi się brak tlenu i powoli, jak gdyby bojąc się, że w którymś momencie jednak zasnęłam się i zaraz się obudzę, a wszystko zniknie, podniosłam się z łóżka. Wiedziona melodią podeszłam do zastępującej ścianę szyby i wyjrzałam na zewnątrz.

– Wiedziałam, że mnie nie zawiedziesz – wyszeptałam bezwiednie. Nie czekając na jakąkolwiek zachętę ruszyłam w stronę w drzwi; w roztargnieniu spojrzałam jeszcze w lustro i poprawiłam włosy. Jak najprędzej mogłam nie zabijając się po drodze, zbiegłam po schodach i wyszedłszy na zewnątrz, pognałam na tyły domu.

 Efekt był niesamowity. Dookoła panował mrok, jedynie ledwo przebijający się przez chmury półksiężyc swym wątłym blaskiem umożliwiał zobaczenie czegokolwiek. James stał w samym środku kręgu utworzonych z czegoś, co jak się zorientowałam było świecami. Gdy tylko mnie dostrzegł przykucnął i wprawnie zaczął je zapalać. Stałam zaledwie kilka metrów dalej i naprawdę niewiele musiałam zrobić by znaleźć się przy nim. Nie zrobiłam tego. Czułam, że powinnam zaczekać aż skończy i dopiero gdy ostatnia świeca zapłonęła jasnym płomieniem, zamykając świetlisty krąg, ruszyłam się z miejsca.

– Podoba ci się? – zapytał szeptem. Gdy tylko znalazłam się wystarczająco blisko, ujął delikatnie moją dłoń i pomógł mi przekroczyć utworzoną ze świec granicę. Chwilowo oszołomiona i niezdolna do wydobycia z siebie głosu, zdobyłam się na jedynie lekkie skinięcie głową. Chcąc zyskać na czasie i spróbować o wszystko ogarnąć, raz jeszcze rozejrzałam się dookoła. Mój wzrok spoczął na stojącym gdzieś z boku odtwarzaczu. Uśmiechnęłam się lekko, może nawet nieśmiało i przeniosłam spojrzenie na jedną z najważniejszych dla mnie osób.

– If no one will listen…* – powiedziałam cicho, splatając palce naszych dłoni. James uniósł je i wierzchem swojej pogładził mnie po policzku. Zadrżałam i to bynajmniej nie dlatego, że stałam w skąpej sukience w chłodny wrześniowy wieczór.

 Poczułam jego wolną dłoń na swojej talii. Delikatnie przyciągnął mnie bliżej; nasze twarze dzieliło teraz naprawdę niewiele. Zaczął powoli kołysać się w takt muzyki ; pozwoliłam mu się poprowadzić.

– Wszystkiego najlepszego, Isabel – szepnął. Poczułam jego ciepły oddech na twarzy. Dzieląca nasze usta odległość zaczęła mi ciążyć.

– Wszystkiego najlepszego – powtórzyłam i mocno już zniecierpliwiona, może nawet zbyt gwałtownie jak na panujący wokół nastrój, zachłannie wpiłam się w jego usta.

 Nigdy wcześniej nie czułam czegoś podobnego. Coś, jakiś niewidzialny magnes przyciągał mnie do niego. Chciałam być bliżej, o wiele bliżej. Czułam cudowny słodki zapach; z zaskoczeniem zdałam sobie sprawę, że pochodzi od niego. Emitowało go jego cudowne ciało. Działał na mnie jak narkotyk, potrzebowałam go, wszystkiego co z nim związane. Zupełnie jak powietrza, a może i bardziej.

 Odsunęliśmy się od siebie zdyszani. Kręciło mi się w głowie; nie byłam jednak pewna czy powodem tego był pocałunek czy ten oszałamiający zapach którym przesycone zdawało się by powietrze wokół nas. Chcę…, pomyślałam.

– Tak, Izzy? – zapytał, a ja uświadomiłam sobie, że wypowiedziałam tę myśl na głos.

– Ja… Nie, nic. Kocham cię – odpowiedziałam, ponownie przysuwając się do niego. Byłam cała rozpalona, pragnęłam go, a po jego oczach poznałam, że pożąda mnie równie mocno.

 Czułam jego przyśpieszony puls, widziałam jak z trudem łapie oddech, jak pulsuje żyła na jego szyi. Przecież wystarczyło bym tylko odrobinę nachyliła i…

 To było tak, jak gdyby ktoś wylał na mnie wiadro lodowatej wody. Na zmianę robiło mi się raz gorąco, a raz zimno. Miałam wrażenie, że coś przewróciło mi się w żołądku i zaraz zwymiotuję.

 Nie pragnęłam Jamesa. Ja pragnęłam jego krwi.

 Prawda uderzyła we mnie z niesamowitą siłą. Nie mogłam w to uwierzy, to było takie nierealne. Czułam, a nawet s ł y s z a ł a m jego krew. Było nawet gorzej – ja jej p r a g n ę ł a m. Robiło mi się słabo na myśl o tym, co chciałam zrobić. Gdyby dała się ponieść swojemu pragnieniu…

 Jak to się mogło stać? Nie byłam jeszcze dhampirem, nie powinnam odczuwać pragnienia, bo nim niewątpliwie było to, co się ze mną działo. Sytuacja była podobna do transu który wpadłam tydzień wcześniej na w-f’ie, możliwe więc, że był to kolejny zwiastun mojej inności i zbliżającej się przemiany.

– Coś się stało? – zaniepokoił się James. Chwycił mnie za ramiona i odsunął na długość wyciągniętych rąk by móc lepiej mi się przyjrzeć. Otrząsnęłam się nieco zażenowana tym, że od kilku minut musiałam stać jak wariatka, wpatrując się w niego rozszerzonymi ze strachu oczyma.

– Zamyśliłam się – użyłam już zwyklej dla mnie wymówki. Spojrzał na mnie bez przekonania, ale nic nie powiedział. Uśmiechnął się tylko niepewnie i delikatnie przyciął mnie do siebie. Przywarłam do niego, ledwie maskując przerażenie jakie wywołała u mnie możliwość powtórzenia takiej sytuacji. Machinalnie zwolniłam oddech i zaczęłam oddychać przez usta. Mięśnie miałam napięte i nie rozluźniłam ich nawet wtedy, gdy z ulgą odkryłam, że ten dziwny stan minął całkowicie, a ja nie odczuwam już tego co wcześniej.

 Męczyła mnie jednak świadomość, że ja c h c i a ł a m skosztować jego krwi. Choć teraz broniłam się przed tym, podświadomie miałam nadzieje, że znów poczuję ten wspaniały zapach i tym razem moje gardło zaleje cudownie ciepła ciecz. Mój organizm domagał się jej, instynkt podpowiadał, że przed sobą mam jedynie bezbronnego człowieka którego z łatwością mogę zabić by otrzymać to, czego tak pragnęłam.

 Ale ja też byłam człowiekiem!

 Jeszcze, sprostował cichy głosik w mojej głowie. Od jakiegoś czasu w moim organizmie zachodziły niezrozumiałe dla mnie zmiany. Moje zmysły wyostrzały się, byłam jeszcze sprawniejsza fizycznie, a przecież od dawna nie miałam żadnego kontaktu ze sportem; jedynym wyjątkiem był w-f, ale i on był niczym w porównaniu z treningami cheerleaderek.

 Całe moje ciało przygotowywało się do nadchodzącej przemiany, a pragnienie krwi było kolejnym tego objawem.

 Wysiłkiem woli powstrzymywałam się od natychmiastowej ucieczki do lasu. Bałam się, że byłam niebezpieczna dla Jamesa. Jednocześnie coś podpowiadało mi, że nie potrafiłabym zrobić mu krzywdy. Postanowiłam zaufać samej sobie; zarzuciłam mu ręce na szyję i ułożyłam głowę na jego ramieniu by nie mógł dostrzec targających mną emocji. Nieświadomie poruszałam się w takt muzyki, prowadzona przez przedstawiciela rodziny Winegrów; starałam się ignorować fakt, że jestem niebezpiecznie blisko jego szyi.

 Czas zdawał się stanąć w miejscu, minuty dłużyły się niemiłosiernie. W końcu jednak muzyka ucichła, ostatnia piosenka dobiegła końca. Starając się ukryć ulgę jaka pojawiła się na mojej twarzy, odsunęłam się od Jamesa.

– Coś kiepsko się bawisz – stwierdził, uśmiechając się kwaśno. – Niepotrzebnie słuchałem rad tego małego chochlika. Było mi zabrać cię na kolację jak planowałem, a nie…

– Nie, to nie tak –przerwałam pośpiesznie. – Po prostu źle się czuję, wiesz, babskie sprawy… – wykręciłam się najlepszą wymówką jaka miałam. Zadziałało bez zarzutów; zmieszał się cały i o nic więcej nie pytał. – Więc jednak Alice maczała w tym palce? – zagadnęłam. Z ulgą przyjął zmianę tematu.

– To było wczoraj… albo raczej dzisiaj, ściślej mówiąc. Dopadła mnie, gdy wychodziłem z twojego pokoju. Była taka rozentuzjazmowana planowanie tego wieczoru, że strach było odmówić.

 Zaśmiałam się nerwowo i pokiwałam głową ze zrozumieniem. Czego jak czego, ale zachowań Alice nie musiał mi tłumaczyć. Mogłam nawet wyobrazi sobie zacięty wyraz jej twarzy, gdy przedstawiała mu swoje pomysły. Mała manipulantka, ot co!

– I tak jest cudownie – zapewniłam go. Nie chciałam zepsuć tego wieczoru, był w końcu ważny dla nas obojga, a James niemalże stawał na głowie by wszystko było idealnie. A biorąc pod uwagę fakt, że dopiero co rozważałam zabicie go to naprawdę nie było tak źle.

– Chciałem by wszystko było wyjątkowe… – przyznał.– Nasza rocznica… Ważniejsza tym bardziej, że widzimy się po tylu tygodniach rozłąki. I nie będę mógł być na twoich urodzinach… – westchnął.

 Słysząc to ostatnie zdanie poczułam, że coś przewraca mi się w żołądku. Im bliżej byłam przemiany, tym bardziej starałam się o tym nie myśleć. Każda wzmianka o urodzinach przypominała mi tylko jak mało czasu mi pozostało, a wizja Jamesa biorącego w tym wszystkim udział i mającego jako alternatywę albo przemianę, albo śmierć przyprawiała mnie o mdłości.

– Udało ci się – pośpiesznie zmieniłam temat. – I naprawdę nie mam pretensji o to, że cię nie będzie. Ważne, że chciałbyś ze mną wtedy być – dodałam. Uświadomiłam sobie, że mówię prosto z serca. Nie był to kolejny wybieg, który miał na celu odwrócenie jego uwagi od mojego dziwnego zachowania.

 Uśmiechnął się do mnie czule i musnął wargami moje czoło. Westchnęłam. Jak wiele miało się zmienić wraz ze mną?

 Do tej pory myślałam jedynie o tym, co miało zmieni się we mnie, a nie o tym ile miało zmienić się w moim życiu. Jak ognia unikałam tego tematu. Wiedziałam jednak dobrze, że nie opóźnię tego, co miało się stać. Teraz moje myśli pędziły jak szalone, uwolnione zostały wszelkie wątpliwości jakie do tej pory spychałam w zakamarki mojego umysłu.

 James dobrze widział, że znów jestem nieobecna duchem, ale nie skomentował tego. Chwycił mnie jedynie za rękę i delikatnie przyciągnął mnie do siebie.

– Hej, ja dzisiaj mam wracać. Zatańczmy jeszcze raz, co? – poprosił.

– Dzisiaj? – powtórzyłam jak automat. Byliśmy razem tak krotko. Czy mieliśmy choć cień szansy by spotkać się jeszcze przed moją przemianą? Szanse były naprawdę marne, wręcz zerowe.

– Tak wyszło – westchnął. – Ale nie myśl o tym.

 Zaczęliśmy się delikatnie kołysać. Nie trudził się nawet by włączyć odtwarzać; prowadził mnie w takt sobie tylko znanej melodii.

 Nigdy nie wiesz ile jeszcze czasu ci pozostało**, przeszło mi przez myśl.

 To była prawda – nie byłam teraz pewna już prawie niczego. Postanowiłam cieszyć się chwilą, bo nigdy nic nie wiadomo.

 Rozluźniłam się. Przestalam myśleć o tym co miało być i czy sytuacja z krwią się powtórzy. Zaufałam sobie; wierzyłam, że w razie czego będę potrafiła się powstrzymać i zachować kontrolę. Skupiłam się na przyjemności tańca bez muzyki, teraz liczyła się tylko ta chwila. Ona i mój James.

 Wcześniej zdawało mi się, że czas stanął w miejscu. I było to złe. Teraz doświadczyłam tego samego, ale wrażenie było zupełnie inne. Nie czułam strachu. Jedynie radość, miłość i akceptację. Wcale nie rozmyślałam, pozwalałam myślom płynąć swobodnie, skupiałam się na odczuciach i to w nich się zatracałam.

 Choć początkowo ten wieczór zapowiadał się fatalnie, wszystko wróciło na właściwy tor. Było tak jak miało być, a może nawet jeszcze lepiej. I już nic nie miało go popsuć.

 A przynajmniej tak myślałam.

 Na początku usłyszałam ciche warknięcie; niesłyszalne dla Jamesa, ale wychwytane dla moich wyostrzonych zmysłów. Mój chłopak zdał sobie sprawę, że nie jesteśmy sami dopiero wtedy, gdy Edward w dość szybkim (jak dla człowieka, nie wampira) tempie przemknął się do domu; nie zaszczycił nas przy tym nawet spojrzeniem.

 Zgłupiałam całkowicie. Co go ugryzło?