Dwadzieścia

Dwadzieścia.

Przypadek

Krzyknęłam i poderwałam głowę, instynktownie napinając wszystkie mięśnie. Byłam gotowa rzucić się z pięściami na swojego przeciwnika, gdybym tylko poczuła się zagrożona. Wyrwało mi się ciche, ostrzegawcze warknięcie, które w normalnym przypadku pewnie nawet by mnie rozbawiło, ale w tym momencie bynajmniej nie było mi do śmiechu.

Ktoś zaklął, a ja cała zesztywniałam, rozpoznając znajomy głos. Natychmiast odskoczyłam do tyłu, po czym z niedowierzaniem spojrzałam na zdezorientowanego i równie spiętego Jacoba, którego chyba całkiem wytrąciłam z równowagi swoim zachowaniem.

- Izzy, wyluzuj! – doradził mi, kręcąc z niedowierzaniem głową. – To tylko ja. Widzisz?

Odetchnęłam i powoli opuściłam ramiona. Uświadomiłam sobie, że zupełnie machinalnie przybrałam pozycję obronną na lekko ugiętych nogach, ale i tak minęła chwila, zanim przekonałam swoje ciało do współpracy i zmusiłam się do tego, żeby spróbować się rozluźnić.

 - Nigdy więcej mnie tak nie zachodź! – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Jacob uniósł brwi, jasno dając mi do zrozumienia, że powoli zaczyna powątpiewać w moje zdrowie psychiczne. – Mówię poważnie! Kiedyś coś ci zrobię i zobaczymy kto na tym gorzej wyjdzie – zagroziłam, rzucając mu rozdrażnione spojrzenie. Nie chciałam się na nim wyżywać, ale nic nie mogłam poradzić na to, że byłam tak bardzo spięta. – Poza tym myślałam… A zresztą nieważne. Co ty właściwie tutaj robisz? – zreflektowałam się pośpiesznie, tym razem siląc się na względnie obojętny ton.

- Ale już nie zamierzasz mnie atakować, prawda? – zapytał w zamian. Naprawdę miałam ochotę na to, żeby porządnie mu przyłożyć, ale w zamian jedynie cicho warknęłam, kolejny raz zresztą. – Dobrze, przepraszam. Byłem w lesie i cię wyczułem… - Jego oczy rozszerzyły się nagle, kiedy popatrzył się na mnie tak, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy. – O cholera! Cholera, czy… Ty już?

Nie od razu zorientowałam się, co miał na myśli. Dopiero kiedy zauważyłam, że wpatruje się w mój idealnie płaski brzuch, uśmiechnęłam się blado, odrobinę zażenowana sytuacją. Sama również miałam problem z tym, żeby oswoić się z faktem, że Nessie już była na świecie, więc co dopiero powiedzieć miał Jacob, który ostatnim razem widział mnie w dość zaawansowanej ciąży.

- Taki już mój urok, że ciągle cię zaskakuję – powiedziałam z niepewnym uśmiechem. Wywrócił oczami, dobrze zdając sobie sprawę z tego, że nawiązuję do jego własnych słów z momentu naszego ostatniego spotkania.

- Tak. Albo po prostu wciąż przypadkowo wykluczasz mnie ze swojego życia, zapominając wspomnieć o tak istotnym fakcie, jak urodzenie dziecka – stwierdził z nutką goryczy, która w jakiś pokrętny sposób przyprawiła mnie o wyrzuty sumienia. – Szlag, czy naprawdę widzieliśmy się jakieś… dwie doby wcześniej?

- Jake… - westchnęłam, właściwie nie rozumiejąc, dlaczego czuję się przy nim tak bardzo zażenowana. Szybko zrobiłam krok w jego stronę, po czym objęłam go ramieniem, przynajmniej w miarę możliwości, skoro był ode mnie zdecydowanie większy. – A nie pomyślałeś przypadkiem, że mogłam urodzić niedawno, chociażby… No cóż, w zasadzie całkiem niedługo po tym, jak wyszedłeś? Czy naprawdę uważasz, że to do ciebie powinnam przyjść w pierwszej kolejności, zwłaszcza po tym, jak chwilę wcześniej kolejny raz otarłam się o śmierć? – zapytałam obojętnym tonem, nie szczędząc sobie ironii.

Parsknął nieco wymuszonym śmiechem, po czym przytulił mnie mocno, chyba odrobinę zażenowany tym, że zareagował w tak emocjonalny sposób. Pozwoliłam mu na to, przynajmniej w pierwszej chwili, póki nie doszłam do wniosku, że jego uścisk zagraża moim żebrom i wciąż obolałym mięśniom. Puścił mnie nieco niechętnie, rzucając jakiś złośliwy komentarz na temat tego, że po ciąży chyba stałam się jeszcze bardziej krucha niż do tej pory. Oczywiście zbyłam go śmiechem i groźbą tego, że go zostawię, ale nawet kiedy szybkim krokiem ruszyłam przed siebie, natychmiast do mnie dołączył, uważnie śledząc każdy mój ruch.

Jacobowi niespecjalnie śpieszyło się zajrzeć do rezydencji Cullenów, chociaż jednocześnie nie zaprotestował, kiedy zapytałam go o to, czy zamierza mi towarzyszyć. Chcąc nie chcąc zdecydowałam się na ludzkie, spacerowe tempo, zrównując się z moim przyjacielem, nawet jeśli sama chciałam jak najszybciej znaleźć się przy mężu i mojej córeczce. Dzięki obecności zmiennokształtnego łatwiej było mi zapomnieć o wcześniejszej pogoni i intruzie, chociaż coś wciąż nie dawało mi spokoju. Wahałam się nawet nad tym, czy nie powinnam o to Jacoba zapytać, ale powstrzymałam się, dochodząc do wniosku, że nie ma powodów do tego, żeby kogokolwiek niepotrzebnie martwić. Chciałam przynajmniej wierzyć, że tak jest, chociaż prawda była taka, że niczego już nie mogłam być w swoim życiu pewna.

Przez całą drogę rozmawialiśmy, jeśli mój monolog można było określić mianem rozmowy. Oczywiście to ja miałam najwięcej do opowiedzenia, skoro w ciągu zaledwie dwóch dni zmieniło się praktycznie wszystko, co miało związek z moim życiem. Starałam się jakoś łagodzić swoje wypowiedzi, próbując usprawiedliwić postępowanie Olivera i Edwarda, ale słuchając o tej dwójce Jacob i ta wydawał się spięty, nie wspominając już o tym, że chyba najchętniej by któregoś z moich bliskich zamordował.

- Cudownie. Jak to się stało, że z nich wszystkich to twoja siostra okazała się najbardziej rozsądna? – zapytał, siląc się na spokój. – Chyba powinienem jej podziękować. Skoro nawet doktor nawalił i zostawił cię samą, należy jej się.

- Daj już spokój – westchnęłam, krzywiąc się. Nie opowiadałam mu o tym po to, żeby kolejny raz zadręczać się wszystkim, co się wydarzyło. – Sama wygoniłam ich na polowanie. Poza tym żyję, a Nessie jest cała, więc chyba nie ma się czym przejmować, prawda?

O dziwo, na twarzy zmiennokształtnego pojawił się cień uśmiechu.

- Widzę, że komuś spodobała się moja wersja imienia dla dziecka – stwierdził i wyszczerzył się w uśmiechu. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować – oczywiście jemu na złość – ale nie dał mi po temu okazji. – Chociaż raz mnie nie denerwuj, co Isabel? Powinnaś docenić to, że zamierzam się poświęcić i wejść do twierdzy wampirów, żeby zobaczyć twoją córkę – stwierdził z wyższością; najwyraźniej był w wyjątkowo dobrym humorze.

- Dziękuję ci bardzo, łaskawco – żachnęłam się, ale postanowiłam nie drążyć tematu. Nie mogłam ukryć, że jako matka (jak to dziwnie brzmiało!) czułam się przyjemnie połechtana świadomością tego, że nawet Jacob był ciekaw Renesmee. – Jak sobie chcesz. Ale nie obiecuję, że stanę w twojej obronie, jeśli chlapniesz coś niewłaściwego. To mimo wszystko moja rodzina, więc to jej będę wierna. – Uśmiechnęłam się w nieco niepokojący sposób. – No i muszę cię ostrzec: Renesmee ma niezwykły talent do owijania sobie ludzi wokół palca – dodałam z powagą.

- Postaram się jakoś przeżyć tę wizytę – zapewnił mnie Jacob, uśmiechając się pobłażliwie; najwyraźniej mi nie wierzył, ale to już nie była moja sprawa.

- Tylko mi nie mów, że cię nie ostrzegałam.

Wciąż śmiał się ze mnie, kiedy wyszliśmy spomiędzy drzew, wkraczając na starannie utrzymany trawnik przed domem mojej wampirzej rodziny. Poczułam ulgę i dziwny spokój, kiedy wróciłam do miejsca do którego od samego początku należałam. Obecność słodyczy wampirzych ciał, która wypełniała powietrze (Jacob skrzywił się demonstracyjnie, ale udałam, że tego nie dostrzegam), sprawiła, że momentalnie się rozluźniłam, całkiem wyrzucając z pamięci intruza i szaloną pogoń przez las. Wiedziałam przecież, że w tym miejscu i przy bliskich mogę czuć się absolutnie bezpieczna, poza tym nie chciałam myśleć o czymkolwiek złym, kiedy nareszcie będę mogła zobaczyć Renesmee i Edwarda.

Bez żalu wyprzedziłam Jacoba, szybko kierując się w stronę werandy. Usłyszałam za sobą ciche westchnienie, ale nawet się nie odwróciłam, dobrze wiedząc, że chłopak i tak pójdzie za mną. W pośpiechu pokonałam schody, po czym pchnęłam drzwi wejściowe; jak zawsze były otwarte, bo przed moimi bliskimi nic nie mogło się ukryć, również nasza obecność – zwłaszcza Jacoba, którego musieli wyczuć już dużo wcześniej.

- No proszę, mamusia poszła wyprowadzić psa – usłyszałam z salonu komentarz Rosalie, która – mogłam się o to założyć – jak nic musiała zwracać się do mojej małej Nessie.

Wywróciła oczami, jednocześnie zaskoczona tym, że Rose wciąż była tak przyjaźnie nastawiona do mnie i do świata; najwyraźniej obecność dziecka w domu działała na nią kojąco.

Edward pojawił się przy mnie, zanim w ogóle zdążyłam zrobić krok w stronę pokoju, gdzie wyczuwałam nie tylko Rosalie, ale również Nessie i kilku innych członków rodziny. Zanim się obejrzałam, ukochany wziął mnie w ramiona i przyciągnął do siebie tak, że nasze usta spotkały się ze sobą, łącząc w krótkim acz namiętnym pocałunku. Rozochocona, natychmiast zarzuciłam mu obie ręce na szyję, po czym uniosłam się na palcach, chcąc łatwiej dosięgnąć jego ust. Parsknął śmiechem i otoczył mnie w talii, unosząc lekko, żeby mi to ułatwić.

Usłyszeliśmy chrząknięcie, a potem coś jakby zniesmaczony jęk. No cóż, najwyraźniej Jacob jednak dotarł do domu…

- Czy masz jakiś problem? – zapytał uprzejmie Edward, wciąż tuląc mnie do siebie i spoglądając na wilka ponad moim ramieniem. Jednocześnie starał się zrobić wszystko, żeby jakoś zatrzeć ślady zapachu zmiennokształtnego, które pozostały na moim ubraniu po tym, jak Jacob mnie objął. – Jeśli tak, bardzo chętnie pomogę ci go rozwiązać.

- Ja miałbym mieć problem? Niby jaki? – Jacob postawił na równie sztywny i uprzejmy ton, co mój mąż. – To wasz dom… Chociaż wydawało mi się, że pewne rzeczy już tradycyjnie powinny odbywać się za zamkniętymi drzewami i to w sypialni – dodała, najwyraźniej nie mogąc się powstrzymać.

Cała spąsowiałam, ale chyba nikt tego nie zauważył, tym bardziej, że gdzieś z salonu doszedł nas charakterystyczny, tubalny śmiech Emmett’a. Wampir najwyraźniej dobrze bawił się kosztem moim i mojego męża, nawet jeśli sam nigdy specjalnie nie przepadał za Jacobem.

- No cóż, chyba najwyższa pora, żeby mi kaktus zaczął rosnąć na dłoni – stwierdziła spokojnie Rosalie, wyjątkowo ignorując zachowanie swojego partnera – bo wyjątkowo zgadzam się z kundlem.

- Uważajcie tylko, żebym ja nie zaczął sobie plotkować o was – rzucił ostrzegawczym tonem Edward, ale odniosłam wrażenie, że sytuacja bardziej go bawi niż peszy.

Nie miałam ochoty czekać aż spełni swoją prośbę albo ktokolwiek nieupoważniony doda coś jeszcze na temat naszych łóżkowych spraw, dlatego szybko wyswobodziłam się z ramion ukochanego. Co prawda rzucił mi odrobinę urażone spojrzenie, ale odpowiedziałam na nie znaczącym uśmiechem i szybko ruszyłam w stronę salonu, pragnąc jak najszybciej zobaczyć moją córeczkę.

W pokoju zastałam jedynie Rosalie, Emmett’a i Esme. Podejrzewałam, że Carlisle  był w pracy, chociaż czułam się lekko oszołomiona tym, jak szybko sytuacja w domu wróciła do normy. Jeśli chodziło o resztę, zgadywałam, że albo są gdzieś na piętrze, albo zajmują się sobą, ale to było dla mnie najmniej istotne, zwłaszcza, że mój wzrok momentalnie powędrował w stronę wygodnie ułożonej w ramionach Rosalie Renesmee. Bez wahania wyciągnęłam ramiona, a blondynka – nawet się przy tym nie krzywiąc – podała mi dziecko, z błyskiem w oczach obserwując anielską twarz bratanicy.

- Cześć, skarbie – wyszeptałam, wtulając twarz w miedziane loczki Nessie i wdychając jej egzotyczny, kwiatowy zapach. Jej krew pachniała cudownie, ale nawet przez myśl nie przeszło mi, żeby mogła posłużyć mi za posiłek; pod tym względem moja córeczka była bezpieczna – przynajmniej jeśli chodziło o mnie.

Mała spojrzała na mnie bystrymi, czekoladowymi oczami – a potem się uśmiechnęła. Zamrugałam pośpiesznie, lekko zdezorientowana, bo chociaż Carlisle uprzedzał mnie, że pół-wampiry są niezwykłe, wciąż nie byłam psychicznie gotowa na odkrywanie cech, którymi wyróżniała się Renesmee. W końcu czym innym było wiedzieć, a czym innym na własne oczy zobaczyć – potrzebowałam czasu na zaakceptowanie pewnych spraw, a i tak nie miałam pewności, czy będę do tego zdolna. Już samo spojrzenie Nessie nie miało w sobie tego, co zwykle widywało się w oczach noworodka. Było zbyt świadome, chociaż jednocześnie dostrzegałam w nich typową dla dzieci niewinność, której jeszcze długo nikt nie miał jej odebrać.

Lekko kołysząc Renesmee, uważnie zlustrowałam wzrokiem całą jej postać. Poczułam się trochę nieswojo, kiedy uświadomiłam sobie, że mała zmieniła się przez noc. Jej ciałko odrobinę się wyciągnęło, a loczki prawie niezauważalnie wydłużyły, a przynajmniej tak mi się wydawało. Być może faktycznie zaczynałam być przewrażliwiona, ale już zaczynałam rozumieć czym jest ten przyśpieszony rozwój, który mogłam zaobserwować już podczas ciąży. Było w tym coś przerażającego, bo chociaż zdawałam sobie sprawę z tego, że za mniej więcej siedem lat wszystko ustanie, mimo wszystko miałam wrażenie, że czas umyka mi między palcami; bałam się, że zdecydowanie zbyt szybko Renesmee stanie się dorosła, a ja nawet nie zdążę się z nią nacieszyć.

Szybko odrzuciłam od siebie tę myśl, nie chcąc się niepotrzebnie zadręczać. Jak na razie Renesmee wciąż była bezbronną, kruchą istotą, która potrzebowała opieki. To nie miało się zmienić w najbliższym czasie, poza tym nawet za kilka lat mała wciąż miała być moją córką; wystarczyło, że patrzyłam na zachowanie Esme i Carlisle’a albo Mary i Santiego, żeby zdawać sobie sprawę z tego, że już samo to było dostatecznym argumentem – wiek już nie miał znaczenia.

- No dobrze, kochanie – powiedziałam cicho, wciąż tuląc Nessie do siebie. Mała musnęła paluszkami mój policzek, ale nie przekazała mi żadnych obrazów, najwyraźniej poprzez ten gest chcąc się po prostu ze mną przywitać. – Już jestem… I to nie sama. Ktoś bardzo chce cię poznać – stwierdziłam z entuzjazmem, siadając na kanapie i szukając wzrokiem Jacoba.

Nessie popatrzyła na mnie w taki sposób, jakby dobrze rozumiała, co do niej mówię. Uśmiechnęła się w niepewny, rozkoszy sposób, który sprawił, że sama również nie powstrzymałam się od uśmiechu. Skoncentrowana na dziecku, nie od razu zwróciłam uwagi na to, co dzieje się wokół mnie, więc nawet nie zorientowałam się, kiedy właściwie Edward i Jacob zdecydowali się przejść z przedsionka do salonu. Zauważyłam jedynie, że mój przyjaciel przesuwa się wzdłuż ściany, nie patrząc w moją stronę; wzrok miał utkwiony w Edwardzie, który obserwował go w równie dużym skupieniu, najwyraźniej czerpiąc czystą przyjemność z tego, że pod jego spojrzeniem Jacob mógł poczuć się nieswojo.

- Ech, Isabel… - Jacob zmrużył oczy, próbując spojrzeniem zniechęcić Edwarda od tak natarczywego spoglądania w jego stronę. – Cholera, mogłabyś mu coś powiedzieć? Wolałbym nie czuć się tak, jakby ktoś zaraz miał mnie zabić – wyznał, przez „kogoś” mając naturalnie na myśli mojego męża.

- A czy mógłbyś, z łaski swojej, darować sobie wszystkie rodzaje przekleństw, zwłaszcza, że tuż obok jest moja córka? – zapytał uprzejmym tonem Edward, ale jego topazowe oczy nieznacznie pociemniały.

Jacob się skrzywił.

- Mógłbym, chociaż dość ironiczne jest to, że to ty próbujesz mnie pouczać – stwierdził, a w mojej głowie zapaliła się ostrzegawcza lampka; Jacob posuwał się zdecydowanie zbyt daleko, a ja nie zamierzałam czekać aż się pozabijają.

Coś zmieniło się w twarzy Edwarda, kiedy przybrał tę niepokojącą, pozbawioną wszelakich uczuć maskę, którą czasami zdarzało mi się u niego widywać. Widziałam, że jest spięty, chociaż za wszelką cenę starał się zachować spokój, nie tylko przez wzgląd na mnie czy swoich bliskich, ale przede wszystkim po to, żeby nie przestraszyć Renesmee. Mała też musiała wyczuć, że coś jest nie tak, bo poruszyła się niespokojnie, po czym raz jeszcze dotknęła mojej twarzy. Zamknęłam oczy, za sprawą mojej córeczki pod powiekami wciąż widząc wyraz twarzy Edwarda; Nessie to niepokoiło, poza tym czuła się mocno zdezorientowana i wydawała się prosić mnie o to, żebym zrobiła cokolwiek. Jakbym w ogóle była w stanie…

Pokręciłam głową i instynktownie cofnęłam się o krok do tyłu, mocniej przyciągając córkę do siebie. Dopiero reakcja z mojej strony sprawiła, że Edward i Jacob trochę się opamiętali, a przynajmniej spojrzeli w moją stronę.

- Przepraszam cię, moja kochana – zreflektował się szybko mój mąż. Niepokojąca maska zniknęła, równie nagle, co się pojawiła, a w zamian do jego oczu wkradła się czułość. – Cóż, chyba faktycznie przesadziłem. Niektórymi nie warto się przejmować – dodał z naciskiem, rzucając przelotne spojrzenie w stronę Jacoba.

- Edwardzie! – jęknęłam, nie zamierzając dopuścić do dalszego konfliktu.

Mój wzrok również powędrował w stronę Jacoba. Miałam nadzieję, że znajdę sposób na to, żeby jakoś na niego wpłynąć, zanim postanowi się odgryźć i ostatecznie wytrąci mojego męża z równowagi, ale okazało się, że moje obawy są bezpodstawne. A przynajmniej tak pomyślałam w pierwszej chwili, póki nie uprzytomniłam sobie, że coś zdecydowanie jest z moim przyjacielem nie tak.

Jacob chyba nawet nie słyszał tego, co mówiłam ja albo Edward. Uparcie wpatrywał się przed siebie, a jego ciemne, niemal idealnie czarne oczy wydawały się nieruchome i mocno rozszerzone. Nie potrafiłam opisać wyrazu jego twarzy, nie jednoznacznie, ale kiedy dokładniej mu się przyjrzałam, zorientowałam się, że dominuje na niej zachwyt i coś… To nie była miłość, a przynajmniej nie w takim rozumieniu, jakie ja znałam. To było zupełnie coś innego, bardziej złożonego, czego nigdy dotąd nie doświadczyłam, a co teraz sprawiało, że w głowie miałam kompletną pustkę. Nie miałam pojęcia, co powinnam myśleć o zachowaniu Jacoba, nie wiedziałam nawet, czy powinnam czuć ulgę, czy może zacząć się bać.

Chciałam się odezwać, ale zrezygnowałam z tego, bo i tak nie miałam pojęcia, co powinnam powiedzieć. W zasadzie sądziłam, że jakiekolwiek słowa były obojętne, bo Jacob i tak nie miał na nie zareagować, zbyt skoncentrowany… No cóż, nie tyle na czymś konkretnym, ale na kimś – i właśnie to wydawało mi się najbardziej przerażające i dezorientujące jednocześnie.

Bo Jacob w ten dziwny, trudny do opisania sposób, wpatrywał się w Renesmee.

Nie potrafiłam stwierdzić w jaki sposób, ale czułam zmianę w panującej w salonie atmosferze. Prócz mnie, Renesmee i Jacoba nikt nie oddychał, a i nawet zmiennokształtny jakby wolniej i mniej regularnie chwytał powietrze, zbyt przejęty widokiem mojej córki. Poczułam się nieswojo, poza tym niczego już nie rozumiałam; mogłam jedynie zgadywać, co się dzieje, ale pewnie i tak nie udałoby mi się znaleźć najwłaściwszej odpowiedzi. Nawet gdybym długie godziny analizowała to, co stało się w tamtym momencie, prawdopodobnie nie natrafiłabym na rozwiązanie, które dopiero później, po wyjaśnieniach zmiennokształtnego, stało się dla mnie czymś oczywistym i naturalnym.

Ja jeszcze nie wiedziałam, ale mój mąż owszem. Usłyszałam, że gwałtownie zaczerpnął powietrze do płuc, wyraźnie oszołomiony czymś, co musiał wyczytać z myśli zmiennokształtnego. Wciąż wpatrywałam się w Jacoba, ale coś w postawie Edwarda skłoniło mnie do tego, żebym przeniosła na niego wzrok. W momencie, kiedy nasze spojrzenia się spotkały, wystarczyła mi zaledwie sekunda, żeby zorientować się, że mamy kłopoty.

Edwardzie…, pomyślałam, próbując odciągnąć tarczę, ale pewnie nawet gdybym zdążyła to zrobić albo zaczęła krzyczeć, to i tak nie miałoby mojego męża powstrzymać. Cokolwiek się działo, zdecydowanie się mojemu mężowi nie podobało, a jeśli dodać do tego, jak bardzo Jacob irytował wampira wcześniej…

- O nie. Nie, nie… Nie ma mowy! Do cholery, nie... Nie ma mowy, żebyś ty… – wyszeptał gniewnie Edward, dosłownie przeszywając Jacoba wzrokiem. Mocno zaciskał dłonie w pięści i to do tego stopnia, że mięśnie nieznacznie mu drżały, zdradzając narastający gniew. – Ty cholerny zboczeńcu! Moja mała córeczka?! – warknął gniewnie, ostatecznie tracąc kontrolę.

Zdezorientowana i wciąż mając na rękach Renesmee, nie miałam najmniejszych szans na to, żeby chociaż spróbować go powstrzymać; już w następnej sekundzie – rozgniewany i oszołomiony tak, jak chyba nigdy dotąd – rzucił się do przodu, a potem wszystko potoczyło się błyskawicznie.