Siedemnaście

Siedemnaście.

Przebaczenie

Obudziłam się w środku nocy, ogarnięta dziwnym niepokojem. Przez moment leżałam w bezruchu, nasłuchując, ale nie usłyszałam niczego, co wydałoby mi się podejrzane. W pokoju panowała niemal idealna cisza, co powinnam uznać za przyjemne zrządzenie losu, bo wciąż byłam wykończona i marzyłam tylko o tym, żeby ponownie zapaść się w ciemność, ale wciąż czułam się… dziwnie. To uczucie nie dawało mi spokoju, pomagając mi się rozbudzić i skoncentrować na tym, co działo się wokół mnie.

Ta cisza… Nie powinno być tak cicho, a przynajmniej tak mi się wydawało. Słyszałam doskonale bicie własnego serca i przyśpieszony oddech – w zasadzie tylko te dźwięki mi towarzyszyły, a więc…

Zrozumienie pojawiło się nagle, a ja poderwałam się tak gwałtownie, że omal nie spadłam z łóżka. Natychmiast spojrzałam na materac u mojego boku, po czym jęknęłam głucho, uświadamiając sobie, że prócz mnie, nie ma na nim nikogo. Serce omal nie wyleciało mi z piersi, poza tym ledwo łapałam oddech, a do głowy przyszła mi tylko jedna myśl.

Gdzie jest moje dziecko i…?

- Isabel? Isabel, tylko spokojnie – usłyszałam cichy głos gdzieś z drugiego krańca pokoju. Spodziewałam się wielu rzeczy, ale nie tego, kogo zastanę w pokoju. Kiedy to do mnie dotarło, aż otworzyłam z wrażenia usta, po czym błyskawicznie odwróciłam w głowę we właściwą stronę pokoju. – Ja wiem, że możesz nie chcieć mnie widzieć, ale nie krzycz. Obudzisz ją…

Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, w końcu jednak zdołałam rozróżnić poszczególne kształty. Z niedowierzaniem spojrzałam na Edwarda, który siedział spokojnie na krześle przy biurku, uważnie wpatrując się we mnie. Blady i nadludzko piękny, przypominał anioła albo zjawę, która nie należała do realnego świata, a już na pewno nie powinna ingerować w świat śmiertelników. Na moment czas się zatrzymał, a ja zatonęłam w topazowych oczach, czując się jak na początku naszej świadomości, kiedy jeszcze wszystko było w porządku, a moim największym problemem były moje własne uczucia.

Zamrugałam pośpiesznie, żeby otrząsnąć się z wrażenia, które wywarła na mnie obecność mojego męża oraz to, że w jego tonie pobrzmiewało tak wiele bólu i troski. Tęskniłam za nim, tęskniłam za jego miłością, ale mimo najszczerszych pragnień, nie byłam w stanie przy nim trwać, póki się ode mnie odwracał. Tym większym szokiem były dla mnie jego ostatnie słowa oraz czułość, która wkradła się do jego głosu. Z opóźnieniem uświadomiłam sobie, że sytuacja jest bardziej niezwykła niż mogłabym przypuszczać, kiedy zaś dostrzegłam, kogo takiego Edward trzyma w ramionach, sama nie byłam pewna czy powinnam panikować, czy może mu zaufać.

Renesmee wciąż spała, wtulona w lodowate ramiona swojego ojca. Edward szczelnie owinął ją kocem, żeby jego temperatura jej nie ciążyła, ale po wyrazie twarzy Nessie szczerze wątpiłam, żeby cokolwiek było w stanie ją obudzić. Różowe usteczka miała lekko rozchylone, poza tym dobrze słyszałam jej spokojny oddech oraz trzepotanie się malutkiego serduszka w piersi. Miedziane logi muskały jej policzki, odcieniem identyczne jak włosy Edwarda, kiedy zaś zobaczyłam tę dwójkę razem, dopiero wtedy w pełni uświadomiłam sobie, jak bardzo oboje są do siebie podobni. Tym bardziej bolesne stało się dla mnie to, że mój mąż mógł traktować naszą kruszynkę jak potwora, który z rozmysłem próbował mnie zabić.

Usłyszałam ciche westchnienie i uświadomiłam sobie, że prawie nieświadomie poderwałam się, nosząc się z zamiarem odebrania mu Renesmee. Natychmiast zawstydziłam się swojej reakcji i z powrotem opadłam na materac, ale Edward i tak wstał z beznamiętnym wyrazem twarzy, podszedł do mnie, żeby podać mi dziecko. Z wahaniem spojrzałam na spokojną twarz córeczki, a później na mojego ukochanego, po czym pokręciłam głową.

- Potrzymaj ją jeszcze – poprosiłam cicho; chciałam się tym widokiem nacieszyć, tak bardzo wydawał się nierealny.

- Jesteś pewna, Bello? – zapytał mnie cicho, nie kryjąc zwątpienia. Zraniłam go, chociaż nie miał do mnie o to pretensji. – Nie proś mnie o to, jeśli mi nie ufasz – powiedział stanowczo, nie dając mi okazji, żebym zdążyła zaprotestować.

Zawahałam się i skoncentrowałam na sobie. Czy mu nie ufałam? Sama nie byłam pewna, co tak naprawdę czułam, ale być może swoim zachowaniem dałam mu do zrozumienia, że między nami wciąż nie jest tak, jak być powinno. Tak czy inaczej, nie chciałam tego, a już na pewno nie próbowałam zranić go świadomie, chociaż teoretycznie nie powinnam mieć wyrzutów sumienia, nawet gdyby zdarzyło mi się tak postąpić. Edward zadał mi większy ból, zemsta jednak zdecydowanie nie była tym, czego pragnęłam, tym bardziej, że wciąż darzyłam go najgłębszym z możliwych uczuć. Co więcej, kiedy głębiej się zastanowiłam, doszłam do wniosku, że wcale nie uważam, żeby w tej chwili wampir był dla naszej córeczki jakkolwiek niebezpieczny, dlatego stanowczo pokręciłam głową i odsunęłam się, chcąc, żeby został z dzieckiem. Popatrzył na mnie krótki, uważnie lustrując moją twarz i koncentrując się na oczach, ale ostatecznie przygarnął mocniej Nessie do siebie. Nie byłam pewna, ale chyba był mi za to wdzięczny, chociaż po ostatnich wydarzeniach taki obrót spraw wydawał mi się czymś nieprawdopodobnym.

Przesunęłam się na łóżku, znacząco zerkając na wolny skrawek materiału. Wampir usiadł, chociaż był przy tym tak spięty, że chyba jedynie cudem nie drżał przy tym na całym ciele. Spuściłam wzrok, decydując się patrzeć na spokojną twarzyczkę Renesmee, ale nawet wtedy byłam świadoma tego, że mój mąż przez cały czas uważnie mi się przypatruje. Czułam się okropnie niezręcznie, tym bardziej, że jakaś część mnie chciała wyrwać mu Nessie i uciec, byleby uniknąć tej rozmowy, podczas gdy druga aż rwała się do tego, żeby rzucić mu się w ramiona. To nie było takie proste, przyjąć jego obecność z entuzjazmem po tym, jak zachowywał się, kiedy byłam w ciąży, poza tym wciąż nie miałam pojęcia, co takiego go do mnie sprowadzało.

Drgnęłam, kątem oka widząc, że Edward wyciągnął dłoń w moją stronę. Instynktownie poderwałam głowę i odchyliłam się do tyłu, tym samym kolejny raz sprawiając, że  w złocistych tęczówkach pojawiło się cierpienie. Dlaczego musiało być tak, że raniliśmy się na każdym kroku, nawet jeśli tego nie chcieliśmy? Coś ciągle próbowało nas rozdzielić, chociaż nie potrafiłam sobie wyobrazić, żebyśmy kiedykolwiek jeszcze stanęli przed tak poważnym kryzysem. Dziecko – owoc naszego uczucia – w okrutny sposób nas podzieliło, a ja teraz nie potrafiłam ocenić, czy istniała jakakolwiek szansa na to, żebyśmy zdołali to wszystko naprawić. Chciałam tego, ale związek nie mógł opierać się wyłącznie na staraniach jednej strony, a bez przychylności Edwarda prawdopodobnie nie miałam już o co walczyć.

- O czym myślisz? – Cichy głos ukochanego wyrwał mnie z zamyślenia. Zamrugałam nieprzytomnie, po czym skupiłam na nim wzrok, uparcie unikając spoglądania w złociste tęczówki.

- O wszystkim – odparłam lakonicznie. Zmarszczył brwi, ale nie odezwał się, chociaż widać było, że mnie nie zrozumiał. Jeśli miałam być szczera, ja siebie też, ale to już była inna kwestia, którą sama musiałam rozwiązać. – Jesteś tutaj…

Pokręciłam głową, wciąż nie do końca w to dowierzając. Obecność męża, jego bliskość i to, że naprawdę trzymał Nessie w ramionach… Wszystko to wydawało mi się nierealne, a ja mimo najszczerszych chęci nie potrafiłam w pełni uwierzyć, że to mi się nie śni. W ostatnim czasie przywykłam do rozczarowań, zwłaszcza tych bolesnych, a jakiekolwiek odstępstwa od reguły wydawały się czymś nieprawdopodobnych, co nie powinno mieć miejsca. Cały czas dręczyła mnie myśl, że za chwilę się obudzę albo kolejny raz coś pójdzie nie tak, a ja będę cierpiała, nie potrafią uratować tych na których mi zależało.

Z tym, że mijały kolejne sekundy, a Edward nie zniknął, tylko dalej się we mnie wpatrywał. Jego oczy błyszczały i przez moment miałam wrażenie, że wampir najchętniej by mnie pocałował i zapomniał o wszystkim, ale na całe szczęście tego nie zrobił. Nie byłam pewna, czy potrafiłabym go odepchnąć, a tym bardziej nie chciałam znaleźć się w sytuacji w której zmuszona byłabym to zrobić. W zasadzie sama nie miałam pojęcia, czego tak naprawdę chcę i ta niewiedza powoli doprowadzała mnie do szaleństwa.

Mój mąż spuścił wzrok, nie mogąc znieść przeciągającej się ciszy. Jego topazowe tęczówki ponownie spoczęły na twarzyczce Renesmee, a ja pomyślałam, że gdyby nie napięta sytuacja, może nawet zdołałby się uśmiechnąć.

- Bello… - Edward starannie wypowiedział moje imię. Zesztywniałam, po czym spojrzałam na niego z wahaniem, coraz bardziej zaniepokojona. – Isabel, kochanie, czy ty kiedykolwiek mi wybaczysz? – zapytał ni stąd, ni z owąd, całkowicie mnie zaskakując.

Spojrzałam na niego pustym wzrokiem, nie od razu będąc w stanie przyjąć do wiadomości to, co właśnie powiedział. Dopiero po kilku sekundach pełny sens jego wypowiedzi dotarł do mnie. Momentalnie wypełniła mnie euforia, skutecznie jednak stłumiona przez rozczarowanie i gorycz, które wciąż gdzieś tam we mnie były. To nie było takie proste i miałam nadzieję, że zdawał sobie z tego sprawę, kiedy zadał mi to pytanie.

Milczałam, usiłując zebrać myśli. Edward cały czas wpatrywał się we mnie, cierpliwie czekając aż się odezwę. Jego spojrzenie mnie rozpraszało, tym bardziej, że jakaś cząstka mnie pragnęła energicznie potaknąć i rzucić mu się w ramiona. Oczywiście zmusiłam się do tego, żeby się tak nie zachować; nie potrafiłam tak po prostu zapomnieć o tych wszystkich dniach, kiedy zamartwiałam się jego nieobecnością albo cierpiałam z powodu tego, jak mnie traktował. Usiłowałam rozumieć powody jego zachowania, ale gdzie w takim razie była sprawiedliwość, skoro on nawet nie próbował zrozumieć mnie?

- To zależy – odezwałam się w końcu, ostrożnie dobierając słowa. Mój mąż skinął głową, jakby od samego początku spodziewał się, że może to usłyszeń. Nawet jeśli tak było, moje słowa i tak go rozczarowały, chociaż za wszelką cenę starał się ukryć przede mną emocje. – Zraniłeś mnie. Wiesz o tym.

Westchnął, ale nie odpowiedział. Nie łatwo było mi mówić te wszystkie rzeczy, bo nie chciałam sprawiać mu bólu i bardziej komplikować naszych relacji, ale przecież nie mogłam udawać, że wszystko jest w porządku. Musiałam być z nim szczera; w innym wypadku to wszystko nie miało sensu. Musieliśmy porozmawiać, żeby wszystko jakoś się ułożyło. Potrzebowałam tego, tym bardziej, że nade wszystko pragnęłam znowu poczuć się bezpiecznie, a to nie było możliwe, skoro nie miałam pojęcia, czy mogę m zaufać.

Instynktownie spuściłam wzrok i spojrzałam na śpiącą Renesmee. Czułam jej spokój, a spoglądając na jej twarzyczkę, wiedziałam, że moja córeczka czuje się bezpieczna. Również w sposobie, w jaki Edward ją trzymał i jak ją dotykał, dostrzegałam uczucie, chociaż zachowanie mojego męża wciąż było ostrożne i pełne rezerwy. Nie byłam pewna czy mam rację, ale coś podpowiadało mi, że Edward jest zły na siebie bardziej niż ja mogłabym na niego być.

Uniosłam wzrok i nasze spojrzenia się spotkały. Na moment zamarłam, porażona płynnym złotem jego tęczówek – a zwłaszcza wyraźnym poczuciem winy, które omal nie złamało mi serca.

- Ja wiem. O wszystkim wiem i wcale nie zdziwiłbym się, gdybyś teraz kazała mi wyjść. Chyba powinienem się cieszyć, że w ogóle pozwalasz mi tutaj siedzieć i zbliżyć się do Nessie, ale…

- To także twoja córka – przerwałam mu machinalnie. – Nie mogłabym zabronić ci się z nią widywać jeśli być tego chciał, przynajmniej tak długo, jak wiedziałabym, że mała jest przy tobie bezpieczna.

Edward spojrzał na mnie lekko rozszerzonymi tęczówkami.

- Nie skrzywdziłbym jej. Na Boga, ja… - Pokręcił głową i instynktownie wzmógł uścisk wokół Renesmee, zupełnie jakby podejrzewał, że nagle zdecyduję się mu ją zabrać. – Ja wiem, jak to brzmi w świetle tego, co mówiłem wcześniej, ale musisz mi zaufać. Od momentu, kiedy usłyszałem jej myśli… Nawet nie masz pojęcia, jak się wtedy poczułem. Ona tak bardzo kochała ciebie... No i mnie, i to jeszcze zanim zdążyła którekolwiek z nas naprawdę poznać. Już wtedy nie mógłbym jej skrzywdzić, niezależnie od tego, co myślałem, a kiedy później ją zobaczyłem…

- Widziałeś ją przede mną – stwierdziłam, bo to wydało się oczywiste. – Ale nie było cię przy mnie, kiedy się obudziłam. Ach, tak przy okazji… Żyję. Wciąż tutaj jestem, chociaż dawałeś mi do zrozumienia, że ciąża mnie zabije – przypomniałam z nutą goryczy.

- I chyba się nie pomyliłem. To nie była wina Renesmee, ale poród omal mi ciebie nie odebrał. – Zacisnął usta, po czym uciekł wzrokiem gdzieś w bok. – Z tym, że gdybym był przy tobie, może wszystko potoczyłoby się inaczej. Nie chcę winić Olivera, ale to nie takie łatwe, skoro skrzywdził cię na moich oczach – przyznała, a ja spojrzałam na niego zaskoczona. – Przyszedłem. Co prawda za późno, bo kiedy się pojawiłem, Nessie już była na świecie, ale przynajmniej zdążyłem cię uratować, zanim… - Pokręcił głową, nie będąc w stanie dokończyć tej myśli. – Och, Isabel, nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo się bałem. Nadal się boję, kiedy o tym myślę, kiedy wspominam twój ból… Musiałem odreagować. Musiałem wszystko przemyśleć, dlatego wyszedłem, kiedy tylko znalazłaś się pod dobrą opieką. Nade wszystko pragnąłem być przy tobie, kiedy się obudzisz, ale nie miałem pojęcia, czy w ogóle będziesz chciała mnie wtedy widzieć. Carlisle uważał, że nie powinnaś się denerwować, ale kiedy teraz krążyłem pod twoim oknem… - Chociaż to wydawało się nienaturalne, na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. – Każdej nocy czuwałem pod twoim oknem.

Jakimś cudem mnie również udało się uśmiechnąć, chociaż miałam wrażenie, że bardziej przypominało to grymas. Nie mogłam nie zauważyć, że bardzo przypominało to jego zachowanie na krótko po tym, jak zamieszkałam z Cullenami. Wtedy też zniknął na kilka dni, ale przez cały czas kręcił się wokół domu, obserwując mnie, chociaż nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy. Sama myśl o tym, że jednak nie byłam mu obojętna, miała w sobie coś kojącego, ale to i tak było zbyt mało, żeby w pełni mnie pocieszyć.

- Mów dalej – zachęciłam go cicho, siląc się na neutralny wyraz twarzy. Wiedziałam, że oczekiwał po mnie czegoś więcej, ale na razie nie byłam pewna, jak powinnam się zachować w obecnej sytuacji.

- No tak… - Starał się zachowywać tak, jakbym wcale go nie zraniła. Przynajmniej wiedział, że dla mnie to jeszcze trudniejsza sytuacja niż dla niego. – Isabel, proszę… Ja wiem, że moje zachowanie było niedopuszczalne. Wiem również, że po tym wszystkim nie powinnaś pozwolić mi nawet zbliżyć się do Renesmee… Ale jednocześnie wiem, że wciąż mnie kochasz. Widzę to po tobie i… Kochanie, nie wiem jaki to ma teraz sens, ale ja wciąż kocham ciebie. Może to marna wymówka, nie szukam zresztą usprawiedliwienia, ale wszystkie może obawy były związane z tym, jak bardzo cię kocham. Jak mógłbym się zachować, skoro czułem się tak, jakbym cię tracił? Zrozum, patrzyłem na ciebie i czułem się tak, jakbyś na moich oczach umierała. Nie potrafiłem tego zatrzymać, nie potrafiłem tego zmienić, chociaż bardzo chciałem. Nie próbuję nakłonić cię do tego, żebyś postawiła się na moim miejscu, ale gdybyś wzięła pod uwagę to, jak się w tym wszystkim czułem, może zrozumiałabyś, że nie potrafiłem postąpić inaczej.

- Nie potrafiłeś mi zaufać – dopowiedziałam, bo jemu te słowa najwyraźniej nie chciały przejść przez usta. – Edwardzie, ja też się bałam. A to, że nie było cię przy mnie, jedynie wszystko pogarszał. Bałam się już nawet nie o to, że nie przeżyję porodu, bo z tym jeszcze mogłabym się pogodzić, ale ja… Ja nie chciałam, żeby Renesmee została bez obojga rodziców. A ty nawet nie dałeś mi nadziei na to, że mógłbyś ją pokochać… Nie byłam nawet pewna, czy wciąż kochasz mnie.

Jego oczy rozszerzyły się do granic możliwości.

- Jak mogłaś… - Pokręcił z niedowierzaniem głową. – Bello, kochana, jak mogłaś w ogóle tak pomyśleć?

- Nie wiem! Sęk w tym, że sama już nie wiem, co działo się z nami w ostatnim czasie. Odsunąłeś mnie od siebie i nawet jeśli tak było lepiej, wciąż mam do ciebie o to żal. Nie mam pojęcia, co powinnam ci powiedzieć, bo… Och, to takie trudne. Nie mogę ci teraz nawet zarzucić tego, że mnie zostawiłeś, bo w jakiś sposób cały czas przy mnie byłeś, chociaż nie zdawałam sobie z tego sprawy. W głowie mam mętlik i sama już nie jestem pewna, co powinnam zrobić, żeby było dobrze, ale… - Zawahałam się i spuściłam wzrok. Dlaczego to wszystko musiało być takie trudne. – Powiedz mi tylko jedną rzecz: czy potrafisz ją pokochać? Widzę, że jej dotykasz i ją przytulasz, ale wciąż nie mam pewności, co tak naprawdę myśli. W tej kwestii czuję się podobnie do ciebie, bo nie potrafię czytać w myślach – przypomniałam cicho.

Edward nie odpowiedział od razu, tylko przysunął się jeszcze bliżej mnie. Odsunęłam się i straciwszy równowagę, wylądowałam na plecach. Materac lekko ugiął się pod ciężarem mojego męża, który delikatnie ułożył na łóżku Renesmee, po czym – uważając na małą – ostrożnie nachylił się nade mną, nagle znajdując się tak blisko, że serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Jego lodowaty, słodki oddech musnął mój policzek, ale przynajmniej wampir nie posunął się na tyle daleko, żeby próbować mnie pocałować.

Jęknęłam cicho i położyłam mu obie dłonie na torsie, starając się utrzymać bezpieczną odległość między nami. To nie było łatwe, tym bardziej, że moja silna wola topniała jak lód i byłam coraz bliższa tego, żeby po prostu się poddać i pozwolić na to, żeby ukochany wziął mnie w ramiona.

- Bello – wyszeptał cicho. – Przecież dobrze mnie znasz. Wiesz, że popełniam błędy a dla ciebie gotów jestem zrobić wszystko. Wiesz, że kocham cię do tego stopnia, że czasami zachowuję się irracjonalnie, ale… Powiedz mi, moja kochana, od kiedy strach wyklucza miłość i to na dodatek do istoty, która jest częścią nas oboje i darzy cię tak czystym, niewinnym uczuciem? Co więcej, darzy miłością mnie, chociaż zupełnie sobie na to nie zasłużyłem, a na dodatek…

Mówił coś jeszcze, ale ja już nie słuchałam. Moje dłonie wciąż znajdowały się na jego torsie, lekko przesunęły się, kiedy zdecydowałam się zacisnąć palce na kołnierzyku jego koszuli. Dopiero wtedy wyczułam niewielkie zgrubienie pod ubraniem, które zaintrygowało mnie do tego stopnia, że niewiele myśląc skoncentrowałam się wyłącznie na tym, żeby dowiedzieć się, co to takiego. Niczym w transie zaczęłam badać niewielki, okrągły kształt, mając wrażenie, że zrozumienie przyniesie mi więcej niż jakiekolwiek zapewnienia i słowa, których słuchałam.

Nie pomyliłam się.

Na szyi Edwarda, zawieszone na cienkim łańcuszku, znajdowało się coś, co zmieniło wszystko i sprawiło, że momentalnie uwierzyłam we wszystko, co mówił i poczułam, że jestem zdolna do tego, żeby mu wybaczyć. Pragnęłam tego nade wszystko, bo niezależnie od wszystkiego, co się wydarzyło, Edward był jedynym mężczyzną, którego kochałam – a na dodatek mieliśmy córkę, którą oboje darzyliśmy równie silnym uczuciem. Ten sam przedmiot sprawił, że niewiele myśląc zarzuciłam mu obie ręce na szyję i skutecznie uciszyłam go, składając na jego idealnych wargach długi, stęskniony pocałunek. Zamilkł, jeszcze bardzie oszołomiony ode mnie, po czym przygarnął mnie do siebie, żeby w najlepszy możliwy sposób okazać mu swoją wdzięczność i uczucie.

Okrągła zawieszka zmieniała wszystko, bo i do tego została stworzona, chociaż ja nie czułam tego, kiedy mu ją oddawałam przy naszej ostatniej tak poważnej rozmowie.

To była moja obrączka.