Dwadzieścia pięć

Dwadzieścia pięć.

Niepokój

Sytuacja zaczynała być coraz bardziej niepokojąca, chociaż paradoksalnie wciąż nie działo się nic, co mogłoby nas zaniepokoić. Chociaż czekaliśmy, żaden wampir nie pojawił się w okolicy, ani tym bardziej nie dążył do spotkania z nami. Teoretycznie powinno nas to uspokoić, bo Cullenowie niejednokrotnie byli nachodzeni przez zaciekawione ich obecnością i stylem życia wampiry, ale ja czułam, że tutaj chodzi o coś więcej niż ciekawskich nomadów.

Jacob wciąż regularnie patrolował teren, kosztem czasu, który mógłby spędzić z Renesmee. Byłam mu za to wdzięczna, zwłaszcza, że wszystko wskazywało na to, iż coś zdecydowanie jest na rzeczy. Coraz częściej sami wyczuwaliśmy w okolicy domu obce tropy, a kiedy okazało  się, że ktoś kręcił się również wokół domku mojego i Edwarda, naprawdę zaczęłam się martwić. Chciałam wiedzieć, co się dzieje, z każdym kolejnym dniem coraz bardziej podenerwowana obecnością kogoś, kogo nie znaliśmy i kogo intencji nie byliśmy w stanie określić. Oczywiste, że gdyby chodziło o zwyczajne wampiry, już dawno podjęłyby decyzję o tym, żeby się z nami spotkać albo po prostu odpuścić, a skoro tego nie robiły, coś musiało być na rzeczy. Może to były zaczątki paranoi, ale czułam się osaczona i obserwowana, najbardziej zaś irytowało mnie to, że prócz urywających się po kilkudziesięciu metrach śladów, żadnemu z nas nie udawało się natrafić na żaden konkretny trop, który doprowadziłby nas do intruzów – bo bez wątpienia mieliśmy do czynienia z przynajmniej trójką różnych wampirów.

Widziałam, że Cullenowie starają się robić wszystko, żeby przekonać samych siebie, że nie mają powodów do zmartwień, ale po kolejnych pięciu dniach napotykania śladów obcych, otwarcie trzeba było przyznać, że powinniśmy się martwić. Teraz Edward praktycznie nie odstępował mnie i Renesmee na krok, co jak najbardziej mi odpowiadało. Nie chodziło już o to, że nie czułam się pewnie, ale martwiłam się o Nessie, dlatego obecność męża miała dla mnie ogromne znaczenie. Coraz więcej czasu spędzaliśmy w domu z pozostałymi członkami rodziny, aż w którymś momencie po prostu zaczęliśmy zostawać na noc, wykręcając się tym, że Renesmee była zmęczona i nie chcieliśmy, żeby się obudziła, skoro już zdarzyło jej się przysnąć na kanapie. Esme i przybrane siostry Edwarda oczywiście były takim stanem rzeczy zachwycone, bo opieka nad moją małą córeczką chociaż na moment pozwalała im zapomnieć o niepokoju, który odczuwały, kiedy ich mężom zdarzało się zniknąć na dłuższą chwilę. Jako że już dzień po wizycie Jacoba przycisnęłam Olivera, wiedziałam, że wraz z Emmett’em i Jasperem dla pewności przeczesują las, nie do końca ufając zmiennokształtnemu, skoro w grę wchodziło bezpieczeństwo ich partnerek.

Coraz częściej miałam serdecznie dość tego, że nie mam pojęcia, co takiego dzieje się wokół mnie. Nieświadomość doprowadzała mnie do szaleństwa, a brak pożytku nie tylko z wampirzych zdolności, ale również darów, miał w sobie coś przygnębiającego. Alice starała się kontrolować przyszłość, koncentrując się na tym, co miało nas spotkać, ale jej wizje były zamazane albo nie było ich wcale, co jak nic musiało mieć związek z obecnością moja, Izadory i Renesmee. Był również Jacob, przez którego obrazy ostatecznie w ogóle przestały się pojawiać, doprowadzając siostrę Edwarda do szału. Dawno nie widziałam chochlicy tak podenerwowanej, ale nie byłam specjalnie zdziwiona; wiedziałam w końcu, że bez swoich wizji dziewczyna czuła się niczym ślepiec bez laski, sama zresztą powoli zaczynałam podzielać jej zdenerwowanie. To wręcz nieprawdopodobne, ale w którymś momencie przywykłam do przeczuć, które regularnie dawały mi znać o tym, czego mogłaby potrzebować Renesmee. Wierzyłam w to, że będę wiedzieć, gdyby coś nam groziło, bo wtedy również Nessie byłaby w niebezpieczeństwie, ale kiedy zdarzało mi się usiąść i zacząć się koncentrować na własnym wnętrzu (o tak, brzmi idiotyczne i tak właśnie powiedziałam Dorze, kiedy mi to zasugerowała), nie doświadczałam niczego prócz przyprawiającego o mdłości niepokoju. To uczucie miało w sobie coś przeszywającego i szczerze go nienawidziłam, zwłaszcza, że ciężki mi było stwierdzić czy to sensowna odpowiedź mojej intuicji, czy może przewrażliwienie zaczynało dawać mi się we znaki.

Ostatnie nadzieje pokładaliśmy właśnie w Izadorze, które zwykle wiedziała wszystko o wszystkim i wszystkich. Jej dar – znacznie rozbudowany od mojego i nie tak ograniczony jak wizje Alice – był swego rodzaju radarem, który do tej pory zawsze ostrzegał dziewczynę przed niebezpieczeństwem. Jak na razie Dora milczała, zwykle lakonicznie odpowiadając, że „coś wkrótce się wydarzy”. W jej słowach również było coś, co sprawiało, że czułam się zaniepokojona, zwłaszcza, że dziewczyna nie była w stanie precyzyjnie określić, co takiego miała na myśli. Po prostu czuła i przekazywała nam to, co wiedziała, przynajmniej w miarę możliwości i tego, jak własne odczucia interpretowała.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie do końca jej wierzyłam. Słuchając słów Izadory, miałam wrażenie, że siostra za każdym razem pomija coś istotnego, ale nie miałam odwagi, żeby spróbować zarzucić jej jakiekolwiek kłamstwa. Przecież Dora nie zrobiłaby niczego przeciwko nam, a jeśli miała jakiś sekret… Cóż, musiała mieć jakiś powód, prawda?

Prawda. A przynajmniej chciałam w to wierzyć.

Wieczór na Alasce zawsze zapadał wszystko, dlatego nie byłam zdziwiona widokiem pomarańczowo-różowego nieba za oknem dawnego pokoju Edwarda. Chociaż moja sypialnia również pozostała nienaruszona, zdecydowanie preferowałam stonowane kolory, zwłaszcza czerń, które dominowały w pokoju mojego męża. Świadoma tego, że Renesmee jest na dole, w towarzystwie Alice i Rosalie, które zadręczały moją córeczkę kolejną sesją zdjęciową, mającą poszerzyć już i tak okazały album dokumentujący błyskawiczny wzrost Nessie, bez wyrzutów sumienia mogłam pozwolić sobie na chwilę spokoju. Edward gdzieś zniknął i podejrzewałam, że został wciągnięty przez swoich braci do przeszukiwania lasu. Zdecydowanie musiałam z nim na ten temat porozmawiać, kiedy tylko się pojawi; oczywiście nie dlatego, że miałam coś przeciwko, chociaż trochę martwiłam się jego nieobecnością, ale z prostej przyczyny, jaką było to, że mógł mieć przede mną jakąkolwiek tajemnicę. Cholera, nie byłam dzieckiem. Już urosły mi piersi, a na świecie było nasze dziecko, więc mógł się zorientować, że świat dorosłych nie jest mi obcy. Rozumiałam jego niepokój i nadopiekuńczość, ale to chyba jeszcze nie znaczyło, że miał zachowywać się względem mnie tak, jakbym była bezbronna wobec ewentualnego niebezpieczeństwa.

Siedząc na czarnej, aksamitnej kanapie, która zastępowała w pokoju łóżko, w milczeniu wpatrywałam się w przeźroczystą, zastępującą zewnętrzną ścianę szybę. Miałam idealny widok na pogrążony w ciszy las, stopniowo zapadający się w nadchodzącym mroku. W tym, co widziałam, było jednocześnie coś pięknego, jak i niepokojącego, co sprawiło, że momentalnie pomyślałam o wampirach. One również były piękne. A przy tym piekielnie niebezpieczne. Sama również taka byłam, a przynajmniej tak mi się wydawało, bo kwestia picia krwi i tego całego zamieszania z nieśmiertelnością nadal wydawała mi się abstrakcyjna, nawet jeśli przywykłam na tyle, żeby traktować to jako coś normalnego – jak moją codzienność.

Moje myśli mimowolnie powędrowały do przyczyny ciągłego zmartwienia, a konkretnie obecności kogoś, kto pozostawał dla nas niewiadomą. Zdawałam sobie sprawę z tego, że to nie jest najlepszy pomysł, bo w ten sposób jedynie niepotrzebnie się zadręczam, ale co mogłam poradzić na to, że ta kwestia wciąż nie dawała mi spokoju. Miałam cichą nadzieję, że nagle doznam jakiegoś olśnienia, ale jednocześnie wiedziałam, że to trochę jak czekanie na cud – bezcelowe, nużące i prowadzące do paranoi. W którymś momencie zaczęłam sobie nawet wyobrażać, że coś rusza się pomiędzy drzewami albo że w mroku lasu dostrzegam parę krwistych, wpatrzonych we mnie oczu. Oczywiście kiedy tylko się wzdrygnęłam i mrugając pośpiesznie podeszłam bliżej, nie zobaczyłam niczego, ale i tak momentalnie zrobiło mi się zimno. Stojąc przed oknem, byłam jeszcze bardziej świadoma chłodu bijącego od szyby, kiedy zaś przyłożyłam do niej dłoń, obserwując swoje rozsunięte palce, uczucie niepokoju przybrało na sile. Samotność zdecydowanie mi nie służyła, nagle też pomyślałam, że jeśli za moment z tego pokoju nie wyjdę, oszaleję.

Wypadłam z sypialni tak szybko, jakby ktoś mnie gonił. W pośpiechu nawet nie obejrzałam się, żeby raz jeszcze spojrzeć na pogrążony w ciszy las, chociaż coś we mnie rwało się do tego, żeby to zrobić. W korytarzu omal nie wpadłam na Izadorę, która – mogłabym przysiąc – pojawiła się znikąd. Ledwo powstrzymując się od zrobienia z siebie idiotki, gdybym zaczęła krzyczeć, zastygłam w bezruchu, pytająco spoglądając na dziewczynę. Izadora stała w cieniu, opierając się o ścianę i w zamyśleniu wpatrując się w jakiś punkt na ścianie pomiędzy drzwiami sypialni Edwarda, a pokoju, który zajmowałam ja, zanim przenieśliśmy się do własnego mieszkania.

- Ech… Izadora? – zagadnęłam, mimowolnie zerkając w stronę miejsca, w które wpatrywała się moja siostra. Niestety, prócz gładkiej ściany, wyłożonej drewnianym panelem, nie zobaczyłam niczego. – Wszystko gra?

Dziewczyna zamrugała i skupiła na mnie wzrok. Od jakiegoś czasu preferowała czarne, długie do pasa loki, które podskakiwały za każdym razem, kiedy się poruszała. W kontraście z nienaturalnie bladym odcieniem skóry oraz zielonymi, kocimi oczami, wyglądała naprawdę niepokojąco, ale tym razem przechodziła samą siebie.

- Oczywiście, Isabel – zapewniła mnie. Lekko uniosłam brwi, bo bardzo rzadko ktoś używał mojego pełnego imienia. Jedynym wyjątkiem był Santiego, który na dodatek preferował nazywanie mnie „Isabellą”, nie mogąc ścierpieć tego, że Mary zdecydowała się na krótszą i mniej staroświecką wersję. – Bella… Czy ty wierzysz w przeznaczenie? – zapytała mnie ni stąd, ni z owąd. Najwyraźniej zamierzała udowodnić mi, że nagroda za najdziwniejsze zachowanie roku jak najbardziej należy się jej.

- Słucham? – Spojrzałam na nią tak, jakby postradała zmysły. Oczywiście, to była Izadora, ale przecież istniały jakieś granice, a przynajmniej tak mi się wydawało. – Dlaczego mnie o to pytasz?

- Odpowiedz mi – poprosiła z naciskiem. Jej zielone oczy zalśniły błagalnie, wręcz na mnie naciskając i prosząc o to, żebym jej uległa.

Westchnęłam, po czym sama również oparłam się o ścianę, żeby ukryć drżenie mięśni. Nie wiedziałam dlaczego, ale Izadora wzbudzała we mnie sprzeczne emocje, których nie rozumiałam, a które starałam się przed siostrą ukryć. Chyba gorszy był jedynie moment, kiedy pojawiła się w moim pokoju w środku nocy, zachowując się jak obłąkana albo raczej jakby pogrążona była w jakimś dziwnym transie.

O tak, Izadora zdecydowanie miała niezwykły talent do wytrącania mnie z równowagi.

- To zależy o co mnie pytasz, Izadoro – przyznałam, ostrożnie dobierając słowa. Dziewczyna skinęła naglącą głową, wyraźnie zniecierpliwiona. – Jeszcze rok temu powiedziałabym, że to bzdura, bo każdy z nas jest kowalem własnego losu. Teraz nie jestem tego taka pewna.

W zasadzie powiedziałam jej prawdę, chociaż moja opinia była trochę bardziej złożona. Wierzyłam w przeznaczenie, równie mocno jak i w wolną wolę, właściwie nie widząc między nimi już żadnej różnicy. W końcu to przeznaczenie stawiało nas w najróżniejszych, czasami przekraczających nasze zdolności pojmowania sytuacjach, jednak to od nas zależało, jak się zachowamy. Przeznaczenie, los, wolna wola – dla mnie wszystko to sprowadzało się do jednego, a mianowicie życia.

- No tak… - Izadora lekko przekrzywiła głowę. – A co z przyszłością? Wizję Alice się zmieniają, ale nasze przeczucia nie, prawda? Powiedz mi, siostrzyczko, czy uważasz, że niektóre rzeczy po prostu powinny się wydarzyć, a my powinniśmy pozwolić toczyć się wydarzeniom, nie ingerując w nie? – zapytała, a ja odniosłam wrażenie, że na odpowiedzi na to pytanie zależy jej jeszcze bardziej niż na wcześniejszym, dotyczącym przeznaczenia.

- Szczerze powiedziawszy, zaczynasz mnie trochę przerażać – przyznałam, siląc się na lekki ton, by zabrzmiało to jak żart, ale w moim głosi nie było słychać nawet nuty rozbawienia.

Przez twarz Izadory przeszedł ledwo zauważalny cień. Dziewczyna szybko potrząsnęła głową, jakby chcąc pozbyć się jakiej nieprzyjemnej myśli. Już w następnej sekundzie wyraz jej twarzy wrócił do normy, a ona uśmiechnęła się niepewnie, ja jednak w pamięci wciąż miałam puste spojrzenie, którym obdarzyła ścianę za mną.

- Przepraszam – zreflektowała się. Wzruszyła ramionami, po czym bez pośpiechu ruszyła w stronę schodów. – Zapomnij. Tak jakoś mnie tknęło…

- Izadora, zaczekaj – zaoponowałam. Dziewczyna wzdrygnęła się, kiedy bezceremonialnie zmaterializowałam się tuż za nią, chwytając ją za ramię. Co prawda nie wyrwała się, ale nie wyglądała na zachwyconą tym, że teraz to ja zamierzałam na nią naciskać. – Czy coś wiesz? Proszę, powiedz mi, bo czuję, że coś jest na rzeczy.

- Nie wiem niczego więcej ponad to, czego sama jesteś świadoma – odparła z naciskiem, ale nie uwierzyłam jej.

- Dora… - westchnęłam, ale po minie siostry poznałam, że dla niej temat jest zamknięty i wolałaby do niego nie wracać.

Cholera, co ja miałam o tym myśleć? Chciałam wierzyć, że to po prostu kolejne dziwactwo tej mojej kochanej wariatki, ale – niestety – nie potrafiłam ot tak zgłupieć. Oszukiwanie samej siebie nigdy nie było moją mocną stroną, a udawanie, że Izadora zachowuje się w naturalny i normalny sposób, było ponad moje siły.

Przez kilka sekund milczałam, uważnie wpatrując się w Dorę, w nadziei, że dziewczyna jednak pęknie i coś mi wyjaśni. Niestety, to raczej właśnie Izadora miała przewagę w niewerbalnej walce na spojrzenia, którą toczyłyśmy, chociaż ostatecznie nie wygrała jej żadna z nas.

- Za jakieś dziesięć sekund w salonie pojawi się Carlisle – odezwała się Izadora nagle decydując się zmienić temat. – Co więcej, nie będzie sam – dodała, nie dając mi okazji na to, żebym o cokolwiek zapytała.

Spojrzałam na nią pytająco, ale ona już wyswobodziła ramię z mojego uścisku. Pozwoliłam jej na to i razem zeszłyśmy po schodach, chcąc jak najszybciej znaleźć się w salonie. Wciąż miałam mieszane uczucia względem tego, co dopiero wydarzyło się między nami, ale szybko przestałam o tym myśleć, bo w istocie doszedł do mnie spokojny głos doktora, który starał się coś wytłumaczyć Esme, Rosalie i Alice. W powietrzu wyczułam słodki zapach obcego wampira, dlatego przyśpieszyłam, chcąc jak najszybciej upewnić się, że Renesmee jest bezpieczna. Bezceremonialnie wyminęłam Izadorę, przypadkowo popychając ją na poręcz, po czym błyskawicznie zbiegłam po schodach, pokonując po kilka stopni na raz. Wszystkie spojrzenia momentalnie spoczęły na mnie, ale nie dbałam o to, przynajmniej do momentu, w którym nieco zaspana, zdezorientowana Renesmee bezpiecznie nie znalazła się w moich ramionach.

Nessie zadarła główkę, żeby móc na mnie spojrzeć pytająco. Jej paluszki musnęły mój policzek, a mnie przed oczami stanął obraz mojej własnej twarzy. Renesmee była zaniepokojona tym, jaka byłam blada i jak lśniły moje oczy. Zdawała się pytać mnie o to, czy wszystko jest w porządku, jednocześnie zaskakując swoją spostrzegawczością. Szybko ucałowałam ją w czoło, chcąc w ten sposób ją uspokoić i przekazać jej, że wszystko jest w absolutnym porządku i bynajmniej nie ma powodów do tego, żeby się martwić.

Mocno tuląc do siebie Renesmee, uniosłam głowę, żeby spojrzeć na stojącą u boku Carlisle’a drobną postać. Nie byłam pewna, czego powinnam się spodziewać, ale widok na oko dwudziestopięcioletniej wampirzycy mnie zaskoczył. Zacisnęłam usta, widząc lśniące szkarłatem tęczówki kobiety, jednak to nie oczy przykuwały największą uwagę. Musiałam przyznać, że nieśmiertelna była olśniewająco piękno i to nawet jak na wampirzycę. Chyba nawet Rosalie powinna poczuć się zagrożona, bo wampirzyca, którą przyprowadził Carlisle, zdecydowanie mogłaby z nią konkurować.

Wampirzyca była drobna i smukła, niemal o głowę niższa od doktora. Przypominała trochę morską falę i tak właśnie pachniała – jak morska bryza, nadciągająca prosto znad oceanu. Dopasowane jeansy i czarny top dodatkowo podkreślały szczupłość jej sylwetki. Miała dłonie nogi, perfekcyjne kształty i nieskażoną, mlecznobiałą cerę. W zasadzie cała była doskonała, zupełnie jak porcelanowa laleczka. Miała łagodne rysy twarzy, krwiste usta i duże oczy, otoczone wachlarzem gęstych rzęs, którymi można by obdarzyć przynajmniej dwie inne kobiety. Długie do pasa, złociste włosy, spływały kaskadami aż do samego pasa, a nawet niżej. Kołysały się lekko, kiedy kobieta poruszyła się niespokojnie, najwyraźniej czując się nieswojo pod moim przenikliwym spojrzeniem. Teoretycznie powinnam uznać to jako znak, żeby nad sobą zapanować, ale jakoś nie miałam nic przeciwko temu, że wampirzyca czuła się przeze mnie nieswojo.

Dziewczyna zawahała się i lekko przekrzywiła głowę.

- Ty jesteś Isabel, prawda? – odezwała się melodyjnym głosem. Mówiła z pewnością siebie, która bynajmniej nie obejmowała jej oczu. Chociaż krwiste tęczówki nie zdradzały niczego, widziałam w nich swego rodzaju wahanie. – Dobry Boże, więc jednak – odetchnęła, zachowując się tak, jakby była moją dobra znajomą, która wpadła na chwilę, żeby sprawdzić, czy wszystko u mnie dobrze. – A gdzie…? – Rozejrzała się po pokoju, najprawdopodobniej szukając Izadory.

Do diabła, zdecydowanie nie miałam pojęcia, co tutaj się dzieje. Mocnie objęłam Renesmee, ledwo panując nad siłą i jedynie gdzieś na krawędzi świadomości mając, żeby przypadkiem nie zrobić małej krzywdy. Nessie wierciła się trochę niespokojnie w moich ramionach, wyczuwając moje zdenerwowanie. Jęknęła cichutko, więc poluzowałam uścisk, ale nic nie było w stanie zmusić mnie do tego, żebym komuś ją oddała, nawet jeśli w ten sposób miałabym więcej swobody.

- Kto to jest? – zapytałam ostrzej niż zamierzałam, rzucając wampirzycy nieufne spojrzenie. – Nie mam pojęcia kim jesteś – przyznałam. – Chociaż ty najwyraźniej znasz mnie doskonale.

- Bello… - upomniał mnie Carlisle, ale jedynie pokręciłam głową. Czy naprawdę dziwiło go to, że nie ufałam obcym?

Blondynka nie wydawała się przejęta. Co najwyżej speszona, ale to równie dobrze mogło być jedynie wrażeniem, wywołanym przez zdenerwowanie, które odczuwałam. Kobieta westchnęła cicho, po czym zaplotła obie ręce za plecami. Zrobiła niepewny krok do przodu, ale zatrzymała się, kiedy spojrzałam na nią ostrzegawczo. Lepiej dla niej było, żeby nie próbowała się zbliżać, nawet jeśli Carlisle darzył ją zaufaniem. Ja nie darzyłam, nawet jeśli kobieta w istocie nie zrobiła niczego, co mogłoby mnie zaniepokoić.

Otworzyłam usta, chcąc raz jeszcze spróbować wymóc na niej konieczność przedstawienia się, ale w rzeczywistości wszystko we mnie aż rwało się do tego, żebym kazała jej wynosić się do diabła. Wiedziałam, że w ten sposób raczej nie okażę się mistrzynią gościnności i że być może popełnię duży błąd, ale nie dbałam o to. Miałam dość osób, które mnie znały, chociaż ja widziałam je pierwszy raz na oczy, a nieznajoma wyjątkowo nie przypadła mi do gustu.

Nie powiedziałam niczego, bo wtedy wampirzyca spojrzała w stronę schodów, a na jej ustach pojawił się blady uśmiech. W pierwszym odruchu pomyślałam, że zobaczyła Izadorę, ale jeszcze zanim się obejrzałam, uświadomiłam sobie, że jednak się pomyliłam.

Po pierwsze, wyczułam dwa znajome zapachy, bez wątpienia należące do Santiego i Mary. Dwójka wampirów pośpiesznie zbiegła ze schodów, chwilę później materializując się w salonie i niespokojnie rozglądając się dookoła, żeby ocenić sytuację. Kiedy ich spojrzenia spoczęły na nieznajomej wydarzyła się druga rzecz, która całkiem wytrąciła mnie z równowagi.

Na twarzy mojej matki pojawił się uśmiech, który odwzajemniła blondynka. Nie miałam najmniejszych wątpliwości co do tego, że cała trójka się znała i chociaż teoretycznie powinno mnie to uspokoić, byłam zbyt zdezorientowana, żeby skoncentrować się na odczuwaniu ulgi. Miałam złe przeczucia względem kobiety, chociaż sądząc po zachowaniu Mary, która z entuzjazmem ruszyła w stronę wampirzycy, moje podejrzenia były pozbawione jakiegokolwiek sensu.

- Marissa – powiedziała, zarzucając obie ręce na szyi wampirzycy. – Kochana moja, co ty tutaj robisz?

Marissa zawahała się. Już samo to wystarczyło, żebym poczuła się jeszcze bardziej zaniepokojona, a okazało się, ze to dopiero początek.